Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1918, Qupperneq 32

32
I’orv. Thoroddsen
útbreiðslu í hrjóstrugum jarðvegi og óblíðu veðráttufari,
þær eru liprar og ísmeygilegar við umhverfið, hagsýnar
og sparsamar, þó það sje ósjálfráð náttúruhvöt. Menn-
irnir hafa skynsemina fram yfir hina skynlausu náttúru
og ættu að nota sjer hana til þess að koma högum
sínum sem bezt fyrir eftir lífsskilyrðum þeim, sem fyrir
hendi eru. En það er oft misbrestur á því, að menn
noti skynsemi og fyrirhyggju; bjargræðissaga þjóðarinnar
ber þess margan vott, að ljettúð og stundarhagur hefur
gert þjóðfjelaginu ómetanlegt tjón. Oss er fyrst og
fremst áríðandi að rannsaka og kanna náttúru landsins
í smáu og stóru og athuga alt, sem getur orðið íbú-
unum til gagns og þroska. Pá verðum vjer að vera ein-
beittir, sýna þrek sem forfeður vorir, vera nýtnir og
hagsýnir, því ekkert má fara til ónýtis eða í hjegóma
af því, sem er svo örðuglega aflað; vjer verðum að var-
ast að reisa oss hurðarás um öxl, því ekkert er eins
kostnaðarsamt og gagnslaust eins og stórmenska; vjer
megum ekki láta öfgar eða skáldadrauma hlaupa með
oss í gönur eða ógöngur.
Nokkur orð um landaþekking.
Oft heyrist kvartað um það, að útlendingar þekki
lítið til íslands og hafi skakkar hugmundir um land og
þjóð. Petta er því miður satt, en vjer gerum líka meiri
kröfur til annara en sjálfra vor.
Pað er eitt af aðalmeinum mannkynsins, að þjóðirnar