Íslendingaþættir Tímans - 03.08.1972, Blaðsíða 11

MINNINC
Rannveig Guðmundsdóttir
Dáin 26. mai 1972.
Hér skrifa ég nokkur orö, til að
minnast fóstursystur minnar, Bjarn-
ýar, Guðriðar, Rannveigar Guö-
mundsdóttur. Fædd 10/1 1893 á Leirá i
Grunnavikurhreppi, þar sem foreldrar
hennar bjuggu i 37 ár. bar ólst hún
upp, og vann þeim, þar til hún giftist
1919, Hagalin Jakobssyni, i sömu sveit.
bá hefja þau búskap á parti af Leirá,
og búa þar fram til ársins 1926, er þau
flytja að Steinhólum i sömu sveit. bar
búa þau i fimmtán ár. bá flytja þau aö
Sætúni i Grunnavik. bar missir hún
mann sinn, árið 1959. Eftir þar var hún
hjá syni sinum, Rakúel, og tengdadótt-
ur, er fluttust árið 1962 að Brautarholti
við Isafjörð. bau hjónin Rannveig og
Hagalin áttu fimm börn: Matthias,
sem fórst 1946, Jakob, búsettur á Isa-
firði, kvæntur Sigriði Tómasdóttur,
þau ólu upp tvo fóstursyni. Margrét ,
gift séra Sigurði Kristjánssyni,
prófasti á Isafirði, og eiga þau fjögur
börn. Rakúel, kvæntur Helgu Stlgs-
dóttur, og eiga þau hjón fimm börn.
Rebekka, gift i Vestmannaeyjum, og
eiga þau hjón fjögur börn. Auk sinna
barna ólu þau upp Karl Pálsson, sem
er kvæntur, og búsettur i Hafnarfiröi.
Einnig dótturson sinn til 10 ára aldurs,
auk fjölda barna, er þar dvöldu lengri
eða skemmri tima. bau undu þar vel,
enda hlúði að þeim hlýr hugur og hönd.
Rannveig, eöa Veiga eins og hún var
kölluð i daglegu tali, var yngst, af fjór-
um systkinum. Eftir lifa: Guörún 88
ára, og Tómas 84 ára. Ég sem þessar
linur rita. kom aö Leirá, aöeins átta
vikna gamall, en fer þaöan 18 ára.
Ragnhildur fóstra min, reyndist mér
sem bezta móðir, og hún Veiga min
bezta systir. bað má vera, aö ég hafi
verið erfiður i æsku, og óþjáll, en fyrir
Veigu vildi ég allt gera. Enda kom þaö
i hennar hlut, meðan ég var yngri, að
hafa mig með sér, þegar gengiö var aö
kindum eða öðrum útiverkum. baö
mun vera svo, hjá fleirum en mér, að
þeir telji sig einhvers hafa að sakna,
sem ekkert hafa af sinum eigin for-
eldrum haft að segja. Eða var ég
kannske einn um það. A þeim tima var
fleira, sem fylgdi munaðarleysi. bó
átti ég góðar gleðistundir með þér og
siðar ykkur hjónum, sem ég nú þakka
af hrærðum hug. Ekki læröi Rannveig
neitt, utan saum á algengum flikum,
íslendingaþættir
um tveggja mánaöa skeið. En henni
var svo margt til lista lagt. Hún hefði
ekki átt bágt meö að læra söng, hún
söng svo vel. Haldiö var uppi húslestri
og sálmasöng á Leira, eins og viðar.
öll lög við sálma, sem sungnir voru,
kunni hún, og ætiö var hún forsöngv-
ari. A hennar söng var unun á aö
hlýða. bau Rannveig og Hagalin voru
lengi framan af árum sárfátæk. En
ekki varö neinn var viö það. Bæöi voru
ætiö glöö og góð heim aö sækja. Og svo
var örlæti þeirra mikiö, aö oft var deiit
með gesti og gangandi siöasta máls-
veröi. bau hjón voru samhuga meö
það sem fleira. Veiga var vön að segja,
að Almættiö sæi þeim borgiö og svo
held ég að hafi veriö. Rnnveig var hag-
mælt, þótt hún flikaöi þvi litt. Hana
mun hafa grunað, aö styttast færi hér-
vistin, eins og þessi visa ber meö sér,
hún fannst eftir aö hún var öll.
Sezt er bráðum sólin min,
senn er lif á enda.
Góði faðir, gæzkan þin:
gef mér hjá þér lenda.
Kæra Veiga min. Ég sendi þér beztu
bróöurkveðju, og þakka þina systur-
legu hlýju, sem þú mér veittir, þegnr
ég þurfti þess mest meö, og umgekkst
mig, sem þinn bróöir, svo betra varö
ekki á kosið. Guö launi þér. Eg vona aö
viö hittumst handan móöunnar miklu.
bá réttir þú mér hönd, sem foröum.
Fyrr en svifur sálin heim,
sætzt, og beöiö griöa.
bar sem engin angra mein,
en andi er ljóss og friðar.
Börnum þinum, systkinum, Kristni
fóstbróöur þinum, öörum ættingjum
og vinum, sendi ég samúöarkveðjur.
Vertu svo Guöi falin i landi ljóss og
friöar.
Ritaö á Hrafnistu 19/6 1972.
Sumariiöi Eyjólfsson.
MINNING
JÓNA HARALDSDÓTTIR
, , , Kveöégþigihinztasinni, kæra systir min,
fra wyienail komiöeraöævilokumþlnum.
f. 20 febrúar 1893 Sólu fegri minning um samveruna skin,
d. u. júnf 1972. aem mun ætiö geymd ihuga minum.
Kveöja frá systur. Byj-öí ltfsins saman viö bárum margan dag.
Bezt mér reyndist þegar þyngdust sporin,
þess ég vildi minnast. Viö lifs þins sólarlag
ljóma slær á æskudaga vorin.
bó leiöir okkar skilji á lifsins göngu hér,
Lausnarans viö oröum megum trúa.
„Ég lifi”,sagöi Jesús, „lifa munuöþér”.
Langa eilifö saman megum búa.
11