Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1918, Síða 83

Frá írlandi
«3
þeir víluöu ekki fyrir sjer aö grafa upp lík til að leggja
sjer til munns, þegar að eins var um að gera að komast
undan dauða.< Eftir frásögn Holinsheds »var fólkið ekki
einungis neytt til að eta hesta, hunda og hræ, en það
reif einnig lík í sig, og eru mörg dæmi uppá það. Landið
sjálft var fyrir ófrið þennan fjölbygt, vel ræktað og auðugt
af öllum guðs gæðum, því að þar var gnægð af korni og
alstaðar fjöldi nautpenings og nóg af fiski og öðrum
nauðsynjum, en nú er landið örðið svo snautt bæði af
mönnum og fje, að hver sá, sem fer eftir endilöngu Mun-
ster, alla leið frá Veðrafirði til ysta tangans á Smeere-
weeke, sem er um 120 enskar mílur, mundi ekki sjá
nokkurn mann, konu eða barn, nema í bæjum og borg-
um; eigi heldur mundi hann sjá dýr, því að jafnvel úlfar
og refir og önnur rándýr liggja mörg dauð, af því að þau
hafa drepist úr hungri, og þau, sem eru á lífi, hafa orðið
að fara þaðan.«
»Frá Dingle til Cashels kletta (Rock of Cashel)«,
segir írskur annálaritari nokkur, »var það ár ekki hægt
að heyra neina kú baula eða rödd nokkurs akuryrkju-
manns.« Herlið herra Richards Percies »brendi alt
korn, hvern nautgrip og hvert hús milli Kinsale og
Ross.« Her Harvies höfuðsmanns »gerði hið sama á
milli Ross og Bantry«. Her herra Charles Wilmots
fór án minstu mótstöðu inn í írskar herbúðir, og þar
»fundu þeir ekkert annað en særða menn og sjúka, og
drápu hermennirnir þá alla«. Hann fuilyrðir sjálfur, að þá
er lordpresidentinn (landstjórinn á Irlandi) hafði frjett að
flóttamenn úr Munster eyndust á nokkrum stöðum í þeim
landsfjórðungi, skipaði hann liði sínu að fara þangað, og
»brendi öll hús og alt korn, tók mikið herfang, herjaði
landið og drap þar alla menn, sem fundust*. Paðan fór
hann í önnur hjeruð og »gjörði þar hið sama og skildi
ekki eftir menn eða fjenað, korn eða kvikfje, nema það