Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1918, Síða 115

Norðurlönd
i‘5
samverkamenn. Fyrir ófriöinn mun enginn hafa búist við
því, að Dönum mundi ganga langbest af norrænum þjóð-
um, ef til ófriðar kæmi, og í byrjun ófriðarins bjuggust
menn eigi heldur við því. Lega landsins rjett við ginið
á stórveldunum var talin svo hættuleg, að margir Svíar
og Norðmenn hafa af þeirri ástæðu eigi viljað hafa Dani
með í varnarsambandi á milli Norðurlanda, þá er um það
hefur verið rætt. Peir hafa þá talið alt vonlaust. Dönum
sjálfum er og fullljóst, hve lega landsins er hættuleg, og
þeir hafa aldrei mótmælt því. En nú hefur sú reynd á
orðið á þessum ófriðarárum, sem bráðum eru orðin fjög-
Ur, að Dönum hefur hingað til gengið langbest af öllum
hlutlausum þjóðum í heimsins mestu ófriðarálfu, Norður-
álfunni. Konungur þeirra mun vera eini konungurinn,
sem hefur á þessum vandræðaárum sagt í þingsetningar-
ræðu, að samkomulagið við öll önnur ríki væri mjög gott.
Svíum hefur oft veitt mjög erfitt í utanríkismálum á þess-
um árum og Norðmönnum líka (Um utanríkisstjórn Norð-
manna fram á árið 1917, sjá »Norges utenrikspolitik un-
der verdenskrigen av Rolf Thommessen*, Kristiania 1917;
kostar 1 kr.).
Hinn 11. mars 1915 gaf Bretastjórn út tilskipun um
verslun við óvinaþjóðir, og skömmu eftir það byrjuðu erf-
iðleikarnir á vöruflutningi til íslands, því að Bretar heimt-
uðu að hafa eftirlit með þeim. Pað mun óhætt að full-
yrða, að utanríkisstjórnin danska hefur jafnan haft vak-
andi auga á hag Islands gagnvart öðrum löndum og
komið fram með þeirri festu, sem hún hefur jafnan sýnt
á ófriðarárunum, og greitt afarmikið fyrir vöruflutningum
til Islands.
Stjórnarráð íslands hefur og drjúgum leitað hjálpar
til utanríkisráðaneytisins danska, og það hefur jafnan fús-
lega látið hana í tje. En er íslandsráðherra sendi mann
í hitt hið fyrra af Islands hendi til Lundúna til þess að
8*