Réttur - 15.03.1935, Blaðsíða 10

dauðadóminn yfir auðvaldsskipulaginu og- tálvonum
„endurbótamannanna“ um það.
Atvinnuleysisbardagarnir í Reykjavík 7. júlí og 9.
nóv. 1932 og 1933, sjómannakaupdeilan í Vestmanna-
eyjum, Novuslagurinn á Akureyri í mars 1933, Díönu-
slagurinn 22. sept. 1933, Borðeyrarbardaginn á Siglu-
firði og Akureyri 1934, — al.lt eru þetta harðvítugustu
átök hinna andvígu stétta, skærur á undan höfuðor-
ustunni, aflraunir þeirra andstæðu afla, sem úrslita-
hríðina heyja. Og flestallar deilurnar hefir verkalýð-
urinn unnið undir forustu Kommúnistaflokksins og
alltaf, ef hann stóð samfylktur án tillits tjl stjórn-
málaskoðana. Aðeins í nokkrum af þessum tilfellum
urðu áhrif Alþýðuflokksforingjanna, sem veittu auð-
valdinu með hinum glæpsamlega klofningi verkalýðs-
félaganna og jafnvel beinni þátttöku, nógu sterk til að
ráða niðurlögum verkamanna og þó aðeins að nokkru
Jeyti.
En barátta þessi hefir um leið verið eldraun fyrir
hinn unga Kommúnistaflokk, skapað honum ofsóknir
og fangelsanir, — en hún hefir fært verkalýðnum
sanninn um, að honum megi treysta, þegar til úrslit-
anna kemur.
En svo framarlega, sem takast átti að hindra það,
að burgeisastéttin með vaxandi hruni auðvaldsþjóð-
félagsins gæti gripið til fasistisks alræðis, blóðugrar
verklýðskúgunar, til að halda við valdi sínu, — sá
Kommúnistaflokkurinn, að sókn verkalýðsins varð að
margfaldast, samfylking allrar alþýðu varð að verða
miklu almennari og um leið einbeittari í hagsmuna-
baráttunni gegn burgeisastéttinni. Þess vegna gerði
K. F. I. Alþýðuflokknum samfylkingartilboðið í júlí
1934, áður en Alþfl. myndaði sambræðslustjórnina við
Framsókn. Og þó Alþýðuflokksforingjarnir kysu held-
ur að sigla auðvaldsskútunni í strand með Framsókn,
en að taka samfylkingunni við K. F. í., — þá hefir
verkalýðurinn víða um land hinsvegar sýnt síðan, að
10