Norðurljósið - 01.01.1986, Qupperneq 148

148
NORÐURIJÓSIÐ
meðvitundarlaus. Þegar læknirinn hafði skoðað hann, sneri
hann sér að föðurnum, er stóð við hlið hans og sagði:
„Honum er engin lífs von.“ „Hvað segið þér?“ hrópaði fað-
irinn. „Er það mögulegt að drengurinn minn deyi nú þegar?“
„Það er engin von,“ endurtók læknirinn. „Ætli honum batni
alls ekki?“ spurði faðirinn. „Hann nær máske meðvitundinni
aftur, en hann getur ekki lifað,“ sagði læknirinn. „Takið nú á
því sem þér hafið til, hr. læknir! Ég get ekki hugsað til þess,
að drengurinn minn hljóti að deyja.“ Skömmu síðar vaknaði
drengurinn til meðvitundar nokkur augnablik, og þegar
hann heyrði að hann væri í greipum dauðans, sagði hann við
föður sinn: „Ó, faðir minn! Biddu fyrir minni glötuðu sál. Þú
hefir aldrei beðið fyrir mér áður!“ Faðirinn gat aðeins grátið.
Þetta var satt. Þau 17 ár, sem Guð hafði lofað honum að
halda drengnum sínum, hafði hann ekki eytt einu augnabliki
til þess að biðja fyrir hinum frumgetna syni sínum, heldur
aðeins hugsað um að safna handa honum gnægð auðæfa.
Ef einhverjir foreldrar sem ekki biðja, kynnu að heyra
þessi orð mín, vil ég segja til þeirra: Frestið ekki að leita
Krists og meðtaka hans hjálpræði, og biðjið fyrir börnum
yðar. (Sbr. Efes. 6, 4.).
Ég vil koma til Jesú samstundis
Prestur nokkur var að flytja ræðu um kærleika Krists. Þá stóð
þar upp meðal áheyrendanna lítil stúlka, gekk upp að
ræðupallinum og rétti prestinum hönd sína og sagði: „Góði
herra! Leiddu mig undir eins til Jesú, ég vil koma til hans
samstundis.“
Þannig ættu allir að flýta för sinni til Jesú, því ritningin
segir: „Sjá nú er sú œskilega tíð. Sjá nú er dagur hjálpræðis-
ins. “ (2 Kor. 6, 2.).