Þjóðviljinn - 24.12.1948, Blaðsíða 5

Jölin 1947
ÞJÓÐVILJINN
5
Fyrir sunnan fiaSS
Róm í nóvember.
GAMLA LAGIÐ Á BfJSKAPNIJM.
1 osteríu rétt lijá San Paolo í útjaðri Rómaborgar er
náttúr’.:gt líf, hundar, lcettir og liænsn gánga milli fóta-
oklcur gestum meðan við en;m að snæða, smali relcur
h cirð sína fyrií opnar f káladyrnar, og nýbornar a:r líta
inn t;I okkar og jarma 4 okkur yfir þröskuldinn, og lömb-
1 %
in fara undir þær og dill-a iángri rófunni, en í Italíu stend-
ur sauðburður sern hæsf í miðjum nóvember. Búskapur-
inn er enn með gamla laginu, það er viðburður að sjá
vél við iandbúnaðarstörf, bændur eru sem óðast að slú
smáragrundir sínar mánuði eftir veturnætur, og nota
ef'ahælslaus orí sem þeir halda hálfpartinn í iausu löfti,
ljárinn er lángur einblöðúngur. 1 stað dráttarvéla eða
jeppa beita þeir yxnurr. fyrir jarðyrkjuvélar og vagna.
Þr ð leiðir af siálfu sé" að þeir menn vinna varla fyrir
háu kaupi sem hafa tíma til að rölta á eftir þessum sein-
látu skepnum Jg biða meðan þær mjakast úr sporunum.
A'geingast er að sjá tveim yxnum beitt fyrir eitt verk-
f.æVi, en stundum fleirum, jafnvel altuppí tólf, en þá er
dráttartækið fa.ið að ölaga uppí jeppa, nema hraðann
en við heimkomu hans? Hvernig gat harðneskja
grimmra örlaga með ógœjusamri þjoð komið fram í
átakanlegri mynd en þegar heimilisfaðirinn eða elzti
sonurinn verður úti á leiðinni heim með jólavarn-
inginn? Það er meðal annars nálœgð jólanna, sem
gerir sögu Gests Pálssonar af Sigurði formanni svo
átakanlega. Þar er að verki listamaður, sem kann að
velja atburðunum það svið, sem þezt er til fallið að
magna áhrifin. Og nú á þessum félagslegu og and-
legu umbrotatimum, þá hefur Guðmundur Böðvars-
son valið sér jólahátíðina til reikningsskila við guð
sinn og tilveru sína í einu stórbrotnasta kvœði síðari
tíma: „Jólakort frá 1910“. Hann setur drenginn sinn
á Jiné sér og segir hug sinn allan með því að fela
fyrir drengnum það örlagaletur, er síðustu áratugir
hafa ritað í sögu mannlegrar sálar. Þœr rúnir rœður
skáldið á gömlu jólakorti við Ijós nýrra jóla.
. GLEÐILEG JÓL!
Gunnar Benediktsson,
ilssiMés8 Kiljan Laxiftess
vantar, og allir sjá hverskonar vinnubrögð það eru að
d-asla með tólf . .aut fyrir einum plógi í stað dráttarvélar.
I:g læt aðra úm að draga álylctanir af þeirri staðreynd
að þanrdg er ldndbúnaður rekinn í landi sem framleiðir
jain ágætar véla- og ítalía. Þó er hátíð að sjá tólf naut
fy -ir cinum plógi á akri hjá því að sjá berfættan sveita-
mum fara í kaupstað með lítinn asna undir reiðíngi, og
lernur dýrið uta í með str.fpriki í sífellu og althvað aftekur
í ctaðinn fyrir n-v keyra jcppa. 1 okkar augum er slíkur
asnaböðull á þjóðveginum stórhlægileg sjón, en í - raun og
veru er hann persóna í sorgarleik. Sömuleiðis verkar það
fmðulega á íslc-ndíng að sjá í ítölskum smábæum kven-
:nenn standa í endalausum vatnssókníngum, berandi vatn-
ið í gríðarmiklum leirkerum á höfði sér frá pósti eða
brunni í stað þess að .krúfa frá krana í eldhúsinu hjá
sér og iáta vatnið strevma inn; við eigum bágt með að
hugsa okkur að nokkuð geti verið einfaldara og sjálfsagð-
a?’a og fjær því að vera munaður en vatnsleiðsla. En
rómantískir ítaliufarar telja allan svona búskap pittór-
eskan og fara vol á myiid, sömuleiðis elska þeir feneysku
r’ðrarkallana, gondolérana, að ógleymdum lystivagna-
truntuköllunum, sem fylla öll rómversk torg með hrossa-
hlandslykt.
FÍTJJKA IIAFID ÞÉR JAFNAN
IIJÁ YÐUR.
Þó held ég fæstir útlendíngar séu svo rómantískir nú
orðið að þeim líki ítalska betlið. Kristnir menn telja það
nauðsynlegt sáluhjálp sinni að hafa betlara, samanber
orð þau sem lögð eru í munn guði þeirra: fátæka hafið
þér jafnan hjá yður. Það mundi líka eftir kenníngunni
verða erfitt fyrir margan kristinn mann að komast í
himnaríki ef ékki væru betlarar. í löndum þar sem kristin-
dómur enn má sín nokkurs er betlið stóriðja. ,,Vetrar-
hjálp“ og þesskonar stofnanir eru annað og fínna nafn
á kosníngaskrifstofu afturhaldsflokkanna. Betlimúnka-
reglur j kaþólskum löndum hafa laungum stundað svo-
kallaða kristilega meðaumkvun á sama hátt og útgerðar-
félög láta sækja fiskimið. Digrir múnkar gánga mann frá
manni með betliskjóðu og nunnur með guðdómssvip ota
fram skólatelpum að sníkja handa fyrirtækjum sínum,
— á hvorttveggja horfði ég í Róm sama daginn. I skjóli