Morgunblaðið - 14.11.1989, Blaðsíða 46

&
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. NÓVEMBER 1989
t
43SM3VO/ .M 5IUDACHJI.0IIÍM GIÖMaMUOflOM
Minning:
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
JÚLIUS BJARNASON,
Akurey,
Vestur-Landeyjum,
andaðist í Sjúkrahúsi Suðurlands að kvöldi 10. nóvember.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Maðurinn minn,
ÁRMANN FRIÐRIKSSON
útgerðarmaður,
lést á heimili sínu þann 11. nóvember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Rósa Aðalheiður Georgsdóttir.
t
Elskulegur faðir okkar,
VILMUNDUR STEFÁNSSON
frá Akri,
Grindavík,
lést á Hrafnistu, Reykjavík, laugardaginn 11. nóvember.
Börn hins látna.
t
Móðir okkar,
MARGRÉT ÞÓRÐARDÓTTIR,
áður til heimilis í Keldulandi 17,
andaðist í Borgarspítalanum laugardaginn 11. nóvember.
Stella Guðnadóttir Maar,
Hjörleifur Guðnason,
Þórir Guðnason
Sigurður Guðnason,
Guðni Ó. Guðnason.
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
YNGVI KRISTINN JÓNSSON,
Borgarholti,
Ásahreppi,
Rangárvaltasýslu,
lést í Sjúkrahúsi Suðurlands 12. nóvember.
Þórunn Guðjónsdóttir
og börn.
t
Elskuleg eiginkona mín og systir okkar,
ÞÓRLEIF SIGURÐARDÓTTIR,
Grýtubakka 18,
Reykjavík,
andaðist í Vífilsstaðaspítala, laugardaginn 11. þ.m.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Ágúst Árnason,
Rósbjörg Sigurðardóttir,
Steinunn Sigurðardóttir,
t
Bróðir mjnn,
PÁLL BJARNASON,
Mýrum, Austur-Skaftafellssýslu,
Vesturgötu 22,
Reykjavík,
lést í Landspítalanum 9. nóvember.
Arnbjörg Bjarnadóttir
og aðrir aðstandendur.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
METÚSALEM STEFÁNSSON,
Hvassaleiti 58,
andaðist á heimili sínu mánudaginn 13. nóvember.
Svava Sigurðardóttir,
Edda Kolbrún Metúsalemsdóttir, Ómar Kristjánsson,
Stefán Ómarsson, Georg Ómarsson,
Ómar Þór Ómarsson.
Guðmundína Dýrleif
Hermannsdóttir
Ekkert er jafn erfitt að sætta sig
við í lífinu og þegar náinn ástvinur
fellur frá. Þá verður mannlegur
máttur svo magnlaus. Tengdamóðir
mín Guðmujidína Dýrleif Her-
mannsdóttir verður jarðsungin í dag
frá Bústaðakirkju. Hún andaðist
7. nóvember sl. í átján ár hef ég
vanist því að hún væri ávallt til
þjónustu reiðubúin með útrétta
hjálparhönd. Dýrleif skilur eftir
skarð sem ekki verður fyllt og það
verður erfitt að breyta lífsháttum,
sem ekki gera ráð fyrir að þjónustu
hennar njóti við.
Dýrleif fæddist 2. febrúar 1918'
í Reykjavík, dóttir Sigurbjargar
Þorsteinsdóttur og Hermanns Her-
mannssonar, trésmiðs, sem bæði
eru látin. Árið 1940 giftist Dýrleif
eftirlifandi eiginmanni sínum, Jó-
hannesi Bergsteinssyni, múrara.
Öll sín búskaparár bjuggu þau í
Reykjavík nema síðustu árin hefur
heimili þeirra verið í eigin húsnæði
í tengslum við DAS suður við Hafn-
arfjörð. Dýrleif og Jóhannes voru
samhent hjón. Þau voru í einu orði
sagt eitt. I millum þeirra ríkti þessi
gagnkvæmi kærleikur sem birtist
svo ríkulega í fórnfýsi í garð sam-
ferðafólks. Dýrleif var húsmóðir af
gamla skólanum og heimili þeirra
bar ekki einungis vitni um reisn og
myndarskap að hinu ytra heldur og
ekki að síður hinu innra. Heimilið
var ekki aðeins þeirra heldur okk-
ar, sameiginlegur griðastaður stór-
fjölskyldunnar í gleði og sorg. Dýr-
leif var barnabörnum sínum meira
heldur en amma. Þau gengu barna-
börnunum hreinlega í foreldrastað
þegar svo bar undir. Þegar ég horfi
til baka þá undrast ég hve Dýrleif
bjó yfir miklum dugnaði og krafti.
Hún var alltaf tilbúin til að hjálpa
og hlusta. Hún kunni ekki að segja
nei. Og þolinmæðin og æðruleysið
virtist vera takmarkalaust. Þjónust-
an var henni svo í blóð borin að
endurgjald fyrir sjálfa sig var ekki
til í hennar gildismati.
Dýrleif og Jóhannes eignuðust
fjórar dætur, þær Sigurbjörgu,
Ragnhildi, Guðbjörgu og Sjöfn. Ég
veit að þau voru börnum sínum
meira en góðir foreldrar. Hornstein-
ar uppeldisins hvíldu á trausti og
trygglyndi. Á þeim grunni hvíla
samskipti fjölskyldunnar. Það hefur
verið ómetanlegt að fá að njóta
þeirra verðmæta.
Síðustu ár átti Dýrleif við alvar-
leg veikindi að stríða. En aldrei
heyrði ég hana kveinka sér. Alltaf
bjartsýn og glaðlynd. Hverri spurn-
ingu um sjálfa sig vísaði hún frá
með því að spyija um líðan sinna
nánustu. Hún þjónaði öðrum fram
á síðustu stund.
Megi almáttugur Guð græða
saknaðarsárin og umvefja minning-
arnar vonarljósi.
Gunnlaugur Stefánsson
t
Bróðir okkar,
EINAR BALDVIN BESSASON,
lést í Landspítalanum 11. nóvember.
Fyrir hönd bræðra og fjölskyldu,
Ólafía Bessadóttir Fóged.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og amma,
EMMY HANSSON,
andaðist aðfaranótt 11. nóvember í Landakotsspítala.
Óli Valur Hansson,
synir, tengdadóttir og barnabörn.
t
Elskuleg móðursystir mín,
ÁSGEIRA KR. MÖLLER,
áðurtil heimilis á Ingólfsstræti 10,
lést að kvöldi 12. nóvember sl. í Sjúkrahúsi Suðurlands.
Halldóra Kr. Einarsdóttir.
t
Ástkær eiginkona mín,
BJÖRG BJÖRNSDÓTTIR,
Ytra-Hóli,
Austur-Húnavatnssýslu,
andaðist að morgni laugardagsins 11. nóvember.
Björn Jónsson,
Ytra-Hóli.
t
Sonur minn, faðir okkar og bróðir,
MAGNÚS HRAFN MAGNÚSSON,
Stórholti 13,
ísafirði,
lést af slysförum 12. nóvember.
Bertha Karlsdóttir,
börn og systkini hins látna.
Nú er elsku amma dáin eftir löng
og ströng veikindi. Margar minn-
ingar vakna og söknuðurinn er sár
en vitneskjan um að hvíldin var
henni kærkomip er okkar huggun.
Það fyrsta sem kemur upp í hug-
ann er að hún var okkur meira en
„bara“ amma. Hún var sú sem við
leituðum til þegar eitthvað bjátaði
á. Sama hvað á gekk, hún stóð allt-
af með okkur og trúði á okkur. Það
kom fyrir að litlar manneskjur með
tár í augunum yfir óréttlæti heims-
ins og bakpoka á öxlinni strunsuðu
að heiman og í öruggt skjól til
ömmu. Alltaf vorum við velkomin.
Amma var vinur í gleði og sorg.
Jólaboðin á Háaleitisbrautinni
eru okkur ógleymanleg. Þar hittist
öll fjölskyldan og aldrei slíku vant
var allt leyfilegt. Þá mátti hoppa í
hjónarúmi afa og ömmu, ærslast,
syngja hástöfum og hlaupa um.
Toppurinn á öllu var svo heimatil-
búni ísinn hennar ömmu.
Amma var sú sem hélt fjölskyld-
unni saman. Hún fylgdist vel með
stórum sem smáum atburðum í lífi
hvers fjölskyldumeðlims — ekkert
var svo lítilfjörlegt að hún sýndi
því ekki áhuga.
Á heimili ömmu og afa var mik-
ill íþróttaáhugi. Sem ung kona
stundaði amma fimleika í Ármanni
og hún talaði oft um sýningarferð-
ina til Noregs sem var henni alltaf
minnisstæð. Afi hafði leikið knatt-
spyrnu með Val og knattspyrnu-
áhuginn var þeim sameiginlegur.
Ef eitthvað af barnabörnunum
reyndi fyrir sér í íþróttum gladdi
það þau mjög mikið og alltaf var
vel fylgst með árangri ungu íþrótta-
manna. Íþróttasíður dagblaðanna
Ias amma allt fram til síðasta dags.
Okkur, sem erum svo ung, fínnst
amma fyrst og fremst hafa verið
móðir barnanna sinna, eiginkona
og annað höfuð ættarinnar. En
löngu áður en við komum til sög-
unnar lærði amma hattasaum. Hún
var alltaf stolt af þeirri iðn og tal-
aði með söknuði um þá daga þegar
fínustu frúr bæjarins skörtuðu
handsaumuðum höttum.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáin lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
yfir honum. (Hannes Pétursson)
í dag kveðjum við ömmu okkar
í hinsta sinn í jarðnesku lífi. Minn-
ingin um hana mun þó ávallt lifa í
hugum okkar. Við viljum alltaf
muna eftir óbilandi lífsvilja hennar
fram til síðustu stundar og hvernig
andinn bugaðist aldrei þó líkaminn
væri mikið sjúkur og kvalinn. Stolt
hennar og þrautseigja, auk góða
skapsins, munu verða okkar fyrir-
mynd.
Elsku afi, missir þinn er mikill.
Þú studdir ömmu í hennar erfiðu
baráttu sem nú er lokið. Megi Guð
styrkja þig á þessari erfiðu stundu.
Þú Ijós, sem ávallt lýsa vildir mér,
j)ú logar enn,
í gegnum bárur, brim og voðasker.
Nú birtir senn.
0g ég finn aftur andans fögm dyr
og engla þá, sem bam ég þekkti fyr.
(M. Jochumssonj
Blessuð sé minning okkar elsku-
Iegu ömmu, Dýrleifar Hermanns-
dóttur.
Barnabörn'og barnabarnabörn.