Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1918, Qupperneq 23

Einangrun
23
hvorki innlendar nje útlendar; ljóðskáldin mega heita al-
veg dottin úr sögunni í öðrum löndum, það eru að eins
fáir menn, sem hafa ánægju af að lesa kvæði.
íslendingar hafa jafnan unnað fróðleik og vísindum,
einkum þeim fróðleik, sem snertir sögu þeirra og bók-
mentir. I hinum æðri vísindum hefur fátt verið starfað á
íslandi, en þó svo mikið, að vjer getum átt heimting á
að »komast upp á hornið« hjá menningarþjóðum þeim,
sem auka þekkingu og framfarir með vísindalegum rann-
sóknum. Margir íslendingar eru eflaust mjög vel færir til
vísindalegra iðkana, ef þeir að eins hefðu tækifæri til áð
þroska hæfileika sína, en vegna einangrunarinnar er afar-
örðugt að stunda almenn visindi á íslandi, söfn, bækur
og tilraunastofnanir vantar nærri í öllum greinum. Pað er
einnig mjög þýðingarmikið fyrir unga menn að umgangast
jafnaldra sína og eldri menn, sem fást við hin sömu vís-
indi, af því fást miklar leiðbeiningar og upphvátningar til
náms og rannsókna. Pegar nú ungur íslenskur vísinda-
maður kemur heim frá útlöndum, dettur í dúnalogn, sjón-
deildarhringurinn þrengist, hann getur ekki talað við neinn
um áhugamál sín og á mjög örðugt með samband við
vísindamenn í öðrum löndum. Pað þarf mikið þrek til
þess þrátt fyrir alt, án nokkurrar upphvatningar eða við-
urkenningar, að halda áfram vísindaiðkunum algjörlega
einangraður frá öllum starfsbræðrum í sömu grein, innan
um kærulausan múg, sem eðlilega skilur ekki vísindi og
kann ekki að meta þau. Pað er því ekki undarlegt, þó
ýmsir ungir menn leggi árar í bát og forpokist.1) Pessi
*) í*egar eg bjó í Reykjavík var þetta ekki óalgenga einangrunar-
fyrirbrigði af sumum í spaugi kallað »Reykjavíkur-doðinn«. Sjúkleiki þessi
var innifalinn í því, að sumir ungir embættismenn, sem við háskólann í
Höfn höfðu haft fjörugan áhuga á ýmsum fræðigreinum, dofnuðu og
sofnuðu smátt og smátt eftir að þeir komu til Reykjavíkur og lögðust í
andlega öskustó.