Morgunblaðið - 29.09.1989, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. SEPTEMBER 1989
Minning:
Hildigunnur Asgeirs
dóttir, Ólafsfirði
Fædd 23. apríl 1927
Dáin 20. september 1989
í dag, föstudaginn 29. septem-
ber, verður jarðsungin frá Olafs-
fjarðarkirkju systir mín Hildigunn-
ur Ásgeirsdóttir, en hún lést á heim-
ili sínu, miðvikudaginn 20. septem-
ber sl. Hildigunnur var, ásamt
tvíburasystur sinni, þriðja til fjórða
í átta barna hópi Gunnlaugar Gunn-
laugsdóttur og Ásgeirs Frímanns-
sonar skipstjóra hér í Ólafsfirði.
Hildigunnur fæddist í Ólafsfirði
þann 23. apríl 1927 í býsna strangri
fæðingu þar sem hún reyndist 18
merkur og systir hennar vó 16
merkur en sú lifði samt aðeins fáa
daga.
Þar sem ég var yngstur í systk-
inahópnum en Hilla framarlega,
kann ég ekki að lýsa hennar
bernskuái-um, en ég efast ekki um
að hún hefur verið hress og kát í
sinni æ'sku og miða ég þá við henn-
ar persónueinkenni og léttleika —
töfra, sem einkenndu hana gegnum
súrt og sætt á lífsleið hennar.
Þegar táningaaldurinn gekk yfir
kom hingað til starfa hjá föður
okkar ungur og hress ekkill frá
Grímsey, Ingólfur Baldvinsson, sem
hreif hug og hjarta systur minnar.
Þetta samband var svo innsiglað
með giftingu hjá séra Ingólfi Þor-
valdssyni þann 31. desember 1945.
Ekki verður sagt að ungu hjónin
hafi notið langra hveitibrauðsdaga
því þremur dögum seinna fór vertíð-
arfólk að streyma suður eins og
algengt var í þá daga og þar með
pabbi okkar og Ingólfur, en Hilla
var heima og saknaði sárt síns eig-
inmanns. Þetta var ekki síðasta
sára skilnaðarstundin því börnin
fóru að fæðast hvert af öðiu og
Hilla sat heima og gætti bús og
barna en vertíðir Ingólfs suður urðu
13 og svo síldarvertíðir á sumrin
ásamt fleiri fjarvistum við veiðar
til að sjá sér og sínum fyrir lífsbjörg.
En þrátt fyrir miklar fjarvistir eig-
inmanns frá heimilinu get ég full-
yrt að hjónaband þeirra Hillu og
Ingólfs hefur verið einstaklega far-
sælt og hamingjusamt þar sem aldr-
ei bar skugga á trúnað og heiðar-
leika í samskiptum þeirra.
Þeim Hildigunni og Ingólfi varð
fimm barna auðið, sem öll eru bú-
sett í Ólafsfirði nema það elsta sem
er Áslaug og er hún gift Sophusi
Klein Jóhannssyni verslunarmanni
og búa þau í Kópavogi.
Áslaug á fjögur börn og tvö
barnabörn. Næst kemur Sigrún sem
er gift Kára Ólfjörð kennara og
eiga þau þijú börn og eitt barna-
barn, þá kemur Sigurgeir Frímann
bátsmaður, sem kvæntur er Sigríði
Aðalbjörnsdóttir og eiga þau þijá
syni, Sigurður Pétur vélstjóri,
kvæntur Margréti Ólafsdóttur og
eiga þau þijú börn og að lokum
Óli Hjálmar sem er í sambýli með
Snjólaugu Kristinsdóttur og eiga
þau tvö börn. Einnig átti Ingólfur
eina dóttur frá fyrra hjónabandi,
Guðrúnu Margréti, sem gift er Gísla
Friðfinnssyni og eiga þau þijár
dætur og þrjú barnabörn. Guðrún
er alin upp hjá hjá móður Ingólfs,
Guðrúnu Bjarnadóttur og stjúpa
Sigmari Ágústssyni. Guðrún lifir
enn í hárri elli og kveður hún nú
tengdadóttur sína með sárum trega.
Þá er þess að geta að Sigurður
Pétur var fóstursonur Sigríðar elstu
systur okkar og Péturs Eyfjörð
meðan Sissu entist aldur, en kom
síðan heim til foreldra sinna eftir
andlát hennar.
Þó svo að heimilið þyrfti mikla
umönnun og ekki síst í fjarvistum
Ingólfs man ég ekki betur en að
Hilla ynni svotil alltaf úti við fisk-
vinnu þegar vinnu var að hafa og
við síldarsöltun með barnsburðar-
hléum að vísu. Hún vann ávallt hjá
Hraðfrystihúsi Ólafsfjarðar hf. og
þótti harðdugleg og trú í starfi.
Telst mér til að frystihúsárin hafi
orðið 40 með fyrrgreindum hléum.
Hildigunnur var ákaflega félags-
lynd, og tók virkan þátt í félags-
starfi samverkafólks síns hjá HÓ
og var þar oft driffjöður, hress og
kát að vanda. Þá lét hún ekki sitt
eftir liggja í félagsstarfi kvenfélags-
ins Æskunnar og Slysavarnarsveit-
ar kvenna. Kirkjurækin var hún og
treysti Guði sínum fyrir lífi sínu og
sinna frá degi til dags í öruggri trú
um að hann myndi best fyrir sjá.
Um 1970 veiktist Hilla af
krabbameini en vann bug á því
meini með aðstoð læknavísindanna
í það skipti og virtist hafa náð sér
til fulls eftir hennar lífsstíl og vinnu
að dæma. Það fylgdist svo að á
síðari hluta síðasta árs þegar að
þrengdi í rekstri HÓ og vinnslu var
hætt, fór Hilla að kenna lasleika,
sem hún taldi nú fyrst eitthvert slen
þegar útivinnu lauk. En því miður
reyndist svo ekki vera og var hann
vaknaður aftur hennar forni fjandi.
Allt var reynt, stór skurðaðgerð 5.
des. sl., síðan erfiðar lyíjameðferð-
ir, sem í þetta skipti dugðu ekki
til. En allt til síðustu stundar barð-
ist hún eins og hetja við sjúkdóm
sinn, sem sjá má af því að hún
þverneitaði að fijúga norður í
sjúkraflugi rúmri viku áður en hún
lést og því síður að fara í sjúkrabíl
frá Akureyrarflugvelli til síns heima
í Ólafsfirði. Síðustu mánuði hefur
hún notið ástar og umhyggju eigin-
manns og ijölskyldna barna þeirra,
hjúkrunar dætra og tengdadætra
ásamt héraðslæknis og hjúkrunar-
konu. Óll þessi fórnfúsa umhyggja
skal hér þökkuð af alhug.
En þó söknuður hennar nánustu
sé mikill, veit ég að erfiðast eiga
ömmubörnin, sem ávallt áttu sitt
hlýja athvarf hjá ömmu og afa og
þau munu líka eiga erfitt með að
skilja þann beiska veruleika að
ástrík og hjartahlý amma er nú
ekki lengur til staðar hjá afa í Aðal-
götu 48.
Nú er ég sit hér við að koma
þessum minningarbrotum á blað
blasir það við að af öllum káta
systkinahópnum í Díönu erunr við
nú tveir bræður eftir, Jón vélstjóri
á HÓ kvæntur Gígju Kristinsdóttur
og ég. Kæri Ingólfur, við Sæunn
og synir okkar allir sendum þér og
þínum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum góðan Guð að
styrkja ykkur öll í djúpri sorg.
Ásgeir Ásgeirsson
Hún Hilla frænka er dáin.
Hvílík harmafregn á þessum
haustdögum þegar nætur tekur að
lengja og dagar styttast. Enn verð-
um við í fjölskyldunni fyrir því
áfalli að einn meðlimur hverfur á
braut í blóma lífsins. Hildigunnur
Ásgeirsdóttir var einungis sextíu
og tveggja ára gömul þegar kallið
kom í síðustu viku. Það er þó hugg-
un harmi gegn að Hilla dó á heim-
ili sínu í faðmi íjölskyldunnar, um-
vafin ástúð og hlýju.
Okkur langar til að minnast
hennar og þakka henni alla þá
umhyggju og blíðu sem hún hefur
veitt okkur og fjölskyldu okkar.
Margar gleðistundir koma upp í
hugann þegar við minnumst Hillu
frænku. I fyrrasumar þegar Magga
dvaldi á Ólafsfirði um tíma með litlu
dóttur sína í frábæru veðri heim-
sóttu þær Hillu frænku oft. Eitt
sinn voru þær á gangi í bænum
þegar gekk yfir úrhellisrigning.
Þær frænkur urðu að hlaupa með
kerruna heim til Hillu og urðu renn-
andi blautar. Hilla hafði slæðu á
nýlögðu hárinu. Þegar heim kom
var slæðan sigin niðut' á mitt and-
lit hennar og vatnið draup niðiíi'.
Þá fengu þær þvílíkt hláturskast
að þær ætluðu ekki að geta þurrkað
barninu eða sjálfum sér. Það var
svo frábært að vera í návist henn-
ar, hvort sem það var heima hjá
þeim Ingólfi eða annars staðar.
Lífið hefur ekki alltaf verið dans
á t'ósum hjá Hillu frænku. Skugg-
arnir hafa orðið stórir, missirinn
mikill þegar svo margir í fjölskyld-
unni hafa látið lífið á besta aldri.
Mat'kaði þetta allt djúp spor í hjarta
hennar og sál, sérstaklega þegar
systkini hennar dóu og litli dóttur-
sonur hennar, Sigmar, dó af slys-
förum aðeins fimm ára gamali.
Hilla hafði sérstakt lag á að
hjálpa öðrum og veita styrk og
hlýju. Þess minnumst við þegar
móðit' okkar var veik. Þá var hún
hjá henni öllum stundum sem hún
gat þrátt fyrir að Hilla hafi alltaf
unnið hörðum höndum og frítíminn
væri naumur. Milli hennar og
mömmu okkar var mikill kærleikut-
Margrét Símonar-
dóttir - Minning
Fædd 9. nóvember 1896
Dáin 15. september 1989
Þegar aldnir ættingjar og vinir
hverfa oss héðan úr heimi setjast
menn gjarnan niður og láta hugann
reika og rifja upp góðar minningar
frá liðnum dögum. Svo fór mér
þegar ég frétti andlát Margrétar
föðursystur minnar föstudaginn 15.
september sl.
Hjá þeim sæmdarhjónum, Baldri
og Möggu að Skeggjagötu 6, var
gömul og góð íslensk gestrisni höfð
í heiðri. Þar andaði ætíð hlýhug tii
gesta og þótt ekki væri litið inn af
neinu sérstöku tilefni bar húsfreyja
fram góðgerðir eins og hátíðisdagur
væt'i. Þar var ætíð gott að koma,
og minnist ég margra samveru-
stunda með þakklátum huga.
Föðursystir mín hét fullu nafni
Margrét Sigfríður Símonardóttir.
Hún fæddist 9. nóvember 1896 á
Miklabæ í Óslandshlíð í Skagafirði.
Foreldrar hennar voru hjónin Anna
Björnsdóttir bónda á Hofstöðum á
Hofstaðabyggð í Skagafirði, Pét-
urssonar, og Símon Björnsson frá
Ásgeirsbrekku í sömu sveit, Pálma-
sonar bónda í Brimnesi. Árið 1898
fluttu þau hjónin frá Miklabæ að
Hofstaðaseli á Hofstaðabyggð. Þar
áttu þau heima til ársins 1914, en
þá brugðu þau Anna og Simon búi
og slitu samvistum, fór þá Margrét
ásamt eldri bróður sínum Birni í
vist að Hofstöðum, en yngsta dóttir-
in, Una, fylgdi móður sinni. Vetur-
inn 1916-17 dvaldist Margrét á
Akureyri og lærði karlmannafata-
saum, vann. síðan vetrartíma á
saumastofu á Sauðárkróki. Hún
stundaði nám í Kvennaskólanum á
Blönduósi í tvo vetur 1919-20 og
1920-21. Á sumrin var hún í kaupa-
vinnu á ýmsum bæjum í Skagafirði
(Frostastöðum, Reynistað, Ríp og
Hólum). Hún var rómuð fyrir dugn-
að. Haustið 1923 fór Margrét til
Danmerkur og var þar í þtjú ár.
Fyrsta veturinn var hún þjónustu-
stúlka á búgarði (Östergaard) á
Norður-Sjálandi, en dvaldist síðan
í Kaupmannahöfn að undanteknum
sex mánuðum sumarið 1925, er hún
var á húsmæðraskólanum Anker-
hus í Sórey. I Kaupmannahöfn vann
Margrét á saumastofum, fyrst við
kjólasaum, en lengst af á klæð-
skeraverkstæði. Jafnframt sótti hún
kvöldnámskeið í ýmiss konar hann-
yrðum. Haustið 1926 kom Margrét
heim frá Kaupmannahöfn. Þann
vetur var hún forstöðukona mötu-
neytis, sem Sigurliði Kristjánsson
og Valdimar Þórðarson (Silli og
Valdi) ráku í ungmennafélagshús-
inu við Skálholtsstíg í Reykjavík.
Sumarið 1927 fór Margrét norður
á Siglufjörð ásamt frænkum sínum
Önnu og Margréti Konráðsdætrum
frá Ytri-Brekkum og unnu þær þar
við síldarsöltun eins og títt var um
ungt fólk meðan síldin var og hét.
Það haust réðst Margrét aðstoðar-
ráðskona á heilsuhælið á Vífilsstöð-
um og var þar til vors 1929.
Á Vífilsstöðum kynntist hún
manni sínum, Baidri Steingríms-
syni, sem var þar kaupmaður og
heimiliskennari.
Þau gengu í hjónaband þann 19.
maí árið 1929 og hófu sambúð að
Sólvallagötu 21 í Reykjavík. Eftir
fjögur ár fluttust þau þaðan að
Freyjugötu 3 og í marzmánuði 1937
fluttustu þau í eigið húsnæði að
Skeggjagötu 6 og hafa búið þar
síðan. Hinn 2. janúar 1929 hóf
Baldur störf hjá lögreglustjóranum
í Reykjavík og starfaði þar og hjá
sakadómaraembættinu í Reykjavík
og að lokum hjá ríkissaksóknara,
lengst af sem skrifstofustjóri.
Margrét og Baldur eignuðust tvo
syni. Steingrím prófessor við Há-
skóla íslands og Höskuld lækni.
Steingrímur er kvæntur Fríðu Val-
gerði Ásbjörnsdóttur, húsmæðra-
kennara. Þau eiga þtjá drengi,
Baldur, Héðin og Gunnar. Hös-
kuldur er kvæntur Magdalenu Jór-
unni Búadóttur, hjúkrunarkonu.
Börn þeirra eru Margrét Jóna og
Baldur Búi.
Systkini Margrétar voru þtjú.
Elstur var Björn Símonarson, bú-
fræðikandidat frá landbúnaðar-
háskólanum í Kaupmannahöfn og
kennari við bændaskólann á Hólum
í Hjaltadal. Hann andaðist 1952
langt um aldur fram. Eftir lifa Una
Símonardóttir, ekkja Guðmundar
Magnússonar bifreiðastjóra í
Reykjavík, og Gunnar Þórðarson,
fyrrverandi bifreiðaeftirlitsmaður á
Sauðárkróki, en hann er sonur
Önnu Björnsdóttur og seinni manns
hennar Þórðar Gunnarssonar bónda
á Lóni í Viðvíkursveit.
Margrét var lengstum á langri
ævi hraust og dugmikil. Fram yfir
nírætt annaðist hún öll heimilisstörf
að mestu hjálparlaust. Þó voru fæt-
ur hennar farnir að bila og háði það
henni mjög. Seint í októbermánuði
sl. veiktist hún snögglega og varð
að fara á sjúkrahús. Hresstist hún
þar nokkuð og gat kontið heim og
notið jólahátíðarinnar og áramót-
anna með fjölskyldunni á heimili
sínu. Öndverðan janúar lá leið henn-
ar á Landspítalann að nýju. Fór
heilsu hennar þá ört hrakandi.
Síðustu mánuðina dvaldist hún á
öldrunarlækningadeild Landspítal-
ans að Hátúni 10B og naut þar
góðrar aðhlynningar uns yfír lauk.
Kæri Baldur. Eg votta þér, son-
um þínum og fjölskyldum þeirra
dýpstu samúð mína og minna og
bið ykkur blessunar Drottins. Við,
sem trúum því, að dauðinn sé að-
eins þáttaskil og að ástvinir muni
mætast á ný getum sagt með Valdi-
mar Briem:
Þótt ég deyi, ég óttast eigi,
æðri kraftur
leiðir mig til lífsins aftur.
Signrður Björnsson
og átti Hilla erfitt með að horfa
upp á systur sína deyja svo unga
og þjáða. Með þakklæti minnumst
við systkinin þeirrar umhyggju sent
þau Hilla og Ingólfur sýndu okkut'
á þeim erfiðu stundum þegar móðir
okkar var veik. Sigurður sem er
yngstur okkar systkina, naut þá
sérstakrar blíðu og hjálpar Hillu
frænku sem hann ætíð mun minn-
ast.
Hilla háði harðvítuga baráttu við
þann sjúkdóm sem að lokum dró
hana til dauða. Síðasta vonin brást
aðeins viku fyrir dauða hennar þeg-
at' hún vissi að lyfin sem hún hafði
fengið höfðu engin áhrif. Hún sem
þráði svo lífið. Við sem eftir stönd-
um skiljum oft svo lítið gang lífsins.
Hillu er nú sárt saknað af elsku-
legum eiginmanni, börnum, barna-
börnum og ömmu Guðrúnu svo og
fjölskyldunni, vinum og kunningj-
um enda var hún vinsæl. Hún var
lífið og sálin hvar sem hún kotn.
Frá Hillu stafaði ljómi. Gleðin var
ávallt í fyrirrúmi hjá henni og oft
var hlegið dátt. Enda var ávallt
gestkvæmt á heimili þeirra Ingólfs
þar sem glaðværð og hlýja voru í
fyrirrúmi.
Pabbi og við systkinin sendum
Ingólfi og aðstandendum hans okk-
ar dýpstu samúðarkveðjut- og biðj-
um Guð um styrk.
Guðrún, Margrét og Sigur-
björg Bjarnadætur.
Alltaf frísk og fjöntg
þú fríðleikskona ert,
aldrei ertu önug,
þó móti þér sé gert.
Þetta vísukorn kom upp í huga
okkar þegar hún Hilla frænka, eins
og allt frændfólkið kallaði hana,
kvaddi þennan heim eftir harða
baráttu sem hún háði við ólækn-
andi sjúkdótn. Þetta er allt svo ótrú-
legt, hún Hilla sem alltaf var svo
hress og kát alveg sama hvað gekk
á í þessari fjölskyldu. Alltaf var
Hilla tilbúin að aðstoða alla af
fremsta megni. Hún birtist með
brosið sitt og alia hlýjuna sem hún
vildi gefa öllum af.
Hilla giftist ung eftirlifandi eigin-
manni sínum Ingólfi Baldvinssyni
og eignuðust þau 5 börn. Elst er
Áslaug, sem býr í Kópavogi en Sig-
rún, Frímann, Pétur og Óli Hjálmar
eru búsett hér í Ólafsfirði. Barna-
börnin eru 15 og barnabarnabörnin
eru 3 þannig að það var alltaf mik-
ið líf í kring um Hillu. Þannig vildi
hún hafa það og þannig var það
fram á síðasta dag. Hún fékk að
dveljast á heimili sínu alla sjúk-
dómsleguna þar sem tengdadætur,
eiginmaður og börnin önnuðust
hana og gerðu henni þessar síðustu
stundir eins góðar og mögulegt var.
Heimili hennar var alltaf öllum
opið, þar var svo gott að líta inn
og fá kaffi og allt góða brauðið sem
hún var alltaf að útbúa. Annars var
óskiljanlegt hvetju þessi góða kona
gat afkastað, því hún vann lengst
af allan daginn hjá Hraðfrystihúsi
Ólafsljarðar og fyrr á 'arum vann
hún líka við ræstingar. Hún var
bæði í kvenfélaginu og slysavarnar-
félaginu hér í bænum og tók mikinn
þátt í þeirra starfi. Einnig var hún
aðalmanneskjan í að koma á kút-
magakvöldi sem knattspyrnudeild
Leifturs hefur haldið undanfarin ár
og nú síðast í mars kom hún og
hjálpaði okkur þó að hún væri mjög
lasin. En svona var hún Hilla
frænka, hún vildi gefa eins mikið
af sjálfri sér til annarra og hægt
var.
Hún hafði mjög gaman af öllu
gríni og kom öðrum á óvart með
ýmsu móti. Margir vinir og ættingj-
ar hafa í gegnum árin fengið að
hlæja dátt að öllum hennar uppá-
tækjum og hrékkjum. Það var svo
margt sniðugt sem henni datt í
hug. Hún gerði oft mikið grín af
jólagjafainnkaupunum sínum því
engum mátti gleyma og stundum
mundi hún ekki handa hvetjum
hvað var og hvetjir voru eftir.
Með þessum línum langar okkur
og fíölskyldum okkat' að þakka
Hillu frænku fyrir allt sem hún
gerði fyrir okkut' um dagana.
Elsku Ingólfur, börn, tengda-
börn, barnabörn og öldruð tengda-
móðir, Guð styrki ykkur í ykkar
miklu, sorg.
Jónína, Gunnlaug og Ágústa
I
>
I
I
>
I
I
I

I
I
I-