Morgunblaðið - 29.11.1986, Blaðsíða 60
60
MORGUNBLÁÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. NÖVEMBER 1986
1 Ragnar Guðmunds-
son bóndi - Minning
Fæddur 26. febrúar 1921
Dáinn 19. nóvember 1986
1 Miðvikudaginn 19. nóvember sl.
lést í Borgarspítalanum tengdafaðir
minn, Ragnar Guðmundsson bóndi,
Núpi í Vestur-Eyjafjallahreppi.
Ragnar fæddist á Núpi þann 26.
febrúar 1921. Hann var sonur hjón-
anna Guðmundar Ámasonar og
Sigríðar Sigurðardóttur. Ragnar
var næstelstur 10 systkina, en nú
eru 8 þeirra á lífi. Hann olst upp í
föðurhúsum við lík kjör og algeng
voru á þeirra tíma sveitaheimilum.
Árið 1952 kvæntist hann eftirlif-
andi konu sinni, Valgerði Einars-
t dóttur frá Nýjabæ í sömu sveit. Þau
hófu búskap að Núpi I og hafa
búið þar alla tíð síðan. Þau eignuð-
ust 5 böm sem öll eru á lífi. Elst
er Eygló, f. 1951, þá Sigrún, f.
1952, Einar, f. 1954, Guðmundur,
f. 1960, ogRagnar Valur, f. 1967.
Það var sumarið 1972 að ég
kynntist Ragnari, þá fljótlega skap-
aðist með okkur vinátta, vinátta
sem aldrei bar skugga á. Fyrsta
heimsóknin til verðandi tengdafor-
eldra er stund sem gleymist ekki.
Þessari stund þurfti þó ekki að
kvíða, því hlýjar voru viðtökumar
og svo hefur ætíð verið síðan.
Oft hefur verið gaman að koma
að Núpi og taka til hendi við hey-
1 skapinn. Þá var glatt á hjalla og
mönnum hljóp kapp í kinn þegar
stórar breiður af böggum lágu á
túnunum og biðu etir að komast í
hlöðu. Ragnar vildi þá hafa marga
í kringum sig og að hlutimir gengju
hratt fyrir sig. Lék hann þá jafnan
á ais oddi, enda skapgóður og gam-
ansamur. Auðvelt átti hann með
að kæta fólk og koma því f gott
skap.
Áf sauðfé hafði Ragnar gaman
og var féglöggur. Hann var einn
« þeirra bænda sem á vorin fara með
fé inn á afrétt umhverfis Þórsmörk.
Mörkin var honum mjög kær og
sjaldan naut hann sín betur en í
Qallaferðum á haustin. Mörgum
ferðunum stjómaði hann sem fjall-
kóngur Vestur-Eyfellinga.
Hestar og hestamennska var eitt
af áhugamálum hans. Alla tíð hefur
verið mikið af hestum á Núpi og
hafa þeir óspart verið notaðir bæði
til skemmtunar og gagns. Oft var
setið löngum stundum og spjallað
um hesta.
Augasteinamir hans, bamaböm-
in, sem voru honum afar kær, eru
orðin 7 að tölu. Alltaf vildi hann
hafa þau sem flest í kringum sig
og öll hafa þau sóst eftir að dvelja
hjá afa og ömmu á Núpi. Beint og
óbeint miðlaði hann þeim af reynslu
sinni og þekkingu. Betra uppeldi
og betri aðstæður til að daftia og
þroskast er áreiðanlega ekki að
finna fyrir bömin og þau eiga eftir
að búa að því alla ævi.
Hjónin Ragnar og Valgerður
voru sérstaklega samrýmd og
máttu þau helst ekki af hvort öðru
sjá.
Veturinn 1981 veiktist Ragnar
en eftir uppskurð náði hann all-
góðri heilsu á ný. Sjúkdómurinn
náði þó aftur yfirhöndinni og nú í
sumar var hann lagður inn á Borg-
arspítalann í síðasta sinn. í öllum
hans veikindum stóð Valgerður við
hlið hans og annaðist hann, ekki
síst síðustu vikumar á spítalanum
þegar hún vart vék frá rúmi hans.
Veitti hún manni sínum ómetanleg-
an stuðning í sjúkdómsbaráttu
hans. Vil ég koma á framfæri alúð-
arþökkum til starfsfólks á deild
A-5, sem annaðist hann af sérs-
takri alúð og umhyggju.
Öll höfum við misst mikið, ekki
síst bamabömin, sem ekki fá leng-
ur að njóta afa síns. Mikill harmur
og söknuður er nú kveðinn að eigin-
konu hans og bömum.
Megi góður guð annast hann um
tíma og eilífð og styrkja alla ástvini
hans í söknuði þeirra.
Lárus Björnsson
Nú er Ragnar allur og erfiðu
sjúkdómsstríði er lokið. Við minn-
umst hans vegna þess að við
systumar dvöldum hjá honum og
Valgerði konu hans í mörg sumur
og stór þáttur í uppeldi okkar og
menntun fór fram austur á Núpi.
Þar kynntumst við starfí bóndans
og lífi og lærðum að vinna. Það var
ekki alitaf þrautalaust, en þó svo
gaman að ætíð biðum við þess með
óþreyju að komast aftur í sveitina.
Ragnar hafði oft gaman af þess-
um Iitlu borgarstelpum, sem voru
svo afskapiega fákunnandi í fyrstu.
Ein okkar spurði hann eitt sinn
afar hátíðlega: „Ragnar, hvað er
hægri og vinstri á kú?“ Mikið óskap-
lega var honum dillað og lengi hló
hann, enda hafði hann næmt skyn
á hið skoplega.
Hann var stríðinn og gat oft æst
okkur svakalega upp — en allt hans
fas og stríðni var án meins. Hann
vildi okkur ætíð vel og var iðinn
við að benda okkur á vænleg
mannsefni. Við bárum strax virð-
ingu fyrir honum. Allt sem hann
tók sér fyrir hendur virtist hafa svo
mikinn tilgang og það var eitthvað
magnað við þá einföldu athöfn að
ganga út á stétt og gá til veðurs.
Það var eins og við skildum þá
strax, að allt líf og æfistarf bónd-
ans er fólgið í sjálfri jörðinni.
Það var okkur hollt að kynnast
svo hégómalausum og hreinskiptum
manni sem Ragnari. Þar voru nú
ekki sálarflækjumar að veltast um.
Afstaða hans var skýr og eðlileg
og laus við allt pjatt. Virðingin og
ástúðin sem ríkti milli Ragnars og
Valgerðar er okkur minnisstæð.
Við þökkum Ragnari samfylgd-
ina, góða vináttu, skemmtilegt
uppeldi og gagnlega stríðni.
Við vottum Valgerði, bömum
þeirra, tengdabömum og bama-
bömum einlæga samúð okkar.
Stella, Systa, Kristín.
Jóhann Páls-
son - Kveðjuorð
Jóhann dáinn. Það tekur lengri
tíma en tvær vikur að átta sig á
því að Jóhann Pálsson sé farinn á
vit hins ókunna. Sumar staðreyndir
eru óþolandi. Hvemig er hægt að
sætta sig við að einmitt slíkum
manni, fullum elju og ósérhlífni,
skuli svo fljótt og hastarlega kippt
af starfsvettvangi? „Slíkt er ekki
til að sætta sig við — einungis til
að læra að lifa með því,“ sagði eftir-
lifandi kona hans.
Þá er ég í dag þakklát, þakklát
fyrir vináttu Jóhanns, því þar fór
maður sem hafði mannbætandi
áhrif á umhverfi sitt og efldi manni
trú á mannfólkið. Sá gmnnur sem
t hann hafði á að byggja úr föður-
garði, ásamt óvenjuríkum eðliskost-
um, gerðu hann að þeim stólpa sem
hann var.
Jóhann var mikill hestaunnandi
og fljótur að velja úr gæðingana.
Við þurftum ekki að stilla upp form-
legum gæðakeppnum fyrir menn.
Það kemur sjálfkrafa í ljós hvar
atgervismenn ganga um garðinn.
Og þar var Jóhann. Til líkama og
sálar.
Hversdagshetjan mín, Sigrún. í
augum bama þinna lifir Jóhann.
Þar skildi hann eftir sín fegurstu
blóm. Nú er gott að mega halda í
þau sterku fjölskyldubönd sem þú
átt til beggja handa. Nú er gott að
eiga Tinnu Rut og Orra Pál, sem
eru svo dugleg að þau kunna ekki
að gefast upp, heldur óstöðvandi í
sköpunarþörf sinni, þar sem vinnan
er þeim gleði, rétt eins og sú sem
pabbi þeirra smitaði alltaf út frá
sér. Þau verða jafnan fátæklegust
orðin þegar mest þarf á þeim að
halda.
Elsku Sigrún, í gráma morgun-
dagsins byijar ný tilvera, tilvera án
Jóhanns. En er ekki eins og Jóhann
gæti sagt: Hlauptu og gakk í vinnu-
gallanum og gerðu það í mína
minningu.
Dýpstu samúðarkveðjur.
Guðrún Þórsdóttir
10 ára starfsafmæli hjá Rækju-
nes Björffvin hf. Stykkishólmi
Stykkiahólmi. V '—7
UM ÞESSAR mundir á fyrirtæk-
ið Rækjunes Björgvin hf. 10 ára
starfsafmæli og var þess minnst
sl. laugardag 22. þ.m., en þá bauð
fyrirtækið bæjarbúum þeirn sem
á einhvern hátt hafa lagt félag-
inu liðsinni í fagnað í húsakynn-
um þess. Var þar vel mætt og
bauð Magnús Þórðarson, fram-
kvæmdastjóri, fólk velkomið og
Sturla Böðvarsson, sveitarstjóri,
þakkaði fyrir bæjarbúa og flutti
fyrirtækinu kveðjur. Var erindi
sveitarstjóra hið ánægjulegasta.
í lok þessara 10 ára er fyrirtæk-
ið nú stærsti atvinnurekandi hér í
plássinu og rekur bæði rælqu- og
skelvinnslu og hefir 6 báta til veiða.
Siguijón Helgason er forstjóri og
þá má_ ekki gleyma því að kona
hans íris Jóhannsdóttir sér um
skrifstofuna og vinnur þar verk sitt
með mikilli prýði.
Fyrirtækið bauð um kvöldið
starfsfólki og mökum til veglegs
hófs að Hótel Stykkishólmi.
Ami.
Sæmunda Þorvalds-
dóttir - Minning
Fædd 16. júlí 1926 WMBMWMBMW
Dáin 25. nóvember 1986
Nú til þín, faðir, flý ég,
á fóðurhjartað kný ég,
um aðstoð ég bið þig.
Æ, vert með mér í verki,
ég veit þinn armur sterki
í stríði lífsins styður mig.
Ég veit, að við þitt hjarta
er vonariindin bjarta,
sem svalar særðri önd,
sem trúin himnesk heitir,
sem huggun sanna veitir.
Ó, rétt mér, Jesús, hjálparhönd.
En verði, Guð, þinn vilji,
þó veg þinn ei ég skilji,
ég fús hann fara vil.
Þó böl og stríð mig beygi,
hann brugðizt getur eigi,
hann leiðir sælulandsins til.
(Guðm. Guðm.)
Fyrir aðeins tæpum tveimur
árum stóðum við á þessum sama
stað og kvöddum bamungan bróður
okkar, sem andast hafði skyndilega.
Það voru þung skref. Nú í dag
stöndum við agndofa — skrefin enn
þyngri, er við kveðjum ástkæra
móður okkar, Sæmundu Þorvalds-
dóttur, sem andaðist í sjúkrahúsinu
á Stykkishólmi eftir tæplega sólar-
hringsbaráttu við þann skæða
sjúkdóm, sem svo marga hijáir og
hafði áður hrifíð son hennar á brott
í blóma lífsins. Hver á von á svona
skjótum umskiptum lífs og dauða?
Minningamar hrannast upp í
huganum. Hún faéddist 16. júlí
1926 hér í Stykkishólmi, dóttir
hjónanna Sesselju Kristjánsdóttur
og Þorvalds Þorleifssonar, sem
eignuðust 8 böm, en aðeins lifa nú
þijú eftir.
Þorvaldur dó ungur og lét eftir
sig hópinn sinn allan í ómegð, en
þá átti móðir okkar því láni að fagna
að hjónin Ingibjörg Helgadóttir og
Sigurður Ágústsson tóku hana til
uppfósturs. Reyndust þau henni
sem bestu foreldrar og uppalendur
og bjó hún alla tíð að þeim gæðum
sem hún naut hjá þeim elskulegu
hjónum og hefur sú einlæga vinátta
sem í upphafi skapaðist milli móður
okkar og þessara góðu hjóna og
fjölskyldu þeirra haldist og var jafn
einlæg í dag og hún var í upphafi.
Móðir okkar giftist föður okkar,
Páli Oddssyni, 24. október 1946 og
vorum við nýbúin að gleðjast með
þeim á 40 ára hjúskaparafmæli
þeirra.
Hjónanband þeirra var afar far-
sælt. Heimili þeirra var hlýlegt og
kærleiksríkt og stóð öllum opin og
var nánast miðstöð skyldmenna og
vina, bæði heima og heiman, þó
húsrými væri lítið þá var hjartarým-
ið því meira, alltaf var mamma
tilbúin að rétta öðrum hjálparhönd
eða styðja í erfiðleikum annarra.
Hún átti létta lund, sem hjálpaði
henni í daglegu lífsbaráttunni og
þegar sorgin knúði dyra hjá henni,
leit hún það þeim augum, að Drott-
ins væri að ákveða hvar næturstað-
ur væri. Það var hennar styrkur,
því hún var sterktrúuð.
Veikindi þau sem hana hijáðu í
tvö ár bar hún eins og hetja, aldrei
var kvartað, það var aldrei neitt
að henni, hún stundaði vinnu trygg
og trú fram til síðasta dags, þótt
sárlasin væri.
Við systkinin nutum ástríkis í
uppeldi og þá var stóra gleðin,
bamabömin, sem amma og afi sáu
ekki sólina fyrir — þau sakna ömmu
nú sárt — þau þakka samverustund-
ir, við systkinin og tengdaböm
tregum sárt og þökkum fyrir allt.
Föður okkar biðjum við Guð að
styrkja í sorg sinni og söknuði og
systkinum hennar biðjum við Guðs-
blessunar og styrks.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við móður okkar með ást,
virðingu og söknuði.
Áslaug, Sesselja, Ásgerður,
Þorvaldur, tengdaböm og
bamaböm.
Oddur Helgason
forstjóri
Þeir hverfa nú óðum, sem settu
svip sinn á Reykjavík er hún hét
bær. Eskihlíðin var betjaland „uppi
í sveit" og Örfirisey var eyðieyja
þar sem þeir harðgerðustu sóttu til
sjóbaðstaðar. Þegar það tók okkur
miðbæjarstrákana daginn að fara
inn í Sundlaugar, því „strætó" var
þá ekki til í málinu . ..
Þegar lát Odds Helgasonar barst
mér með blaðinu að heiman á dög-
unum þyrptust minningamar að,
frá uppvaxtarárunum og fyrstu
manndómsárunum í Reykjavík,
skýrari en ella. Stórir draumar, sem
rættust að einhveiju leyti, og aðrir
álíka stórir eða stærri, er aldrei
rættust.
Oddur, þótt jafnaldri væri, var
fyrirmynd, sem við allir vildum
líkjast í verki. — Stórhuga, stórvirk-
ur, hugmyndaríkur, framsýnn og
duglegur. — Svo kom heimsstyijöld
í fyrsta skipti til íslands, sem kom
lífi okkar allra á ringulreið. Enginn
okkar fór varhluta af þeirri hol-
skeflu né siapp ómeiddur.
Og nú er enn einu sinni kominn
tími til að kveðja góðan félaga,
tryggan og einlægan vin í hinsta
sinni. Það er gert í þakklæti fyrrir
- Kveðja
góða, trúa og trygga samfylgd og
vináttu sem aldrei brast þótt úthöf-
in skildu að löngum. Þökk sé Oddi.
Hann gerði Iíf okkar litskrúðugra
og ljúfara en það hefði orðið án
hans.
McLean, Virginia,
ívar Guðmundsson.