Íslendingaþættir Tímans - 03.08.1972, Blaðsíða 5

þakka hann. hvarflar hugurinn jafn-
framt að glæsilegri og göfugri konu
hans. frú Rannveigu Þór og börnum
þeirra. Þótt hann væri einstaklega
góður og umhyggjusamur heimilis-
faðir, fer varla hjá þvi, að svo sem
hann tók hlutverk lifs sins alvarlega,
og mér liggur við að segja miskunnar-
laust gagnvart sjálfum sér, hafi hans
nánustu þráfaldlega hlotið að verða
fyrir barðinu á stórhug hans og
logandi athafna þrá, sem áttu sér vart
takmörk — en allur var sá áhugi
borinn uppi af vilja og getu til þess aö
drýgja dáðir og láta sem mest gott af
sér leiða. Þvi skal nú fjölskyldu
Vilhjálms Þórs sendur hlýhugur og
samúð með djúpri þökk fyrir rika hlut-
deild i dáðriku lifi hans og starfi.
Ég kveð svo að lokum með ást og
virðingu þennan eftirminnilega hús-
bónda minn um margra ára skeið, og
þakka minningarnar mörgu i sam-
bandi við hann. Vilhjálmi Þór mun
heimkoman góð til austursins eilifa —
afhafnamanninum mikla og snjalla,
sem sagði og meinti: ,,Ég lit svo á, að
allt það, sem tekst að áorka, sé fyrir
náð þess almættis, sem öllu stjórnar.
fcg trúi þvi, að i f.vlgd ineð einum og
sérhverjum sé góð vera eða góðar
verur. sem fyigi honum frá vöggu til
grafar.”
Baldvin Þ. Kristjánsson.
t
Washington D.C. er alþjóðleg borg
og hér er allstór og samheldinn Islend-
ingahópur. Arið 1965 bættust í hópinn
Rannveig og Vilhjálmur Þór, en hann
varð þá fulltrúi hjá Alþjóðabankanum.
Okkur leyndist ekki, að hér voru
komnir höfðingjar. Bæði voru þau hjón
glæsileg, há, grönn, teinrétt með silfr-
að hár og framkoma þeirra var róleg,
hlý og vingjarnleg við hvern, sem var.
Bezt naut Vilhjálmur sin i litlum
hópi. Þar lifnaði kimnigáfa hans, og
hans skarpa skynsemi var heillandi.
Hann var fróður um alla hluti og þvi
bráðskemmtilegur. En það, sem ég
dáði mest i fari hans var karlmennsk-
an og dugnaðurinn. Þegar hann, 65
ára, kom hingað hafði hann hvorki
fullkomna sjón né heyraSamt ók hann
bil öll árin i afleitu umferðarþvögunni
hér, ekki eingöngu innan borga heldur
og borga i milli. Og mér þótti athyglis-
vert að heyra hann leiðbeina Ameri-
könum, hvernig þeir ættu auðveldleg-
ast að komast leiðar sinnar. Að sjálf-
sögðu hafði hann vitsmuni og lifs-
reynslu til þess að visa til vegar á
flestum sviðum.
Við hjónin erum þakklát fyrir kynni
okkar við Rannveigu og Vilhjálm, og
við sendum henni, sem alltaf var hans
elskaða og sterka stoð—, og f jölskyldu
þeirra innilegar samúðarkveðjur.
Hallfriður G. Schneider.
t
Snemma á árinu 1971
Huttu nokkrir þjóðkunnir
menn og konur erindi i
Rikisútvarpið i erindaflokk-
inum Lifsviðhorf mitt. Einn
þeirra var Vilhjálmur Þór,
fyrrverandi utanrikisráð-
herra. Erindi sitt nefndi
hann: Að skapa betri heim.
Birtist það hér á eftir.
Að skapa betri heim
Þegar við í dag heyrum fréttir eða
sjáum þær, er oft mestum hryðjuverk,
mannrán, morð og blóðsúthellingar,
fréttir um þjófnaði, uppreisnir og
hvers konar siðspillingu. Yfirleitt
fréttir um allt það illa, sem er að ske i
heiminum. Fréttir um góðverk eða
fallegar framkvæmdir heyrast sjaldn-
ar eða hverfa i myrkur hins illa. Svip-
ur fréttanna er sá, að mannvonzkan sé
viðast að verki, að spillingin sé miklu
ráðandi i þessum jarðneska heimi
okkar. Þessi tilfinning gengur oft svo
langt, að menn spyrja hver annan: Er
þetta ástand byrjunin á þvi Ragna
rökkri, sem eyða skal heiminum? Er
þetta fyrirboði þess heimsendis, er
einhvern tima er sagt, að skuli koma?
Ég held ekki, að svo sé. Ef við litum
til baka yfir sögu þessarar heims-
byggðar, þá sjáum við, að oft áður hef-
ur syrt að, syrt svo, að menn hafa
skelfzt og óttazt. Oft áður hefur virzt
sem myrkrið og mannvonzkan væri
komin að þvi að kæfa allt ljós og heil-
brigt lif. Hingað til hefur verið séð fyr-
ir þvi, að svo varð ekki. Alltaf hefur
farið svo, að sortinn hefur orðið að
vikja fyrir bjarma þess ljóss, sem
streymir út frá þvi almætti, sem ég
trúi, aðsé bak við allt lif og allar góðar
athafnir mannanna.
Það er lögmál, sem allir þekkja, að
þegar alda hefur risið svo sem hún
mest má, þá brotnar hún, hrynur og
verður að lokum að engu. — Svo mun
einnig fara með þessa öldu myrkurs,
illra verka og spillingar, sem yfir
heiminn gengur. Hennar timi kemur
til að brotna og deyja. — Og þá mun
aftur birta.
Nú má vera, að menn spyrji, hvers
vegna þetta almætti, sem ég áður
nefndi, leyfir, að allar þessar skelfing-
ar gerist. Sá einn, sem er alvitur, get-
ur gefið svar við þeirri spurningu, en
mættum við ekki hafa i huga gamla
máltækið, að ,,á misjöfnu þrifast börn-
in bezt”. Gæti ekki verið, að þessi
ósköp séu nauðsynleg til þess að opna
augu okkar fyrir þvi, aö ofurkapp eftir
þvi að eignast öll heimsins gæði getur
leitt af sér, að maðurinn týni sál sinni.
Annað máltæki okkar segir: ,,Með illu
skal illt úr drifa.”
Mestur hluti þessara óróandi og ógn-
andi frétta er ekkert sérkenni fyrir
okkar land, þær koma frá hinum stóru
fréttastofum úti i heimi. Það er þvi
hægt að segja, að þetta sé heimstizka i
fréttaflutningi, að telja helzt frétt-
næmt það, sem ógnar og skapar i huga
manna angist yfir ástandi okkar ver-
aldar.
Ef til vill gætu fréttamenn hér heima
bætt eitthvað úr þessu með þvi að leit-
ast við að flytja eins mikið og framast
er unnt af fréttum af þvi góða, sem
gert er, og með þvi að segja fréttir
þannig, að eftir sé i huganum meiri
blær góðs en ills. Til skyringar þvi,
sem ég á við, vil ég nefna fréttaflutn-
ing fyrir 59 árum siðan. Ógnarslys
varð, — stærsta skip og veglegasta,
sem þá var til, fórst á Atlantshafi i
fyrstu ferð sinni. Skipið Titanic. Slysið
var átakanlegt. Mörg hundruð manns
fórust. Fréttin var i litlu blaði á Akur-
eyri, og hún var þannig sögð, að fyrir
mig, þá 12 ára, greyptist i huga minn
ekki skelfing og ógn, líéldur hetjudáð
þeirra mörg hundruð karlmanna, sem
höfðu látið eftir skipsbátana handa
konum og börnum, en sjálfir valið af
fúsum og frjálsum vilja að fylgja skip-
inu i hafiö. Og þegar skipiö seig i djúp-
ið og dauðann, þá stóðu þeir á háþilj-
um skipsins og sungu einum rómi:
„Hærra, minn Guð, til þin, hærra til
þin.” Yfir þessu skeflilega slysi hefur
alltaf vegna frásagnarinnar verið i
huga mfnum ljómi karlmennsku og
hreysti og bjarmi trúarvissu þessara
manna um, að almættið sæi fyrir þvi,
að enginn dauði væri til, án þess að
annað lif tæki við. Væri ekki athugandi
fyrir erlendar fréttastofur og innlend-
ar að leita meira eftir fréttum af þvi
góða, sem er gert og alltaf er að ger-
ast, og hvetja með þvi til meiri góðra
og heilbrigðra gjörða?
Og svo með atburðina sjálfa, sem er
aöalatriðiö. Hvernig má hafa áhrif til
þess að illvirkjum fækki, svo aö sam-
búö manna verði betri, áhrif til þess að
ýta burt öfund, sem er undirrót þess
illa, en skapa i hennar stað vináttu
manna á milli, svo að mennirnir læri
að umgangast sem bræður og i einlægu
5
íslendingaþættir