Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1918, Side 40

40
Landaþekking
flöt, það er hún alls ekki nema á litlum blettum, og þó
skrítið sje, er meira flatlendi á íslandi en í Danmörku,
fjöll eru þar engin, en landið er víðast með hólum, öld-
um, hálsum og dældum. Pá ætla einnig margir Islend-
ingar að aðalfæða Dana sje baunagrautur, sem þeir nærri
aldrei smakka. Aftur halda margir Danir að íslendingar
nærist á eintómum saltfiski og gangi hverdagslega í dugg-
arapeisum; hinar færeysku peisur, sem alþektar eru í
Danmörku eru kallaðar »islandske Nattröjer«, af því þær
einhverntíma í fyrndinni hafa verið fluttar út frá íslandi.
íslenzkur saltfiskur er altaf kallaður »Bildals Klipfisk*,
sennilega hefur saltfiskur frá Bildudal einhverntíma haft
orð á sjer. Svona eru ýmsar aðrar vörutegundir kendar
við staði, sem þær nú ekki koma frá einsog t. d. Kongó-
te, Perúbalsam o. fl.
Þegar kemur suður fyrir Alpafjöll hittist varla al-
þýðumaður, sem veit að Danmörk er til, og fjöldi útlend-
inga blandar hinum skandinavisku ríkjum saman í hræri-
graut. Nokkru fyrir ófriðinn mikla fekk eg brjef frá
merku landfræðisfjelagi í Ameríku með rjettu nafni og
heimili og fyrir neðan stóð svo: Kaupmannahöfn í Svíþjóð.
Pegar embættismenn landfræðisfjelaga vita ekki betur
deili á löndum og höfuðbæjum þeirra, er varla að búast
við mikilli þekkingu hjá almenningi. í London sat eg
eitt sinn undir borðum hjá tvítugri skólastúlku, hún spurði
mig hvaðan eg væri, eg kvaðst vera íslendingur, en eiga
nú heimili í Kaupmannahöfn. Hvað ísland var vissi hún
ekki, en hún hatði líka heyrt að Kaupmannahöfn væri
höfuðbær í Svíaríki, og spurði hvort þar væri ekki oft
hætta af ísbjörnum. Eg skýrði henni frá hve röng þessi
hugmynd hennar væri, hún hló þá að sjálfri sjer og sagði:
eg er frá Capetown í Suðurafriku og skólasystur mínar
hjer í London spyrja mig oft, hvort eg mæti ekki stund-
um ljónum á götunum í Kapstað, en eg hafði fyrst sjeð