Íslendingaþættir Tímans - 03.08.1972, Blaðsíða 18

f?lli. Hann er nú bóndi á Þorvaldsstöð-
úin i Skriðdal, kvæntur Vilborgu, dótt-
ur Friðriks Jónssonar bónda þar, eins
helzta gáfu-og framámanns Skriðdæl-
inga i áratugi og konu hans Sigriðar
Benediktsdóttur, Ijósmóður.
Með atorku sinni og elju gerði Snæ-
björn Geitdal að stórbýli, svo ekki sé
meira sagt, en auk búrekstursins hlóð-
ust á hann margvisleg trúnaðarstörf
sakir trúmennsku hans, gáfna og óbil-
andi heiðarleika. Meðal annars má
nefna, að hann sat lengst af i hrepps-
nefnd, var gjaldkeri sjúkrasamlags-
ins, átti sæti i stjórn Ræktunarsam-
bands Austur-Héraös um árabil og er
enn margt ótalið.
Eins og þegar hefur verið látið liggja
að þá gekk Snæbjörn i Geitdal ekki
heill til skó^ar og raunar var það svo
frá þvi er ég man fyrst eftir honum. Að
vonum varð maðurinn slitinn fyrir ald
ur fram sakir ósérhlifni og erfiðis,
enda þjáðist hann af gigt og vafalaust
meir en nokkrir vissu þvi honum var
litt um það gefið ,,að vorkenna
skrokknum á sjálfum sér". Hitt er þó
alvarlegra. að hjartað var bilað, en
einnig þá veilu harkaði hann af sér og
iét engan bilbug á sér finna. — Maður-
inn með ljáinn, sá sem sjaldnast gerir
boð á undan sér né fer i manngreinar-
álit, hreif Snæbjörn vin okkar úr heimi
hinna lifandi laugardaginn 13. mai sið-
astliðinn. Hann varð bráðkvaddur að
heimili sinu meðan siðustu geislar sið-
degissólarinnar kysstu Norðurdalinn
þann dag. Einn deyðir, annar lifgar;
siðasta verk Snæbjörns i þeim heimi
sem við köllum hinn raunverulega var
að gróðursetja trjáplöntur i garði sin-
um.
Snæbjörn Jónsson er nú allur og
enda þótt Skriðdalurinn fagri sé hinn
sami og áður að ytra útliti, þá verður
hann samt aldrei hinn sami hið innra.
Það hefur myndazt tómarúm sem ekki
verður útfyllt. Með Snæbirni er horfinn
einn af beztu persónuleikum þessa
lands. Hann er horfinn yfir i móðuna
miklu sem enginn þekkir, en ef til vill
er það hin mesta tign mannlegrar til-
veru að við höfum ekki minnsta mögu-
leika til þess að ráöa i hvað i vændum
sé. Laun alls lifs er dauðinn, efnið snýr
aftur til upphafs sins, sameinazt aftur
frumeindum þess alheims sem við er-
um byggö úr. Hvað tekur við veit eng-
inn með vissu, en eitt er vist, lif og
verk mannanna munu ekki gleymast
svo lengi sem vitsmunaverur hafast
við á þvi rykkorni i vetrarbrautarkerf-
unum sem við nefnum Móður Jörð.
Eftirlifandi eiginkonu og sonum
vottum við undirritaður, bróðir hans
og móðir okkar innilegustu samúð.
Þér sjálfum, Snæbjörn.þökkum við af
18
öllu hjarta vináttu þina og hjálp. Það,
að hafa boriö gæfu til þess að kynnast
þér einn af þeim sárafáu gimsteinum
sem sem hægt er að hreppa i lifsins
straumi. Far þú i friði góði, elskulegi
vinur og megi alheimsandinn vaka
yfir þér og gæta þin um alla eilifð.
Reynir Eyjólfsson,
lyfjafr., lic. pharm.
t
„Fagurt er á fjöllunum” er haft eftir
Fjalla-Eyvindi, en hann var um það
manna fróðastur, svo sem kunnugt er.
— Fagurt og friðsælt er einnig ,,inn á
milli fjallanna" i mörgum hinum
islenzku dölum — Fljótsdalshérað er
rómað fyrir náttúrufegurð. —- Dalir
þess: Jökuldalur, Fljótsdalur og
Skriðdalur eiga þar sinn bróðurpart.
Innst i Norðurdal i Skriðdal vestan
Geitdalsár er stórbýlið Geitdalur, þar
sem Geitdalsbunga á Hraungarði
heldur vörð að vestan, en Hábaula á
Múlaafrétti að austan. Geitdalur hefur
frá fyrstu tið verið mikil landrýmis-
jörð og heyskaparmikil á gamla visu,
og þar hefur sjálfsagt oftast verið vel
búið á hverjum tima, en ,,stærð” sina
hefur hann þó mesta hlotið i höndum
þess ábúanda, sem þar hefur setið
siðustu áratugina.
Margur góöur dagurinn, broshýr og
mildur hefur gengið yfir á þessu vori
og það sem sjaldan er, að allir lands-
hlutar hafa i þvi efni verið likir hlut-
hafar.
Einn af þessum góðu dögum ,,er
sveitin bjóst i sumarskart" var
laugardagurinn 13. mai s.l. — Þann
dag var Snæbjörn Jónsson bóndi i
Geitdal að hlúa að ungum trjágróðri i
myndarlegri skógargirðingu, stutt frá
heimili sinu. og er siðdegissolin seig á
bak við Geitdalsbunguna þótti honum
mál að drekka eftirmiðdagskaffiö og
gekk til bæjar. — Hress og glaður
settist hann aö borði með fjöldskyldu
sinni, en að stundu liöinni var hann
allur. Já, svona fljótt er fótmál
dauðans stundum stigið.
Otför hans var gerð laugardaginn
fyrir hvitasunnu 20-mai við viðstöddu
fjölmenni. —■ Hófst hún kl. 14 á heimili
hans með þvi að sóknarpresturinn,
séra Gunnar Kristjánsson flutti bæn
og undirritaður kveðjuorð. Söng
annaöist hluti af karlakór Fljótsdals-
héraðs. með undirleik frk. Helgu Þór-
hallsdóttur. — 1 þingmúlakirkju hélt
svo presturinn sina aðalræðu og Björn
Pálsson söng einsöng. Að athöfn
lokinni var svo öllum viðstöddum
boðið til rausnarlegrar kaffidrykkju i
Félagsheimili sveitarinnar að Arn-
hólsstöðum.
Snæbjörn var fæddur 16. sept. 1920
að Vaði i Skriðdal. — Foreldrar hans
voru hjónin: Ingibjörg Bjarnadóttir
bónda i Viðfirði Sveinssonar og konu
hans Guðrúnar Jónsdóttur frá
Fannardal, og seinni maður hennar
Jón Jónsson frá Hallbjarnarstöðum,
sem var elztur hinna mörgu
Hallbjarnarstaðasystkina, eins og
fram kemur hjá mér, i afmælisgrein
um Einar bróður hans á Höfða i S.t.bl.
tslendingaþátta 23. marz s.l.
Snæbjörn ólst upp á Vaði með for-
eldrum sinum og systkinum. Börn
Ingibjargar og fyrri manns hennar
Björns bónda fvarssonar á Vaði, sem
til aldurs komust voru fimm systur og
tveir bræður.
Guðrún giftist Ólafi Hallssyni, þau
fóru til Ameriku og komust þar i efni
og álit. Jónina giftist Árna Jónssyni
frá Vallaneshjáleigu og Amalia Einari
bróður hans.
Þórhildur giftist Stefáni Guðmunds-
syni á Eskifirði og Guðrún yngri örn-
ólfi Sveinssyni á Norðfirði.
Sigurður kvæntist Magneu Hafborgu
Jónsdóttur frá Viðilæk, bjó lengst i
Sauðhaga og við hann kenndur, en
Bjarni átti Kristinu Arnadóttur frá
Hnaukum i Alftafirði og bjó á Borg og
við hana kenndur.
öll eru þessi systkini nú látin nema
Amalia, sem varð áttræð á s.l. vetri,
en heldur sér með ágætum, bæði and-
lega og likamlega, enda hafði hún af
miklu að má. —
Aðalsystkini Snæbjörns voru: Frú
Björg kona Magnúsar Jónssonar frá
Tunghaga, nú búsett á Egilsstöðum
(áður gift séra Sigurði Þórðarsyni i
Vallanesi).
Vilborg, gift Runólfi Jónssyni frá
Litla Sandfelli, búsett á Akureyri, og
Armann bóndi á Vaði, kvæntur
Sigrúnu Guðmundsdóttur frá Freys-
hólum.
Milli þessa fólks rikti alla tiö einlæg
vinátta og ræktarsemi en af eðlilegum
ástæðum hurfu eldri systkinin fyrr að
heiman og festu ráð sitt viðsvegar,
eins og að framan greinir. — Heimili
þeirra Ingibjargar og Jóns var lengst
af mannmargt og efnahagur frekar
þröngur. en gestrisið og myndarlegt i
bezta lagi. — Bæði voru þau hjónin
frjálslega sinnuð og hvetjandi til fé-
lagslegra samtaka og samstöðu i
sveitinni. — Þær voru ófáar vetrar-
samkomurnar sem haldnar voru á
Vaði i þeirri tið, þó húsrými væri ekki
um of þá leið þar öllum vel, þvi
„hjartarúm” húsbændanna var nægi-
legt.
Snæbjörn vandist eins og aðrir
sveitapiltar á þeim árum við hvers-
konar bústörf. — Hann var að upplagi
Islendingaþættir