Andvari - 01.01.1939, Blaðsíða 43
Andvari
Heimferð á aðfangadag jóla 1893
39
og bjóst við, að drukknaði maðurinn myndi gera vart
við sig á gæðingnum, sem hann reið á þarna fram í
ána, en ekki varð af þeirri ofsjón.
Fossarnir drundu til annarar handar, en á hinn bóg-
inn kvað við öldugjálfur úr flæðarmálinu. Mest bar á
því hljóðinu, sem öslið myndaði, þegar cg braut ágang-
inn svo að skvampaði í hverju spori. Þegar dró frá
tunglinu, glóði í ískristalla mjallar og klaka. Sú sjón er
fögur út af fyrir sig. St. G. St. lýsir þess háttar mynd
þannig í kvæði:
„Það stirnir í eldaugu stingandi köld,
sem stara upp úr fjöleygðri mjöll."
Og svo stóð eg þá á þurru landi og horfði um öxl til
slóðarinnar, sem eg hafði gert yfir ána. Eg steig á rist-
arnar, sitt á hvað, til að kreista mesta vatnið úr leistunum.
Nú kom nýr vandi til sögunnar: Myndi eg komast
ókalinn heim?
Vindsvali blés ofan af landinu og fannst mér á and-
l'tinu, að frostið væri að herða, Heim til mín er röskur
klukkutímagangur í beitifæri, en nú var ekki gólfganga,
lúaþæfingur vegna snævarins, sem lá á jörðunni. Eina
ráðið var að hlaupa við fót, bæði til að halda á sér
hita og að stytta tímann sem mest.
Bær er á leiðinni, þegar eftir er þriðjungur vegarins.
Es tók svo til fótanna og lét móðan mása, sem svo er
kallað. Eg var ekki traustur fyrir brjóstinu, hafði tekið
herkla af brjóstveikum skólabróður mínum á Möðru-
vöHum, þó eg vissi það ekki fyrr en síðar. Örin eftir
tau fingraför þess óvinar fundust löngu seinna, þegar
Nalldór læknir Hansen og Gunnlaugur Claessen skoð-
uðu mig innanrifja í töfraskuggsjá geisla, sem eg kann
Varla að nefna. Reyndar voru þeir að leita eftir krabba