Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Side 51

JÐUNN
Tunglsljós.
245
þaö var eins og hlustir hennar þendist út og reyndi aö
gleypa tónana, æm bárust að vitum hennar.
Áður en hún áttaði sig, var platan útrunnin, og nál;in
skarkaði -og skarkaði.
Porfinnur sat grafkyrr. Loks lyfti hann höfðinu og
leit út í gluggann.
— Framhaldið af laginu var hiinum megin á plötunni.
Því miður gæti maður ekki spilað það alt í einni lotu.
Hún kannaðist ef til vill við Lagið. Það héti Daudadanz-
Inn — Danse macabre — eftir Saint-Sáens. Það var
merkilegt, en að undanförnu hafði liann helzt aldrei
viljað láta spila nema þetta lag. Hann hafði ekki setið
sig úr færi að nema staðar og hlusta, ef hann heyrði
það spilað í einhverju húsL þar, sem hann fór fram
hjá. Hann hafði keypt þessa grammófónplötu um dag-
inn eftir tiilvísun eiins af kunningjum sínum. En fyrst í
stað fanst honum iagið ekkert sérstaklega merkilegt.
Það var víst bara tilviljun, að þessi pLata hafði verið
á grammófóninum, þegar hann lagðist veikur þarna um
daginn, bara tilviiljun. En hann átti svo erfitt með að
fá sig til að spila sjálfur. Það var undarLegt — en
hann vildi helzt láta aðra spiLa fyrir sig og mega sjálf-
úr sitja og hlusta. Ef til vill vildi hún vera svo góð
að spila plötuna hinum megin.
Ástríður spratt á fætur, gekk að grammófóninum og
stilti hann. Hún hafði' ekki tekið eftir því, að meðan
horfinnur var að tala, hafði platan snúist i sífeLLu.
Astríður sneri henni við, dró fóninn upp og setti hann
■áftur af stað.
— Þau sátu og hlustuðu.
En þegar piatan var á enda, stóð Þorfinnur hægt
UPP og gekk inn í svefnherbergið, inn af stofunni.
^að voru að eins tjalddyr á milli.
'öunn xv.
16