Morgunblaðið - 29.09.1989, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ FOSTUDAGUR 29. SEPTEMBER 1989
t
Maðurinn minn og faðir okkar,
FRIÐRIK KARLSSON
framkvæmdastjóri Domus Medica,
lést aðfaranótt 28. september.
Guðrún Pétursdóttir og börn.
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
SIGFÚS BJARNASON
sjómaður,
fyrrv. skrifstofustjóri Sjómannafélags Reykjavíkur,
Sjafnargötu 10, Reykjavik,
andaðist í Landspítalanum aðfaranótt fimmtudagsins 28. sept-
ember.
Sveinborg Lárusdóttir,
Bjarni Sigfússon,
Kristján Sigfússon,
Ingvar Alfreð Sigfússon.
t
Hjartkær sonur okkar og bróðir,
STEFÁN MAGNÚSSON,
Skipholti 9,
Reykjavík,
lést í gjörgæsludeild Borgarspítalans miðvikudaginn 27.
september.
Ragnh. Þyri Nikulásdóttir, Magnús B. Pálsson,
Ragna Þyri Magnúsdóttir,
Guðný Edda Magnúsdóttir,
Nikulás Friðrik Magnússon,
Anna Stefanía Magnúsdóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
SIGURÐUR SIGURBJÖRNSSON,
Hvassaleiti 16,
lést í Vífilsstaðaspítala miðvikudaginn 27. september.
Maria Finnbogadóttir,
Hákon Sigurðsson, Katrín H. Guðjónsdóttir,
Björg Sigurðardóttir,
Sigríður Sigurðardóttir, Haukur Viggósson
og barnabörn.
t
Eiginkona mín, móðir og tengdamóðir,
MARGRÉT MAGNÚSDÓTTIR,
dvalarheimilinu Hiið,
Akureyri,
andaðist 27. september.
Ingólfur Árnason,
börn og tengdabörn.
t
Elakuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
BJARGEY GUÐJÓNSDÓTTIR,
Langholtsvegi 71,
lést að kvöldi 27. september.
Magnús Guðjónsson,
Margrét Magnúsdóttir, Guðmundur Sigurþórsson,
Guðjón V. Magnússon, Kolbrún Þorkelsdóttir,
Maria Ó. Magnúsdóttir, Karl A. Ágústsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
RAGNHEIÐUR BOGADÓTTIR THORARENSEN,
Vallholti 36,
Selfossi,
verður jarðsungin frá Selfosskirkju iaugardaginn 30. september
kl. 13.30.
Hartmann Antonsson,
Anton Hartmannsson, Ragnhildur Jónsdóttir,
Pétur Hartmannsson, Jórunn Ingimundardóttir,
Ásbjörn Hartmannsson, Jóna Bára Jónasdóttir,
Skúli Hartmannsson, Auður Haraldsdóttir
og barnabörn.
Minning:
Skúli Pétursson
frá Nautaflötum
Fæddur 14. febrúar 1919
Dáinn 19. september 1989
Þegar dauðinn ber að dyrum er-
um við alltaf jafn óviðbúin, þó svo
að við vitum að ef okkur er gefið
líf verðum viðr að skila því aftur.
Við dveljum hér á jörð mismunandi
lengi.
Nú þegar laufín taka að falla af
tijánum og jörðin tekur á sig haust-
litina, daprast hugur vina og ætt-
ingja Skúla á Nautaflötum. Það er
staðreynd að Skúli er horfinn frá
okkur yfir landamæri lífs og dauða.
Við, sem þekktum Skúla og höfðum
næstum daglegt samband við hann,
vissurn að hann gekk ekki heill til
skógar síðustu ár, síst síðastliðinn
vetur og í sumar. Það var ekki
háttur Skúla að gera hlutina með
hangandi hendi, allt átti að ganga
hratt fyrir sig. Þannig hvarf hann
okkur einnig. Sólrahring eftir að
hann kom á sjúkrahús var hann
allur.
Skúli fæddist 14. febrúar 1919
í Syðri-Hraundal á Mýrum, annar
í röð átta bama þeirra heiðurs- og
sómahjóna Vigdísar Eyjólfsdóttur
og Péturs Þorbergssonar. Skúli bjó
í Hraundal ásamt foreldrum sínum
til 1948 en þá fluttu þau að Breiða-
bólstað í Miðdölum. Þar bjuggu þau
í fjögur ár. Skúli var einn af frum-
byggjum í landnámi ríkisins í Ölf-
usi. Hann flutti suður árið 1952
ásamt foreldrum og bræðrum og
hófu þau þá að byggja nýbýlið
Nautaflatir. Það var ekki kastað til
höndum og reis þar upp glæsilegt
býli. Frá árinu 1978 hefur Skúli
búið einn.
Skúli var stórbóndi, snyrti-
mennskan til fyrirmyndar, bæði
utandyra og innan. Hann var opinn
fyrir öllum nýjungum og bættum
búskaparháttum. Það hefði ekki
verið vilji Skúla að við fæmm að
rekja lífsferil hans hér. Við viljum
aðeins þakka allt það sem hann og
heimilið á NautaflÖtum voru okkur
frá fyrstu tíð. Til hans var gott að
leita og ómetanlegur var sá stuðn-
ingur sem hann veitti okkur ætíð
ef á þurfti að halda. Það verður
seint þakkað. Það var ósjaldan sem
krakkamir hringdu í Skúla og báðu
hann að skjótast með sig eitthvað.
Það var varla búið að leggja símtól-
ið á þegar Skúli var kominn.
Skúli var ungur í anda, hlýr og
lífsglaður, þakklátur öllum er lögðu
honum lið síðustu árin og þeim sem
gáfu sér tíma til að líta inn í önn
dagsins.
Nú heymm við ekki oftar bankað
á ganghurðina, sjáum hann ekki
oftar snarast inn og segja „hæ“
með bros á vör. Allt er hverfult í
þessum heimi.
Hafi hann kæra þökk fyrir sam-
fylgdina, hans verður ætíð minnst
sem vinar og velgjörðarmanns. Við
óskum honum velfarnaðar í nýjum
heimkynnum. Ættingjum öllum og
vinum sendum við innilegar samúð-
arkveðjur. Útför Skúla verður gerð
frá Kotstrandarkirkju í dag, föstu-
daginn 29. september.
Bjössi, Svava, Gunnar,
Hrafokell og Aslaug.
Mig langar í fáeinum orðum að
minnast vinar okkar og velgjörðar-
manns Skúla Péturssonar sem ég
kynntist fyrst er ég kom til hans
sem ráðskona vorið 1985, einstæð
móðir með börnin mín tvö, og hef
ég síðan verið þar á hveiju sumri.
Það var ætíð mikið tilhlökkunarefni
hjá bömunum að komast í sveitina
til Skúla, enda var hann þeim sann-
ur og gjafmildur vinur, og tala þau
alltaf um hann sem sinn besta vin,
sem eru orð að sönnu.
Þegar dóttir mín var 5 ára þurfti
að taka úr henni hálskirtla. Þá
heimsótti Skúli hana og færði stór-
an blómvönd og styttu af hesti, en
hún er mjög hænd að öllum dýrum
og sérstaklega hestum. Hann vissi
hvað mundi gleðja prinsessuna hans
Sesselja Sigurðar-
dóttir- Minning
Fædd 30.júní 1916
Dáin 19. september 1989
í dag verður til moldar borin
tengdamóðir mín Sesselja Sigurðar-
dóttir, en hún lést á Landspítalanum
19. sept. sl.
Sesselja fæddist á Krossi í Lund-
arreykjadal og voru foreldrar henn-
ar Sigurður Jónsson og Halldóra
Jóelsdóttir. Hún var yngst fjögurra
systkina. Snemma lágu leiðir henn-
ar til Reykjavíkur þar sem hún
kynntist eftirlifandi eiginmanni
sínum Jóhanni Valdimarssyni. Þau
gengu í hjónaband 16. júní 1944
og eignuðust fjóra syni.
Hugur minn leitar u.þ.b. 10 ár
aftur í tímann er ég hitti tengda-
móður mína fyrst. Þá strax varð
ég vör við þá manngæsku og hlý-
leika sem hún sýndi öllum og ég
naut þessi ár.
Setta og Jóhann reistu sér heim-
ili í Hamarsgerði 2, Reykjavík og
átti tengdamamma ríkan þátt í því
hversu faílegt það var og hvað gott
var að koma þangað. Gestrisni var
hennar aðalsmerki og nutu margir
góðs af. Því yfirleitt hafði hún gesti
á heimilinu um lengri eða skemmri
tíma og taldi það ekki eftir sér.
Setta var ein þeirra kvenna sem
allt vildi fyrir aðra gera og lét jafn-
vel hagsmuni sína víkja.
Það sem skipti mestu máli í lífi
tengdamóður minnar voru synir
hennar og fjölskyldur þeirra. Alla
tíð vakti hún yfir velferð þeirra,
kom þeim vel til manns og var
ávallt reiðubúin að hjálpa þeim
gæti hún það. Aldrei komum við
börnin hennar og barnabörn í Ham-
arsgerðið án þess að Setta gæfi
okkur kaffi og með því eða vildi
að við borðuðum með þeim. Hún
gerði ávallt ráð fyrir því þegar hún
eldaði að einhverjir yrðu aukalega
í mat, þannig var hún. Setta var
listakokkur enda hef ég fengið að
vita það hjá manninum mínum að
enginn gæti búið til betri aspargus-
súpu en hún mamma. Sem reyndar
var alveg satt hjá honum.
Barnabörnin sem nú eru orðin 9
áttu stóran sess í lífi hennar og hún
í þeirra því amma var' alltaf svo
góð, þau hafa misst mikið. Þannig
æxluðust mál að ég og fjölskylda
mín bjuggum hjá tengdaforeldrum
mínum um eins árs skeið. Þetta ár
fengu börnin mín vel notið þeirrar
ástúðar sem amma veitti. Það var
alltaf svo gott að skríða í ömmuból
um helgar og svo var amma alltaf
tilbúin að fara fram úr og gefa
þeim eitthvað gott að borða. Þegar
ég hóf að vinna úti og ársgömul
dóttir mín átti að fara til dag-
mömmu fannst ömmu það ómögu-
legt, hún gæti nú alveg gætt henn-
ar. Og það varð úr að amma pass-
aði hana og hún naut alls þess besta
sem völ var á, enda varð stelpan
mjög hrifin af ömmu sinni. Þegar
Setta veiktist og var lögð á spítal-
ann spurði sú stutta mikið um
ömmu sína og sagði svo alltaf „afi
sækja ömmu“.
Setta hafði mikið dálæti á blóm-
um .enda báru blómin hennar þess
glöggt vitni. Væru blómin mín ljót
kom ég þeim bara í fóstur til henn-
ar og þau urðu sem ný. Hún hafði
mest. Skúli vissi ávallt hvað kom
sér best og gleddi mest þegar ein-
hver átti bágt og var þá ekki horft
í kostnað eða fyrirhöfn. Þegar börn-
in voru eitthvað lasin, og ég varð
að skilja þau ein eftir heima, vegna
vinnu minnar, taldi Skúli það ekki
eftir sér að skreppa á Selfoss og
færa þeim eitthvað góðgæti og
myndbandsspólu til að þeim leiddist
ekki. Þannig var Skúli ávallt tilbú-
inn að rétta hjálparhönd þeim sem
bágt áttu, sérstaklega börnum. En
nú er hann horfinn yfir móðuna
miklu og það rúm sem hann átti í
hjörtum okkar fyllir enginn á sama
hátt og hann.
Sárt þótti okkur að geta ekki
kvatt hann, en svo snögglega hvarf
hann úr þessu lífi, að því varð ekki
við komið. Eflaust hefur hann verið
búinn að þjást lengi þó hann kvart-
aði ekki, það var ekki hans háttur,
sem alltaf virtist svo hress og kvik-
ur. Við kveðjum hann í huganum
með söknuði og trega og þökkum
allt það ómetanlega sem hann gerði
fyrir okkur og allar þær góðu stund-
ir sem vjð áttum á heimili hans,
Nautaflötum. Það er sárt til þess
að hugsa að eiga aldrei eftir að
dvelja þar sumarlangt framvegis.
Einnig vil ég þakka hans nánustu
alla þá vinsemd og hlýju sem okkur
var auðsýnd á erfiðri og áður
óþekktri reynslu- og saknaðar-
stundu. Og að leiðarlokum viljum
við senda öllum hans vinum og
vandamönnum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
María, Daníel og Steinunn.

reyndar oft sagt mér að ég væri
engin blómakona. Til merkis um
það hversu vænt Settu þótti um
blómin þá hafði hún mestar áhyggj-
ur af því að ekki væri vel hugsað
um þau þegar hún lá á spítalanum.
Eins hafði tengdamóðir mín mjög
gaman af því að ferðast. Innanlands
fannst henni ekkert dásamlegra en
að komast í sumarbústað að Reyni-
völlum í Suðursveit, þar sem þau
hjónin hafa oft dvalist. Éf hún ferð-
aðist erlendis vildi hún fara í sólar-
landaferð, því fátt vissi hún betur
en að flatmaga í sólinni.
En nú hefur hún tekið sér lengra
ferðalag á hendur, ferðalag sem
enginn bjóst við að hún færi í strax.
Hún sem var alltaf svo ungleg og
hress. Svona er lífið, það kemur og
fer, án þess að við getum nokkuð
að gert. Við sem eftir sitjum í sorg-
inni vitum að guð hefur veitt henni
veglegan sess í ríki sínu og það á
hún sannarlega skilið.
Blessuð sé minning hennar.
Ingibjörg