Norðurljósið - 01.01.1986, Síða 50

50
NORÐURIJÓSIÐ
Jóhannes Fletcher sem fyrsta forstöðumanninn. Hann tók
við þessari stöðu með þeim skilmálum að hið nýja embætti
hans skyldi ekki á nokkurn hátt trufla starf hans í Madeley.
Þannig byrjaði nýtt tímabil í þjónustu hins trúa þjóns
Guðs og áhrifin sem hann hafði á unga menn í skólanum
verða aldrei fullmetin. Hann heimsótti þá oft og alltaf var
tekið á móti honum sem engli Guðs. Að lýsa virðingunni sem
honum var sýnd er ómögulegt. Eins og Elía á dögum spá-
mannaskólanna var hann virtur, hann var elskaður hann var
nærri því dýrkaður.
Ævisöguhöfundur hans ritaði, „Hér varð það“. Ég sá,
myndi ég segja, engil í mannlegu holdi. Ég held að ég myndi
ekki fara langt fram úr sannleikanum ef ég segði svo. En hér
sá ég afkomanda fallins Adams, svo fullkomlega hafinn upp
yfir tortímingu fallsins, því að þótt líkami hans væri bundinn
við jörðina þá voru samræður hans á himnum. Þannig var líf
hans frá degi til dags „fólgið með Kristi í Guði.“ Bæn, lof-
gerð, kærleikur og vandlæti, hafið yfir það sem maður
hugsaði að hægt væri að ná í þessu ástandi veikleikans, voru
þau undirstöðuatriði sem hann sífellt lifði í.“
Eina starf hans var að sinna köllun sinni, grátbæna og
hvetja menn til að stíga upp með honum til hinnar dýrlegu
uppsprettu tilverunnar og blessunarinnar. Hann hafði eig-
inlega engar tómstundir til nokkurs annars. Tungumál, listir,
vísindi, mælskufræði, jafnvel Guðfræði, allt var lagt til hliðar
þegar hann birtist í skólastofunni meðal nemendanna. Hon-
um var mikið niðri fyrir, svo að hann varð að tala og þeir
voru fúsari til að hlusta á þjón og prest Jesú Krists en að
hlusta á Virgil, Cicero, eða einhvern af hinum latnesku eða
grísku sagnfræðiskáldum og heimspekingum er þeir höfðu
verið að lesa. Þeir hlustuðu sjaldan lengi áður en þeir voru
famir að tárfella og í sérhverju hjarta var kveiktur logi af
þeim eldi er brann í sálu hans.
Þessar námsstundir enduðu venjulega þannig að þeir urðu
sannfærðir um það, að fylling heilags Anda væri betra skil-
yrði fyrir þjónustu fagnaðarerindisins en nokkrar bók-
menntalegar lexíur þó að þær væru góðar á sínum stað. Eftir
að hafa talað um stund í skólastofunni sagði hann oft: „Allir