Norðurljósið - 01.01.1986, Qupperneq 84

84
NORÖURI-JÓSIÐ
þú ert hraustari en margir stærri drengir — svona komdu.“
Og ennþá einu sinni hlustaði litli drengurinn á hið slæma
ráð bróður síns.
Það mundi hafa komið ykkur til að skjálfa að sjá þessa tvo
bræður skríða á þverhnípinu og standa á klettabrúninni.
Georg var á undan og fann nú, þegar hann var kominn á
þennan stað, að eftirsótta hreiðrið var jafnvel lengra í burtu
en hann hélt. Hann þorði ekki að líta niður, svo að hann
fengi ekki svima, en einblíndi á hreiðrið.
„Nú, Kalli, haltu nú fast í jakkann minn og ég ætla að
seilast eftir hreiðrinu.“
Karl hélt fast, eins og honum var boðið, en ákafi Georgs
kom honum til að seilast lengra og lengra, og hann gaf engan
gaum að hrópum Karls um að vara sig og teygja sig ekki of
langt, því að hann gæti ekki haldið honum.
„Hana nú, — ég er nærri búinn að ná því — aðeins rétt
örlítið lengra — þarna — ég skal ná því strax — Ég get nærri
því snert það nú — haltu fast Kalli.“
„Ó, Georg! Flýttu þér! Ég get ekki haldið þér uppi mikið
lengur! Ó, komdu aftur! Fljótt! Ég er alveg að missa tökin
Georg! Handleggurinn á mér er alveg að brotna!“
„Aðeins eitt andartak lengur Kalli, Kalli! Haltu fast og ég
hefi náð því.“
Georg! Georg! Kæri Georg! Ó, hvað á ég að gera! Ég get
ekki haldið þér! Ó, Georg! — og löngu háu hljóðin bárust
upp frá klettunum og hann féll aftur á bak meðvitundarlaus.
Þessu var svarað með öðru og hræðilegu ópi frá Georg, og
hann féll niður — niður! Því að styrkur vesalings Karls hafði
látið undan og bróðir hans kastaðist niður á móti klettunum!
Það leið langur tími áður en Karl kom til sjálfs sín. Er hann
opnaði augun var sólskinið farið.
Vesalings barnið! Fyrst gat hann ekki áttað sig á hvar hann
var, en smám saman fór hann að muna það allt hvað hafði
gerst. Hvað honum leið illa og til hvílíkrar sektar fann hann!
Hvað vildi hann nú ekki gefa til þess að þetta væri allt saman
draumur!
Hann gat ekki hreyft sig úr staðnum — hann huldi andlitið
í höndum sér — hann tróð upp í eyrun á sér, svo að hann gæti