Þjóðviljinn - 24.12.1948, Blaðsíða 26

ÞJÓÐVILJI N-N
26
Langa stund er þögn.
Förumaðurinn, þessi dularfulli prcdikari og ofsótti
byltingamaður, horfir í sandinn við fætur sér. Hann
virðist hugsi, og imgi maðurinn skikkjuklásddi gerii
ekki ráð fyrir öðru en því, að svárið virði neitandi,
meistarinn viðurkenni, að hann sé dyggðugur og
sannur, muni án efa h-ljóta eilíft líf, hann þurfi ekki
að hafa neinar áhyggjur þess vegna. Hann þykist
sjá, að meistarinn finni ekkert það í fari hans, sem
bendi til annars.
En þegar maðurinn horfir að lokum upp og augu
þeirra mætast, finnur unglingurinn það í fyrsta
skipti, að hann stendur frammi fyrir dómara, sern
dæmir homrm ekki í vil, förumanni, sem þorir
að mótmæla höfðingja, byltingamanni, sem snýst
öndverður og gerir kröfur, þegar engum öðrum
dettur í 'hug að gera slíkt. Augu mannsins eru biíð,
ÓfT þau eru eins og jafnan fyrr, en unglingurinn finn-
ur eigi að síður til einhvers, sem hann hefur ekki
fundið til áður. Og svo heyrir hann meistarann
segja: ,,Eins er þér vant“.
Þessi orð eru ekki sögð ásakandi röddu, öllu
heldur er rómurinn mildur og angurvær, líkt og
meistarinn vilji komast hjá þvi að gefa nánari skýr-
ingu, lesa forsendur þessa einfalda en ákwðna dóms.
En hann virðist sjá það ofurvel, að ungi maðurinn
væntir frekari svars. Og hann lýtur fram á við,
horfír í augu hins skikkjuklædda ungmennis og
talar ákveðnum rómi, hægt og föðurlega. Eins og í
nokkrum fjarska heyrir ungi .maðurinn þessi orð
tðluðu við sig: „Ef þú vilt vera heill, þá afsalaðu þár
öllum eigum þínum.“ Líkt og í enn meiri fjarska
héyrír hann framhaldið: „Og gefðu þær, — gefðu
Þ®r fátækum, þeim sem ekkert' eiga, þeim1 s’em
betla, þeim sem eru sjúkir, eiga ekkert hús, engan
gullpening, engan mat. — Gakktu heim og segðu
þjónum þínum að gera húsið að. gistihúsi fyrir ör-
þreytta ferðamenn, sem ekki eiga peninga fyrir
gistingii, láttu. þá gefa matinn. Ilvaðeina verður
éinhverjum að einhwrju gagni.--------Komdu svo
með mér, fylgdu mér. ----
Ungi maðurinn brosir, hann veit ekki hvers vegna,
en hann brosir, eins og hann langi til þess að taka
prðum meistarans sem gamni. En bros hans hverfur.
augum spámannsins er sú alvara og ró, sem á
skylt við eilífð, en ekki það gáman augnabliksins,
sem fellur með sjálfu sér. Unga manninum verður
Utið yfir hópinn umhverfis, á aumingjana, afbrota-
ipennina, fátæklingana, þessa örmu hjörð manna,
Jólin 1948
sem auðsjáanlega ættu ekki svo mikið sem fyrir fórn-
ardúfum, þegar til borgarinnar kæmi. Æltlaðist
meistarinn til þess, að hann yfirgæfi þ.ús. feðra, jinna,
svipii sig öllu öryggi í lífinu og gengÍTj di&Jjissara
máiina? Gat honum verið alvara? Néí, þaö^gat ekki
verið. Hafði þétta ekki verið misheyrn?
„Þá muntu öðlast þann frið, það áhygvjuleysi, það
eilífa líf, sem þú þráir,“ heyrir hann meistarann
bæta við. .... . ;
Nei, það var ekki mislieyrn. v,
Augu meistarans eru full eftirvæntjpgar og föður-
legrar hlýju. Það er líkast því sem.. hazm sé. reiðu-.
búinn að klappa skikkjuklædda auðkýfingnunp. á
kollinn eins og smábarni, . .....u . -,v,v
En hinn skikkjuklæddi rís k fætur. Ilanp snýr.
sér undan og hreyfir sig varla um stund. 3íð.an. geng^
ur hann burtu, hægurn, reikandi .skrefum, ^lqtipn
og þreyttur, vonlaus maður, einn. ...y,,,'
Hann veit, að hann mun sjá í a-JJgJi meista,rans,'
ef hann snýr sér við; en hann forð£st -að>,snúa, sér.
við, forðast að sjá í augu spámannsin&.rr.þyltingan
mannsins, óttast það \u!d, sem býr í, :orðiim- .hans
og svip. Hann hryllir við þeirri tilhugsunlca^ .a«gna-;
ráð hans eitt gæti éf til vill fengið hann.:Ukað; *yfir-
gefa allt og verða einn af hinum fátæk:uíranápmui
lausii, útskúfuðu í þjóðfélaginu. Ua;in . hi'ð.öRi’ ,sér
heim að húsi sínu, burlt frá pílagrímum vegarin^
til þess að vera einn innan fjögurra veggja, burt frá
hinum líkþráu til þess a.ð vera heiil. á_.dikama
burt frá þeim, sem eru andvígir keisarantim^þyi;
allra- sízt vildi hann verða bendlaður yið nppreisn
gegn valdsmönnum. ð • . r,
Og í einverunni finnur hann þajð Íþgzt, þeg%R jjiíUiff
fer að hugleiða þetta. a!It;nieð rólegi'i:-yfia,yeguij,:.a-ð,
á milli hans og trésmiosins frá Nazarpjt'eiostaðfest
regindjúp, sem ekki .verður brúað;-dian-n vejt,,.-að
þessi uppreisnarmaður er hættulegur þjóðfélaginUjf
keisaranum, sjáifum honúiíi,. þvi ■ hættuJegBj-. sem
hann fengi að prédika lengur og snúa- mönnujn. .til:
fylgdar við sig. Hann veit, að sé:
landinu raunverulegur óvinur sinn,-óvrnur, spm vjljj.;
svipta hann öryggi, lífsharningju og 'æFú;með;.því; að
krefjast uppfyllingar á lögmálinu :og jafnaðar, þá
sé-það byltingamaðurinn, sem hann-talaði ,yið-í. dagv-
Skyndilega kemst hann í allan sa-nr.leik. um: þennan
hættulega mann. Þeir voru í raun og veru óvinjr,-