Morgunblaðið - 04.01.2007, Blaðsíða 30

30 FIMMTUDAGUR 4. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
UMRÆÐAN
TIL HAMINGJU, stjórnendur
Reykjavíkurborgar! Ykkur gefst
nú einstakt tækifæri til að láta
gott af ykkur leiða í þágu upp-
rennandi kynslóða. Fríkirkjuvegur
ellefu mun bráðlega skipta um
hlutverk og þið eigið
kost á að gefa því
sögufræga húsi nýtt
líf, að virkja þar orku
og sköpunarkraft
barnanna í borginni
og í landinu öllu. Það
væri virkjun sem svo
sannarlega myndi
skila ómældum arði.
Þetta fallega hús
var upphaflega heim-
ili margra fjörugra
krakka. Foreldrar
þeirra vildu búa eins
vel að þeim í upp-
vextinum og þau
gátu og höfðu þá
jafnt andlegar sem
líkamlegar þarfir
þeirra í huga. Börnin
höfðu sérstaka lestr-
arstofu og ef mig
minnir rétt var líka
sett upp leiksvið í
kjallaranum þar sem
þau gátu veitt sköp-
unargleði sinni útrás.
Allir Íslendingar vita
að barnahópurinn
átti eftir að sýna
djörfung og dug á
ýmsum sviðum
mannlífsins þegar
hann komst til
þroska. Foreldrarnir
vissu auðvitað ekki
hvað beið barnanna
þeirra, en þau voru staðráðin í að
veita þeim besta veganesti sem völ
var á.
Allir foreldrar vilja börnum sín-
um það besta. Þeir geta þó ekki
allir byggt yfir þau hallir. Í nú-
tímasamfélagi eiga börn líka að
hafa aðgengi að menning-
arverðmætum óháð þjóðfélags-
stöðu og efnahag. Það er bæði satt
og víst að margir vinna gott og
jafnvel fórnfúst starf á sviði
barnamenningar af ýmsu tagi. En
kraftarnir eru dreifðir, fólk veit
ekki hvað af öðru og hefur oft
ekki bolmagn til að kynna almenn-
ingi það sem í boði er. Á Frí-
kirkjuvegi ellefu mætti hýsa
menningarmiðstöð barna, nokkurs
konar aflstöð til virkjunar á þess-
um jákvæðu kröftum.
Í títtnefndri Pisakönnun kom í
ljós að sjálf bókmenntaþjóðin er
harla aftarlega á merinni varðandi
lestrargetu og lesgleði meðal
barna og unglinga. Þar kom líka
fram að virk þátttaka í menning-
arviðburðum örvar börn til dáða,
þau börn sem fara í leikhús, sækja
söfn, skoða myndlistarsýningar og
þar fram eftir göt-
unum lesa líka meira
en önnur börn. Aftur
á móti virtist litlu máli
skipta hvort mikið
væri til af verald-
legum gæðum og
græjum af ýmsu tagi
á heimilum barnanna.
Ef til vill mætti nú-
tímafólk taka sér
menningarheimilið við
Fríkirkjuveginn til
fyrirmyndar og útbúa
lestrarstofu og leik-
svið heima í stað þess
að leggja áherslu á
jeppann og flatsk-
jássjónvarpið. Þó væri
væntanlega enn
áhrifaríkara að leggja
orku og einhverja
fjármuni til að auð-
velda sameiginlegan
aðgang barnanna að
menningarviðburðum,
listnámi og listsköpun.
Börnin eru fram-
tíðin, segir fólk á há-
tíðarstundum. Þau
eiga skýlausan rétt á
öllu því besta sem við
getum veitt þeim. En
þegar kemur að fram-
kvæmdum og fjár-
útlátum er eins og
fögru orðin gleymist
stundum. Hvar er
bókasafnið sem veitir börnum að-
gang að öllum barnabókum sem
skrifaðar hafa verið á íslensku?
Það er ekki til. Hvar er heildstætt
safn íslenskrar tónlistar sem ætl-
uð er börnum? Hvar er litla
barnaleikhúsið? Hvar eru sýning-
arsalirnir sem sýna myndlist
barnanna sjálfra? Hvar er mið-
stöðin sem gefur börnum og for-
eldrum upplýsingar um listnám og
menningarviðburði sem þeim eru
sérstaklega ætlaðir? Hún er ekki
til. En hún gæti orðið til og hún
þarf að verða til. Nú er tækifærið,
Reykjavíkurborg. Virkjum börnin
og virkjum Fríkirkjuveginn!
Til hamingju!
Ragnheiður Gestsdóttir
fjallar um aðbúnað barna
og Fríkirkjuveginn
Ragnheiður Gestsdóttir
»Ef til villmætti nú-
tímafólk taka
sér menningar-
heimilið við Frí-
kirkjuveginn til
fyrirmyndar og
útbúa lestr-
arstofu og leik-
svið heima í stað
þess að leggja
áherslu á jepp-
ann og flatsk-
jássjónvarpið.
Höfundur er rithöfundur og myndlist-
armaður, móðir og amma.
Heyrst hefur: Ég hlakka til helginnar.
RÉTT VÆRI: Ég hlakka til helgarinnar.
Gætum tungunnar
564 6464
Síðumúla 24 • 108 Reykjavík
hof@hofid.is • www.hofid.is
Guðm. Björn Steinþórsson
lögg. fasteignasali
Jón Guðmundsson sölustjórifasteignasala
Skipasund 45 - Opið hús
Glæsilega endurnýjað einbýlishús ásamt góðum bílskúr. Aðalhæðin skiptist í flísa-
lagða forstofu, hol og þrennar stofur með massífu eikarparketi, fallegt eldhús með
hvítri sprautulakkaðri innréttingu, innaf holi er flísalögð snyrting. Í risi eru þrjú rúmgóð
parketlögð svefnherbergi og fallegt baðherbergi með baðkari. Kjallarinn er skráður
sem sér 2ja-3ja herbergja íbúð en er í dag nýttur með aðalíbúðinni sem þrjú stór
svefnherbergi, hol/vinnuherbergi, snyrting og sturtuaðstaða svo og þvottahús.
Verð 69 millj.
Opið hús í dag á milli kl. 17:30 og 18:30.
✝ Gísli Auðunssonfæddist á Minni-
Vatnsleysu í Vatns-
leysustrand-
arhreppi í Gull-
bringusýslu 18.
janúar 1924. Hann
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 22. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Auðun Sæ-
mundsson útvegs-
bóndi, f. á Minni-
Vatnsleysu á Vatns-
leysuströnd 12.4.
1889, d. 23.3. 1976, og Vilhelmína
Sigríður Þorsteinsdóttir, f. í
Melbæ í Gerðahreppi 18.5. 1889, d.
9.2. 1939. Gísli var áttundi í röð
þrettán systkina. 1) Ólafía Kristín,
f. 1914, d. 1981; Elín, f. 1915. d.
1992, 3) Kristín, f. 1916, d. 1998. 4)
Sæmundur, f. 1917, d. 1977. 5)
Þorsteinn, f. 1920. 6) Gunnar, f.
1921. 7) Halldór, f. 1922, d. 1943.
8) Gísli, sem hér er minnst. 9) Auð-
un, f. 1925, d. 2005. 10) Petrea, f.
1927, d. 1927. 11) Pétur Guðjón, f.
1928, d. 1949. 12) Guðrún, f. 1931.
1951; dætur hans: a) Lóa, f. 15.1.
1978 (móðir: Guðrún Stef-
ánsdóttir, f. 27.7. 1950); sambýlis-
maður Gunnar Þór Vilhjálmsson,
f. 9.8. 1978; dóttir þeirra Mía Pál-
ína, f. 25.1. 2005; b) María Ása, f.
23.12. 1999 (móðir: Maria Theresa
Barrientos Tullao, f. 18.7. 1976). 3)
Viggó Kristinn, f. á Seyðisfirði 4.7.
1953; kjördóttir hans er Svava
Herdís, f. 23.10. 1975, gift Guðna
Yngvasyni, f. 18.9. 1970.
Gísli byrjaði ungur að vinna að
búi foreldra sinna á Minni-
Vatnsleysu einkum við sjósókn og
fiskvinnslu. Fjölskyldan flutti til
Reykjavíkur síðla árs 1938. Gísli
stundaði sjómennsku frá 1939
fram yfir 1970; eftir 1960 með
ýmsum öðrum störfum svo sem
netagerð, vaktavinnu hjá Áburð-
arverksmiðjunni og ástand-
sskoðun björgunarbáta. Hann
starfaði við skipaskráningu hjá
Siglingamálastofnun frá sept-
ember 1975 til ársloka 1993. Gísli
var fyrsti formaður björg-
unarsveitarinnar Alberts á Sel-
tjarnarnesi sem stofnuð var 1969,
og var kjörinn heiðursfélagi sveit-
arinnar á níunda áratugnum.
Útför Gísla verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
13) Steinunn, f. 1933.
Gísli kvæntist 2.
maí 1948 Gunnfríði
Ásu Ólafsdóttur
(Lóló), f. í Reykjavík
3. nóvember 1922.
Foreldrar hennar
voru Vigdís Sophia
Þórðardóttir, f. á
Neðra-Hóli í Stað-
arsveit 10.4. 1890, d.
30.7. 1978, og Ólafur
Sigurðsson frá Bæ í
Miðdölum, f. 29.7.
1886, d. 14.11. 1937.
Börn Gísla og Gunn-
fríðar Ásu eru: 1) Ólafía Ingibjörg,
f. í Reykjavík 29.8. 1948, gift Ara
Jónssyni, f. 3.1. 1948; sonur þeirra
er Óskar Arason, f. 1.5. 1975; sam-
býliskona hans er Íris Heiður Jó-
hannsdóttir, f. 13.8. 1976; dóttir
þeirra er Dagmar Lilja, f. 24.11.
2003. Dóttir Ólafíu og Jóns G.
Kristjánssonar, f. 29.6. 1944 er
Helga Dís, f. 4.12. 1970; gift Jan
Christian Haugland, f. 27.4. 1968;
börn þeirra eru Saga, f. 14.10.
1999, og Baltasar, f. 3.8. 2001. 2)
Auðun Pétur, f. á Seyðisfirði 27.9.
Það voru góðar stundir sem við
afi áttum á morgnana í eldhúsinu á
Lindarbrautinni þegar komið var í
heimsókn í borgina. Dauf angan af
pípunni hans afa í bland við bragð-
ið af kakómalti og kringlu. Mínar
minningar um afa byrja þar. Það
var alltaf mikil tilhlökkun í huga
manns þegar heimsækja átti afa og
ömmu á Seltjarnarnesið. Afi tók
alltaf vel á móti manni með bros á
vör og haganlega umbúin rúm og
dýnur undir mannskapinn. Oftar
en ekki var svo farið í einhverjar
skoðunarferðir um borgina meðan
á dvölinni stóð, Sædýrasafnið í
Hafnarfirði, Árbæjarsafnið, Þjóð-
minjasafnið, Tívolíið í Hveragerði
og fleiri staði sem við stungum upp
á í sameiningu. Þetta voru ógleym-
anlegar ferðir og afi vakti áhuga
manns á því sem fyrir augu bar og
oft fylgdi alls konar fróðleikur
með, oftar en ekki kryddaður af
kímnigáfu afa. Ferðalögin voru líka
lengri og minnist ég sérstaklega
ferðalagsins á Snæfellsnesið með
afa og ömmu. Þá leyfði afi mér að
keyra bíl, og eins og gefur að skilja
var þetta stór stund. Við renndum
út fyrir alfaraleið, afi settist í far-
þegasætið og ég undir stýrið, svo
var brunað af stað á bláu Lödunni,
sannarlega stund sem seint gleym-
ist. Ítalíuferðin 1990, var líka eitt
af okkar skemmtilegu ferðalögum
saman, áhugi afa á því sem í kring-
um okkur var smitaði út frá sér og
var ferðin til Rómar vægast sagt
stórkostleg og þær stundir alveg
ógleymanlegar.
Eftir að ég flutti til borgarinnar
var nánast fastur punktur að fara í
sunnudagssteik til afa og ömmu.
Það var alltaf notalegt að eiga hjá
þeim fastan stað í tilverunni og þar
var maður eins og blómi í eggi.
Aldrei stóð á afa ef hjálpar var
þörf og það voru ófá skiptin sem
leitað var til hans með alls konar
verkefni sem siglt höfðu í strand
og hvort sem um fataþvott eða
stærri mál var að ræða leystust
þau ætíð fljótt og vel í hans hönd-
um.
Afi var handlaginn og hafði mjög
gaman af því að dunda sér í bíl-
skúrnum. Þar eyddi hann oft
löngum stundum í að útbúa sig á
sjóinn. Sem skipstjóri til margra
ára hafði hann mikinn áhuga á því
sem að sjónum laut. Hann átti
lengi vel litla báta sem hann hafði
útbúið og breytt eftir sínu höfði og
þar leyndi sér ekki vandvirknin og
útsjónarsemin. Öllu var haganlega
fyrir komið og allir hnútar vel
hnýttir.
Heilsu afa hrakaði mikið síðasta
árið og aldurinn færðist hratt yfir.
Það fór honum illa að vera upp á
aðra kominn, og að þurfa þiggja
hjálp við að lifa sínu daglega lífi
var honum byrði. Hann kunni þó
vel að meta þá aðstoð og hjúkrun
sem honum var veitt og var óspar
á hrós og hlý orð í garð þess fólks
sem vel við hann gerði.
Ég þakka fyrir þær stundir sem
ég átti með afa. Þær gleymast
aldrei, og víst er að afa Gísla á nes-
inu verður oft getið í kvöldsögum
yngstu kynslóðar heimilisins.
Takk, elsku afi.
Þinn
Óskar.
Elsku afi, nú ertu farinn inn í ei-
lífðina eins og þú sagðist svo oft
vera að bíða eftir, allavega á seinni
árum. Ég er viss um að þú hefur
það gott þar, kannski að þú sért
farin að róa eins og þú gerðir hér
áður fyrr. Ég vona það því það átti
ekki við þig að vera gamall og
hjálparlaus, þú sem alltaf varst svo
iðinn og duglegur að hafa eitthvað
fyrir stafni hvort sem það var að
fiska í soðið, fara í gönguferðir eða
dytta að einhverju úti í bílskúr.
Það fór ekki fyrir letinni í þér.
Þú varst besti afi sem lítil
„deppa depp“ gat óskað sér.
Margar af mínum bestu minn-
ingum tengjast þér og ömmu á
nesinu. Þið hafið alltaf verið stór
hluti af lífi mínu og nesið var eins
og mitt annað heimili. Alltaf
komstu fram við mig eins og ég
væri konungsdóttir og alltaf var ég
velkomin til ykkar, það sagðir þú
við mig í hvert einasta skipti sem
ég kom til ykkar.
Ein af mínum kærustu minning-
um sem tengjast þér eru kvöld-
stundirnar í eldhúsinu þar sem við
sátum saman með heitt kakó og
kringlu og töluðum um alla heima
og geima. Þá var lífið gott. Þegar
sá tími kemur að við hittumst fyrir
hinum megin þá fáum við okkur
heitt kakó og kringlu og spjöllum
saman og þú getur sagt mér hvað
þú hefur verið að fást við þarna í
eilífðinni. Þú átt nú örugglega eftir
að fylgjast með okkur hér sem eft-
ir sitjum og fussa aðeins og sveia
yfir hinu og þessu sem þér finnst
óþarfi. Þú hafðir nú alltaf smágam-
an af því.
Ég er þakklát fyrir að hafa hitt
þig um daginn þegar ég kom frá
Noregi, mig grunaði að það væru
okkar síðustu stundir saman, þú
varst orðinn svo lélegur og þrátt
fyrir að mér þyki sárt að sitja hér
og minnast þín þá var samt sárara
að sjá þig svona veikan.
Takk, afi minn, fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig og allar okkar
góðu stundir saman.
Þín „prinsipissa“
Helga Dís.
Gísli Auðunsson
MINNINGAR
Ég vil með þessum
orðum kveðja fyrrver-
andi samstarfskonu mína Hildi E.
Pálsson, sem lést nú skömmu fyrir
jól. Hildur vann um áratuga skeið
við úrklippusafn Borgarskjalasafns
✝ Hildur EmilíaMalmquist Páls-
son fæddist í Borg-
argerði á Reyð-
arfirði 10.
september 1912.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir
að kvöldi 19. desem-
ber síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Dómkirkj-
unni 3. janúar.
Reykjavíkur þar sem
hún klippti út úr dag-
blöðum allar umfjall-
anir um Reykjavíkur-
borg og annað
áhugavert um hvað
væri að gerast í
Reykjavík. Úrklipp-
urnar voru flokkaðar
eftir um 30 efnisflokk-
um og síðan límdar
inn í úrklippubækur.
Þetta var nákvæmnis-
verk og starf sem enn
í dag nýtist vel þeim
sem rannsaka sögu
borgarinnar. Hildur lét af störfum
þegar hún hafði náð 75 ára aldri.
Þrátt fyrir að ég starfaði ekki
með Hildi nema nokkra mánuði
varð hún mér minnisstæð og ég get
séð hana fyrir mér við störf sín enda
var leikni hennar við úrklippurnar
slíkar að maður gat ekki annað en
dáðst að því. Hún þurfti líka að
halda vel áfram til að ná að halda í
við dagblaðamagnið. Hildur var
góður félagi, alltaf glaðlynd og létt
og mikill húmoristi sama hvað á
gekk. Hún var tíguleg í útliti og
ætíð svo smekklega klædd að eftir
var tekið.
Þrátt fyrir að Hildur hafi farið á
eftirlaun fyrir tæpum 20 árum hélt
hún sambandi við okkur og síðast
heyrði ég frá henni þegar haldið var
upp á 50 ára afmæli safnsins 2004.
Kannski má segja að Hildur hafi
verið ein af þessum gæðamanneskj-
um sem maður kynnist í lífinu og
hafa viðvarandi áhrif á mann.
Fyrir hönd okkar á Borgarskjala-
safni vil ég kveðja Hildi með þakk-
læti fyrir að hafa fengið að kynnast
henni og sendum fjölskyldu hennar
og vinum innilegar samúðarkveðjur.
Svanhildur Bogadóttir.
Hildur Emilía
Malmquist Pálsson