Norðurljósið - 01.01.1986, Síða 39

NORÐURI .JÓSIÐ
39
meira en nokkru sinni fyrr og óvenjulegan kulda í öllum
trúarlegum skyldum. Ég fann byrði spillingar minnar þyngri
en nokkru sinni fyrr. Ég fann enga hvíld. Ég ákallaði Drott-
inn af þvílíkum þunga, en þjáðist af ótta að það væri til
einskis. Því meira sem ég bað um sigur yfir syndinni því meiri
ósigur beið ég.
Þegar ég sá alla viðleitni mína að sigra syndina, verða til
ónýtis þá missti ég nærri því alla von og ákvað að halda
áfram að syndga og ganga til glötunar. Ég vil taka það fram
að sérstaklega virtist reiði vera ein af þeim syndum, sem ég
gat aldrei sigrað. Svo að ég hélt áfram að syndga og iðrast og
syndga aftur og ennþá að ákalla miskunn Guðs fyrir Jesúm
Krist.
„Nú var ég alveg varnarlaus. Ég fann hjálparleysi mitt og
lá við fætur Krists. Ég hrópaði þótt hrópið væri kuldalegt. Ég
trúði samt einlæglega. „Frelsa mig Drottinn, eins og brand úr
báli dreginn. Gefðu mér réttlætandi trú fyrir blóð þitt,
hreinsaðu mig af syndum mínum, því að Djöfullinn mun
vissulega ríkja yfir mér, þangað til þú tekur mig í hönd þína.
Ég mun aðeins vera verkfæri í hendi hans til þess að vinna
óguðleg verk, þar til þú réttir fram þinn almáttuga arm og
frelsar þína glötuðu skepnu með óverðskuldaðri náð.“
„Sunnudagskvöldið þann 19. heyrði ég dásamlega ræðu út
af þessum orðum: „Réttlættir af trú höfum vér frið við Guð
fyrir Drottinn vorn Jesúm Krist.“ Ég hlustaði með athygli en
hjarta mitt var ekki hið allra minnsta snortið. Ég var ennþá
sannfærðari um að ég væri vantrúaður. Ég var ekki frelsaður
af trú og þangað til, að það yrði mundi ég ekki hafa frið við
Guð.
„Fimmtudagur, þá var ég vanur að fasta. Satan sat um
mig. Ég syndgaði og það hryggilega. Nú næstum því gaf ég
upp alla von. Ég hryggðist djúpt en hjartað var eins hart eins
og áður. Ég var á barmi örvæntingar og hélt áfram að falla í
synd eins oft eins og ráðist var á mig af freistingunum.
„En ég verð að geta þess, að þó ég héldi oft að Helvíti
mundi verða hlutdeild mín, þá var ég aldrei hræddur við það.
Ég var hvað eftir annað að hrópa: „Hvílík fáviska“. Ég sé
sjálfan mig á barmi glötunar en er samt ekki hræddur en held