Andvari - 01.01.1939, Blaðsíða 53

Andvari
Clemenceau
49
inn í ríkissijórnina. Mátti það lán teljast, að honum var
vikið þaðan í tíma, því að nær hafði skálkur sá veitt lýð-
veldinu banasár, áður en honum var kastað fyrir borð.
Beið Clemenceau mikinn álitshnekki vegna þessa máls
og áhrif hans fóru nú að réna í radikalaflokknum, eink-
um eftir að áhrif jafnaðarmanna tóku að ryðja sér til
rúms og margir af flokksmönnum Clemenceau fóru að
berjast fyrir jákvæðum umbótum á sviði félagsmála.
Við þingkosningar 1893 féll Clemenceau, enda var
hann þá flæktur í Panama-hneykslið alkunna og það var
opinbert leyndarmál, að hann hafði þegið fé af einum
Ijárglæframanni Panama-félagsins. Hann hætti nú um
skeið afskiptum af stjórnmálum og gaf sig eingöngu að
ritstörfum og bókaútgáfu. Fóru honum þau störf vel úr
hendi, enda var hann hámenntaður maður. Einkum var
bann víðlesinn í gullaldarbókmenntum Grikkja og Róm-
verja, og í þær sótti hann oft vopn sín, er hann þurfti
að berjast á móti klerkavaldinu, er frá hans sjónarmiði
Var rót alls ills í frönsku þjóðfélagi, svo sem fáfræði,
hleypidóma og andlegs ófrelsis. Hann fékkst líka mikið
V[ð skáldskap og var heppinn í þeirri grein.
Allir héldu á þessum árum, að Clemenceau væri nú
Pólitískt dauður, og þegar sósial-radikali flokkurinn f
Wrsta skipti fór með vöid 1895—96, var hann ekki með
1 ráðuneytinu. En síðar kom nýtt atriði til sögunnar, sem
aftur ýtti honum fram á sjónarsviðið.
Árið 1898 skrifaði skáldið Emile Zola opið bréf til
r>hisforsetans í »Aurore«, blað Clemenceau; bréfið byrj-
með setningunni frægu; »Ég ákæri.« í bréfi þessu
|*e*t skáldið því fram, að herforingi nokkur, að nafni Al-
reð Dreyfus, sem fyrir nokkru hafði verið dæmdur sekur
Utn 'andráð og sendur til ævilangrar þrælkunnar á Djöfla-
eV» væri sýkn saka, og heimtaði mál hans tekið upp.