Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Síða 9

IÐUNN
Trúin á samfélagið.
203
ekki reiðari og bregða mér um vantrú. En hver sá, sem
á annað borð gengur inn á þá skobun, að einungis
sum atriði trúarbókarinnar séu óyggjandi, önnur megj
vefengja, hefir um leið tekið á herðar sér skylduna
til að sanna trú sína — með öðrum hætti en þeim að
vitna í trúarbóikina. Hann verður að sanna hana með
vísindalegum hætti eða rökfræðilegum. Geti hann það
ekki, er honum að eins eitt bjargráð eftir skilið: að
víggirða sig bak við þá staðhæfingu, að trú hans sé
sprottin af yfirskilvitlegum, guðdómlegum innblæstri,
og að það sé á þeirn grundvelli einum, að hann boði
öðrurn hana.
Það er einmitt þessi afstaða, sem páfinn í Róm hiefir
tekið. Hainn segist hafa þegið af gubi yfirskilvitlegan
liæfileiika til að túlka biblíuna. Þetta er í raun og veru
hin eina verjanlega afstaða fyrir þann, sem greinir
sundur kenningar biblíunnar í hismd og kjarna, án
þess að geta fært fulinægjandi vísindaLeg rök fyrir
því, að „kjarninn" sé þess verður, að á hann sé trúað.
En væri þessi aðferð upp tekin, myndi tala „páfanna"
verða legio, og vér hinir yrðum að ganga út frá því.
að þeir, hver um sig, boðuðu sannindi, er þeir hefðu
þegið fyrir innblástur að ofan, en ekki aflað sér með
lærdómii og íhugun. Og þeir einir myndu faliast á
boðskap þessara manna, er sæju í boðandanum guð-
öómlega persónu, sem byggi yfir leyndardómsfullri
úppsprettu þekkingar á vilja guðs og ráðstöfunum
— með öðrurn orðum: sæju í honum guðs útvalinn
spámann. En þegar svo væri komið, væri í raun og
Veru allar deilur úr sögunni. Rökræður milli tveggja
slíkra boðenda gætu ekki átt sér stað, hversu mikið sem
þá kynni að greina á, því boðskapur þeirra allur væri
órökræns eða yfirrökræns eðlis. Þá væri líka guð-