Morgunblaðið - 14.11.1989, Blaðsíða 10

11_______________________________________________ €8er aaaMavó^ .n fl~joAqui.Qm<i fliQAjanuoHOK
10 MÖRGUNBLA'ÐIÐ'ÞRIÐJUÐAXjHR' lí: KÓVEMBER’1989................ -........... ................ .........
Ricciarelli með
Sinfóníunni
Tónlist
Ragnar Björnsson
Tónleikarnir hófust með Sin-
fóníu í D-dúr no. 23 eftir W.A.
Mozart, Sinfonían er að formi ’til
í einskonar ítölskum forleikjastíl
og var réttur og ágætur upptakt-
ur að því séín eftir kom og allir
áheyrendur virtust bíða eftir.
Andrúmsloftið í Háskólabíói enda
rafmagnað frá anddyri og fram á
fyrsta bekk í sal, og var á mörkun-
um að viðstaddir gæfu sér tíma
til þess að klappa fyrir ágætlega
heppnuðum upptakti Sinfóníu-
hljómsveitarinnar. Katia Riccia-
relli birtist íslenskum tónleika-
gestum í fyrsta skipti og minnti
á austurríska týrólastúlku bæði í
útliti og klæðnaði. Hún hóf söng
sinn með kantötu Mozarts „Exult-
ate, jubilate". Ekki þurfti marga
takta til að sannfæra mann um
að hér fór stór listamaður. Moz-
art Ricciarelli var ekki sá Mozart
sem maður er vanastur og tók
nokkurn tíma að venjast ítölskum
skilningi söngkonunnar, en slíkum
sannfæringarkrafti býr hún yfir
og þvílíkt vald hefur hún á tækn-
inni að hún hafði gjörsigrað
áheyrendur löngu áður en síðasti
tónn í kantötu Mozarts fór sem
elding um salinn. Að loknum for-
leiknum að „Semiramide", óperu
Rossinis, hvar blásarasólistar
hljómsveitarinnar skiluðu ein-
leiksstrófum sínum með ágætum,
söng Ricciarelli aríu úr sam-
nefndri óperu. Hvorki arían úr
Semiramide, né aríurnar sem á
eftir komu, aría úr Pírata eftir'
Bellini, aría úr La Wally eftir
Catalani og jafnvel aría úr Adr-
iana Lecouvreur, eru mjög þekkt-
ar né úr þeim hópnum sem gripið
er til í þeim tilgangi að slá í gegn,
Katia Ricciarelli þurfti engin slík
hjálparmeðul. Túlkun hennar er
tær og sterk og rödd hennar er
hljóðfæri sem hún leikur á af
Katia Ricciarelli tekur við þakklæti áheyrenda eítir tónleika með Sinfóníuhljómsveit íslands.
hæfni virtúósins hvort sem hún
flytur trúarsöng Mozarts, eða
ljóðrænu og skaphita ítölsku höf-
undanna. Sem aukalög söng Ric-
ciarelli tvær aríur eftir Puccini og
hefur undirritaður ekki heyrt arí-
una úr Turandot betur sungna.
Ricciarelli tókst svo sannarlega
að halda glæsilega upp á söngaf-
mæli sitt.
Sinfóníuhljómsveitin með Petri
Sakari á stjórnendapalli tókst vel
að fylgja og styðja söngkonuna
þrátt fyrir óvenju stuttan æfinga-
tíma.
Skálað fyrir §öl-
skyldufyrirtækinu
__________Leiklist______________
Jóhanna Kristjónsdóttir
Þjóðleikhúsið frumsýndi „Lítið
Qölskyldufyrirtæki" eftir Alan
Ayckbourn
Þýðing og staðfærsla: Arni Ibsen
Tónlist/áhrifahljóð: Hilmar Örn
Hilmarsson
Leikmynd: Karl Aspelund
Lýsing: Páll Ragnarsson
Leikstjóri: Andrés Sigurvinsson
Alan Ayckbourn 'virðist vera af-
kastamikill leikverkahöfundur og
eftir greinum í leikskrá að dæma
tekur það hann varla meira en
nokkrar vikur að semja hvert leik-
rit sem síðan er umsvifalaust fært
upp í leikhúsinu hans. Hér hefur
þó aðeins eitt verk hans verið flutt,
það gerði Leikfélag Reykjavíkur
fyrir örfáum árum er það sýndi
Oánægjukórinn í Iðnó.
Sagt hefur verið að Ackbourn sé
á mörkum gamanleiksins, farsans,
svartrar kómedíu í verkum sínum,
þau hafi í sér undirtón alvöru þó
hann klæði þau af lipurð í búning
gríns og spaugs. Og þetta á við um
lítið fjöiskyldufyrirtæki, þar er efn-
ið nógu hrollvekjandi í sjálfu sér:
fjölskylda sem svíkur og prettar og
dregur sér fé í löngum bunum.
Þegar nýr maður tekur við stjóm-
inni reynist það honum og öðrum
fjötur um fót að hann er svo þræl-
heiðarlegur og staðráðinn í að trúa
því besta um alla. Hann kemst fyrr
en varir á snoðir um tvöfeldnina -
mesta furða hann skuli aldrei hafa
áttað sig á braski og svindli fyrr
raunar þar sem maðurinn er hálf-
fimmtugur að aldri. Það reynir fljót-
lega á það hvernig hann bregst við;
unglingsdóttirin á heimilinu hefur
verið staðin að búðarhnupli og hart
er lagt að föðumum að semja svo
að stúlkan verði ekki kærð. Og fag-
ur ásetningur stenst ekki, þó hann
streitist á móti dregst hann inn í
hringiðuna og verður að horfast í
augu við að heiðarleikinn fær sum
sé ekki staðist. Höfundurinn fléttar
saman í leikritinu eiturlyfjaneyslu
unglingsins, framhjáhald mág-
konunnar, drauma mágsins um að
stinga af og setja upp veitingahús
á Spáni, „iðnaðarnjósnir“ Rivetti-
bræðra sem raunar eru stundaðar
með fullu samþykki og blessun fjöl-
skyldunnar og loks er Kristmundur
spæjari drepinn fyrir slysni og það
verður að skjóta Iíki hans undan. í
lokin safnast allir saman að fagna
afmæli ættföðurins. Það er allt slétt
og fellt á ný, það hafa verið búnar
til leikreglur sem allir munu vænt-
anlega fara eftir.
Oft hefur verið vandkvæðum
bundið fyrir Þjóðleikhúsið að búa
gamanleikjasýningar þannig úr
garði að gamanið og fyndnin skili
sér. Það tekst hér vel og má þakka
það Ieikstjóm og góðum og öfga-
lausum en kímilegum leik. Leik-
mynd Karl Aspelunds fannst mér
of stór og þung í vöfum og lýsingin
var ekki nógu afgerandi svo að
skýr skil atburðarásar komist yfir.
Mér fannst búningar nokkuð mis-
jafnir, t.d. töluvert vanta á að
Margrét Guðmundsdóttir taki sig
út í lokaatriði eins og að var stefnt.
Klæðnaður Lilju Guðrúnar í sama
atriði var afleitur.
Arnar Jónsson er í hlutverki hins
heiðarlega einfeldnings Borgars
sem er þó fljótur að læra og mun
tileinka sér þá starfshætti sem hafa
viðgengist. Arnar á ekki hvað
minnstan þátt í að sýningin heppn-
ast, hann nýtir sér út í æsar en
mjög agað þá kaldhæðni sem hlut-
verkið býður upp á og fer aldrei
yfir strikið í skopinu. Framsögnin
var til fyrirmyndar. Lilja Guðrún
Þorvaldsdóttir, Lilla, kona hans, var
að mínum dómi of varfærin í fram-
sögn og raddbeiting stundum vand-
ræðaleg svo að fyndnin komst ekki
almennilega frá henni. Róbert Arn-
finnsson hafði tök á Karli gamla,
gamalmannsfasið og hæfilegt elli-
rugl — sem er kannski plat og
kannski ekki — hafði Róbert unnið
ágætlega úr.
Lilja Þórisdóttir var glanspían og
fjársvikakvendið og náði manngerð-
inni ágætlega. Jóhann Sigurðarson
var Bergur, átti ýms fyndnustu til-
svörin og skilaði þeim prýðilega.
Svipbrigði og hreyfingar góðar en
fullmikill gassagangur þegar hann
óttast til hvaða ráða bróðirinn grípi.
Það virðist vera leikstjórnaratriði
og þetta er uppi á teningnum hjá
Birni Karlssyni í hlutverki Guð-
bjarts. Björn hafði að mörgu leyti
eðlilegar sviðshreyfmgar en mímik
og framsögn var ekki í takt við þá
Jóhann og Arnar. Sigurður Sigur-
jónsson fór með hlutverk fímm Riv-
ettibræðra og var eins og fiskur í
vatni í hverri rullu. Anna Kristín
Arngrímsdóttir dró upp hæfilega
hallærislega og álkulega mynd af
Herborgu sem hin ófullnægða og
taugaveiklaða eiginkona. Sólveig
Arnarsdóttir átti eftirtektarverðan
leik, náði angistinni sem reynt er
að fela bak við töffheit og stæla,
hugsaður og óþvingaður leikur.
Gervi Gísla Rúnars Jónssonar í hlut-
verki einkaspæjarans Kristmanns
Meldals var við hæfí og hæfilega
ýkt. Leikarinn gerði sér góðan mat
úr hlutverkinu. Margrét Guðmunds-
dóttir og Sigríður Þorvaldsdóttir
munu skiptast á að leika Huldu.
Hlutverkið er ekki fyrirferðarmikið
en leikstjóri hefði mátt sinna því
betur og gera hlut Margrétar meiri.
Olafur Guðmundsson og Helga
Braga Jónsdóttir sem eru bæði ný-
útskrifuð úr leiklistarskólanum voru
í hlutverkum ungu hjónanna. Ólafur
er gerður einum of mikill bjálfi og
látinn vera full Ieiðinlegur.
Þýðing og staðfærsla hefur tekist
í öllum meginatriðum, en nafnið á
leikritinu alveg ómögulegt og hefði
átt að koma til girnilegri titill enda
enska merkingin margræðnari en
þessi hráa þýðing.
Sýningin er í heild fjörug og
skemmtileg, rennur fyrirhafnar-
laust og léttilega og á frumsýningu
virtust áhorfendur skemmta sér
vel. Það var ágætt að leyfa Andr-
ési Sigurvinssyni að spreyta sig,
hann hefur gert margt gott á
síðustu árum og sjálfsagt að stærri
leikhúsin nýti sér krafta hans. Ég
get ímyndað mér að þessi sýning
muni lifa góðu lífi á fjölunum -
úrvalsliðið er á svæðinu og á góðan
leik.
LOKAÐ FRA KL.
vegna námstefnu
um húsbréf
9-13 1 DAG
FÉLAG I^ASTEIGNASALA