Þjóðviljinn - 24.12.1948, Blaðsíða 36

36
ÞJÓÐVILJINN
Jólin 1943

uM « i»l I > >»■ »n<»il |

Þorsteinn Valdimarsson:
Fjögur ljóð
Ort við gömul þjóðlög handa börnum í Tónlfetarvskóitanum til að syngia. Hið fyreta 'skilst, ef ,höfð er 1 huiga aú helgi,
sem verið hef-ur á reyniviði í landinu c’dum saman; hann var þögull málsvari lítilmagnans og á jólanótt tendruðust
> ljós í greinum hans.
í
Ó, reynitré, ó reynítré
Ó, reynitré, ó, reynitré,
fyrst nú er jólanótt,
ó, láttu þá loga
öll ljósin, sem þú átt.
Ó, reynitré, ó reynitré
á afviknum stað,
æ, kveiktu nú fáein ljós,
því ég á enga.n að.
Ó, reynitré, ó reynitré,
þó ekki væri nema eitt,
því bóndinn hann barði mig,
og ég er sVöng og þreyt.t.
Jólaljós
Nú fagnar heimur helgri nótt;
á himni stjörnur skína rótt,
en kertaljósin lýsa húm
á litlum kveik við barnsins rúm.
Og þreyttir gleyma þyngstu sorg
við þrönga jötu’ í Davíðs borg
°g eygja bjarma enn af von
— þar er hann fæddur, mannsins son.
Iiann brýtur ekkert brákað strá
— hann brýtur fjötra’ og virki há,
og gerir frelsið lýðum ljóst
og leggur elsku þeim í brjóst.
Og þótt hans bíði þyrnikranz:
og þeirra, er ganga í fótspor hans,
og sábr nísti hörmung hörð,
hans hugsjón mun þó sigra’ á jörð.
Ó, blessað ljós, svo löngu slökkt,
þú lifir meðan hjarta klökkt
af himintrú á heimirm 'sléér,
og heimsljós öll þú gerir skær.
Höfundur þjóðvísnanna
Á heiði sveinn yfir hjarðfé stóð,
af hjartans djúpi söng hann ljóð
svo heyrðist um víðan heiminn
og aldrei síðan gleymist.
Hann söng um hjartnanna sáru þrá,
um sumarblóm, sem eggjar slá
— og svo var söngurinn blíður,
að döggin féll á hlíðar.
Hann söng um kúgaðra sorg og smán,
hann söng um valdsins grimmd og rán
— og það voru þvílíkir hreimar,
að döggin spratt á steina.
Og þjóð hans hrökkvandi nlekki sleit
og hófst til frægðar — en enginn veit
um nafn hans né legstað léngur
nema vindar og blóm á engi.
iftfWMOf'vyyinaFi » • y/yaf