Þjóðviljinn - 24.12.1948, Blaðsíða 6

6
ÞJÖÐVILJINN
Jólin 1948
þessa'1 opinbera betls, sem er samkvæmt skilgreiníngu
kristilegt, göfugt og fagurt, þrifst síðan einkabetlið, als-
konar siðferðilega vánkaðar persónur gerast kristsfátækl-
íngar af köllun og uppá eigið eindæmi, klæða sig í drusl-
ur og klína skít framaní börn sín, leggja síóan á stað með
þau þángað sem ríka fólkið situr bíðandi dagráðs að
frelsa sál sína frá helvíti. Fyrir nokkrum kvöldum sá ég
hvar vörpulegur maður sat á tröppum í Via Sistina og
grét hástöfum með barnkind í hnjánum vafða innaní bréf.
Fólki úr löndum þar sem almannatryggíngar eru í sæmi-
legu lagi verður starsýnt á slíkar aðferðir við innheimtu
ómagalauna, og ekki er ég farinn að sjá útlendíng gefa
betlara ölmusu á gángstéttarköffunum í Via Veneto, en
ítalskar konur sem hafa á sér heldrasnið fara með sjálf-
virkum hætti ofaní budduna sína hvenær sem betlari
nálgast. Einn morgun sá ég kvenbetlara á Doney skatt-
leggja allar ítalskar skartkonur sem þar sátu yfir mat-
lystarauka, og ég er viss um að skottan hefur haft þarna
uppúr sér meðalverkamannsdaglaun á tíu mínútum, en
skartkonurnar frelsað sálina.
Betlarar eru’draummynd kristilegrar yfirstéttar um það
hvernig fátækir menn eiga að vera, einginn fyrirlítur
hinsvegar betlara meira en öreigar. Betl er altaf sjónleik-
ur, en sönn fátækt er stolt. Á öld einsog vorri, þegar
öreigabyltíngin er orðin sterkasta vald heimsins, er erfitt
að hugsa sér andstyggilegri manntegund en betlara.
STÉTT FKÁ DÖGUM
LORÐANNA.
* . A
Hermontarar fasismans i einkennisbúníngum úr óper-
ettu, úttútnaðir föðurlandshúrrarar og mússólínar óðfús-
ir að selja land sitt, eru horfnir af götúnúm og réttarhöld-
in yfir einum helsta föðurlands- og húrrasvikaranum
Graziani, sem ítalir kalla bróðurmorðingjann, ilt fradri-
cido, standa sem hæst. En velli halda þeir prakkarar sem
gera Italíu enn meiri skaða og skömm en nokkrir her-
montarar, föðurlandshúrrarar, grazíanar og mússólínar,
en það er sú undarlega manntegund, sambland betlara og
þjófa, sem laungum hefur í þessu landi til valist að sinna
þörfum ferðamanna. Þetta eru menn sem allir hafa heiðar-
legan starfa með höndum, en kappkosta að stunda hann
af óheiðarleik, burðarkarlar, ökuménn, leiðsögumenn,
gondólaræðarar, minjagripasalar, obbinn af þeim m*nnum
‘ sem stunda ferðamannaviðskipti utan gistihúsanná.
Sem gamall og nýr ítalíufari mundi ég vilja ráða út-
lendíngi að vera við því búnum að rífur hluti ferðakostn-
aðar hans í Italíu fari í alskonar gabb. Efménn eru ekki
fúsir til að láta bilstjóra eða burðarkall gabba sig um
hundrað prósent, eða borga alskonar uppdiktaða liði á
reikníng sínum hjá mjúkmálum gestgjafa, þá verðá þeir
líka að vera viðbúnir að standa í endalausu 'rifrildi um
smáupphæðir allan daginn við alla menn sem þeir þurfa að
leita til um fyrirgreiðslu.
Orsökin til þess að flestum ítölum sem stunda ferða-
mannaþjónustu finst prettvísin æðra boðorð en Öll örinur
boðorð guðs liggur í rótgróinni skoðun þessarar stet'tar,
erfðrar frá fyrri tímum, að allir ferðamenn Sem híngað 1
komi af öðrum þjóðlöndum séu lorðar sem ánnað hvort
taki ekki eftir þó þeir séu snuðaðir eða standi á sáma
um það. Þessi skoðun er svo rík hjá ítalanum, að ef á-
vaxtasaii á torgi sér útlenclíngslegan marin nálgast, þá
flýtir hann sér að skifta um verðmerki á ávöxtunum, setja
þrjá fyrir einn, ef vera kynni að þetta stórauðuga mál-
lausa fífl skyldi nú hafa hugsað sér að festa kaúþ á epli.
Sú var tíð að þeir sem gerðu ferð sína til ltalíu af öðrum
löndum voru yfirleitt ekki að velta eýrinúm tvlsvar í lófa
sér, og það vissi ítalski fátæklíngurinn. Sú stétt manna
sem stundar ferðamannaþjónustu í Ifaiíii er gersamiega
afturúr, og veit ekkert hvað hefur gerst í heiminúm síðan
afar þeirra voru að snuða lorðana, hafa ekki áttað sig á
því að aðall og borgarastétt eru úfdauðar auðs'téttir í
miklum hluta heims, og nútímaferðáirierin eru yfirleitt
ekki ríkari en þeir sjálfir, flest mentamerin eðá fátækir
launþegar sem hafa lengi verið að spara séf saman í í-
talíuferð í því skyni að geta víkkað ándlegan sjónhríng
sinn af kynníngu við ítalskan menníngararf ódauðiegan.
Aðeins nokkur hluti amríkana heldur enri við þeirri föm-
eskjulegu hugmynd ítalskra fyrirgreiðslumanria áð út-
lendíngur og heimskur auðkýfíngur sé samheiti.
Fjöldi útlendínga dvelst svo í ítalíu, sumir ieingur aðr-
ir skemur, að þeir komast aldrei í tæri við anriað fólk en
betliþjófa þá af ýmsú tagi, sem gerst hafa sjálfskipaðir
fulltrúar lands síns innan ferðamannaþjónustúnriar. Þ'etta
er þeim mun hróplegra sem slíkur trantáralýður gefur
alrángar hugmyndir um ítalskan almenriíhg. ‘Italir spyrja
oft, hvernig stendur á því að við njótum lítils álits í út-
löndum, en orsökin til þess er ekki hváð síst sú, að yfir-
völd þeirra leyfa manntegund sem annarsstaðar er geýmd
bak við lás og slá að vera fulltrúar lándsins gagnvart
útiendíngum. Það var stórgrein á dögúnum í Gíorrtale
d’Italia um það ógagn sem þessi stétt vinnur landi sínu,
framferði hennar kallað „ántituristico,“ en ekki gat blað-
ið bent á önnur ráð gegn ófögnuðinum en brýna fyrir út-
lendíngum að vera ódeigir að kæra svikahrappaná fyrir
lögreglunni. Ég kýs þó heldur að lofa smáþjóf áð stelá af
mér en standa að. lögreglukærum á hendur íbúum.þess
lands þar sem ég er gestur.