Menntamál - 01.08.1957, Qupperneq 7

MENNTAMÁL
101
nægilega að læra, læri ekki að einbeita sér. Menn verða
að læra að taka á, læra að gera fleira en gott þykir. Ann-
ars venjast menn á að sneiða hjá vandanum, erfiðinu.
Það skapar aldrei fullnægingu, heldur hitt að sigrast á
þrautunum.
Gagnfræðastigið er án efa erfiðast viðfangs. Þar er
við minnsta reynslu að styðjast og margt enn aðeins hálf-
mótað. Og þá komast unglingarnir á gelgjuskeiðið, sem
veldur miklu og hættulegu sálarróti. Ný áhugamál koma
til sögunnar, og hneigðirnar greinast meira en áður. Gagn-
fræðaskólarnir gömlu voru einkum fyrir tiltölulegt úr-
val og tilhögun öll miðuð við það. Þegar allir koma til, eins
og nú er í gagnfræðaskólunum, verður viðfangsefnið allt
annað og raunar miklu vandasamara. Meiri fjölbreytni
verður nauðsynleg, af því að hópurinn er sundurleitari.
Hver nemandi verður að finna eitthvað við sitt hæfi. Ella
mun ekki takast að beizla athygli hans og orku. Kennslu-
bækurnar þurfa að breytast, en þær munu enn um of
miðaðar við gömlu skólana. Og þegar þar við bætist, að
flestir kennararnir eru einnig vaxnir upp í gömlu skól-
unum og draga dám af kennsluaðferðum þaðan, er hætt
við, að not kennslunnar verði ekki í hlutfalli við erfiði og
tilkostnað. Hér þykist ég vita, að enn sé óunnið mikilvægt
aðlögunarstarf.
Kennaraskólinn. Því miður munu fræðslulögin nýju
hafa leikið Kennaraskólann verr en skyldi, þó að það
hafi áreiðanlega ekki verið ætlunin. Mér hefir skilizt, að
landspróf miðskóla, sem nú er þar inntökuskilyrði, hafi
orðið til þess, að þangað sækja færri en áður. En inn-
gangur í Kennaraskólann á að vera rúmur og aldurstak-
mörk engin. Þroskaðir menn, þó að lítillar skólagöngu hafi
notið, eiga að fá þar inni. Hins vegar er ekki gott að þurfa
að ákveða það ungur að ætla sér að verða kennari. Menn
hafa ekki þroska til þess. Þeir kunna að geta lært það,
sem til þarf. En þeir vita ekki, hvort þeim lætur að kenna.