Réttur - 15.03.1935, Blaðsíða 17

unum á flotabúnaði sínum í samanburði við Banda-
ríkin.
Nú hefir heimsástandið tekið þeim breytingum, að
Japanir þykjast þess um komnir að segja upp þessum
nauðungarsamningum. Raunar eru samningarnir í
gildi tvö ár frá uppsagnardegi. En þeir, sem þekkja
hina japönsku utanríkispólitík síðari ára, geta gert
sér í hugarlund, hvað slíkt formsatriði muni hafa að
þýða. Japanjr hafa þegar þverbrotið Washington-
ákvæðin í ýmsum atriðum. Og þeir munu auka flota
sinn, eins og engin slík ákvæði væru í gildi.
En Stóra-Bretland glottir við tönn. Bandaríkin eru
þess hættulegasti keppinautur á heimshöfunum. Bret-
landi er ekki fjarri skapi, að Japan geti orðið hern-
aðarlegur jafnoki Bandaríkjanna. Og bak við þetta
glott vakir sá framtíðardraumur, að þessi tvö ríki megi
eyðileggja hvort annað í blóðugri styrjöld, en brezki
hrægammurinn svífa einráður yfir valnum.
Vígbúnaður Þýzkalands löggiltur.
Allur heimurinn veit, að Hitlers-Þýzkaland vígbýst,
eins og enginn Versailles-sáttmáli væri til. Það er víst,
að Þjóðverjar geta á skömmum tíma vopnað öflugan
landher, að þeir eiga þegar ógrynni brynvagna og stríðs-
flugvéla, og að þeir eru byrgari af eiturgasi en flestir
aðrir. Þetta eru staðreyndir, sem Vesturevrópustórveld-
in urðu að taka afstöðu til. Frakkar fara nærri um,
hvert þessum drápstækjum muni verða stefnt, og Bret-
land myndi að minnsta kosti vilja beina þeim úr vestur-
átt, og þá helzt í austur.
Fyrst og fremst til að taka afstöðu til þessara mála,
heimsóttu frönsku ráðherrarnir Flandin og Laval þá
MacDonald, Baldwin og Simon í London um mánaða-
mótin janúar—febrúar.
Það, sem fram fór á þessum fundi, gefur nokkra inn-
sýn í þann lævi spunna klækjavef, sem nú á dögum er
uppistaðan í milliríkjapólitík auðvaldsríkjanna. Bret-
17