Þjóðviljinn - 24.12.1948, Blaðsíða 13

Jólin 1948
ÞJÖÐVILJINN
13
^WbW^WWSVbW.'.V^W^WyW.V.WAW^.W.W.-.NW.'UVWW.'VW.'.W.S'.VAVWWU'UVWVWVVA'
W|-
Leconte de Lisle: Paysage polaire.
Norður við heimskaut
Sofandi .heimur, heimur íss og' mjalla,
húmveröld náhvít, döpru ljósi skyggð,
frostmekki hulin, lclofin kuldans sigð,
klakaberg rísa á auðnum jökulvalla,
yfir þenna eyðivíða sæ
af ísi og snævi fer með nöprum hreimi
nístandi rok, í hels og ógna heimi
hvín það og ymur dimmt um dauðans glæ.
Hér ríkja í þrúðgri þögn um aldir alda
þursaleg nátttröll fornra máttarvalda,
samfrosta þeirra sál við ísinn bleika.
Rymjandi af kæti um klakans hálu gljá,
klæddur í feld sem líkist gömlum snjá,
riðandi höfði einn sést ísbjörn reika.
Fríða Einars

‘— Gerðist aldrei neitt sögulegt í viðskiptum ykk-
ar Laxdælinga í leitunum?
— Onei. Við mættumst við Hjarðarfell og Rjúpna-
fell. Laxdælingar áttu fé fyrir norðan, Bæjarhrepp-
ingár fyrir sunnan. Svo einhverju sinni var byrjað að
leita á sunnudegi, eða einum degi fyrr en venjulega,
til að ná sem mestu áður en hinir kæmu; og þá
lenti í hart milli Bæjarhreppinga og Dalamanna, en
bardagár urðu 'þó aldrei!
En fyrst þú minntist á Laxdælinga, — þeir voru
margír skemmtilegir náungar. Eg man enn eina
sögu, sem ég heyrði neðan úr dal. Það er langt síðan
hún gerðist. Þá var prestur á Hjarðanholti, sem þótti
ágengur og harðdrægur, en í þá daga létu prestar
landseta sína borga sér í skepnufóðrum. Einn þeirra,
Jón Markússon á Spákellsstöðum, sem mun hafa þótt
prestur harla ágengur og óhlífinn í viðskiptum, varð
einnig að fóðra gimbrar fyrir prestinn. Um vorið
voru þær allar lamblausar og þegar prestur Spurði
'hverju slík ósvinna sætti svaraði hinn, að það hefði
aldrei verið minnzt á að hleypa til þeirra, sér hefði
aðeins verið sagt að fóðra þær! Fékk prestur ekki að-
gert hve illa sem honum li'kaði.
„Hafi það níðzt úr mér “
— Þið stundið einnig sjó þarna við Hrútafjörðinn?
— Já, ég hafði bát og fiskaði á handfæri. Aflinn
var misjafn, en oí't fékk ég góða 'björg úr sjónum.
Einu sinni fékk ég 300 punda spröku á færið. Það var
erfitt að innbyrða hana — á bátnum vom ekki aðrir
en ég og tveir synir mánir, báðir ungir, — en það
tókst og þá náði 'hún bæði með haus og sporð út
fyrir borðstokkinn, stærri var báturinn ekki, og það
rann sjór inn í hann, en þetta gekk allt vel. Það
íiskaðist lítið þá og aðrir sem á sjó voru þennan dag
fengu lítið, svo ég skipti veiðinni á milli okkar, en
það borgaði sig.
<