Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Síða 98

292
Stóri björninn á Senju.
IÐUNN
um, ryðguðum nög'lum, sem voru dregnir út af heljar-
afli. Pað heyrðust dunur og dynkir, brak og brestiir
parna á bak við fjósið, en iinni í því voru slík ærsi og
ólæti, að þvilíkt hafði aldrei átt sér stað, síðan Pjóð-
verjinn kom að Hvannási.
Það leið ekki á löngu, að borðunum væri flett af
stafininum, en opið stækkaði ekki að heldur. Gamli
Loðfeldur stóð þanna, óánægður, innan um borðstubba,
brot og flísar.
En hvað lyktin úr opfjandanum gat verið ginnandi!
Þefur af heitum, lifandi dýrum! Hann mátti til að
stinga hausnum inn og sjúga hann í sig.
Þessi gamli björn — feldurinn hans var tekinn að
grána — hann tók út meirii þjáningar en vesalingarnir
inni fyrir, sem störðu hræðslulostnir á loðna höfuðið
með smáu, stingandi augunum. Kýrnar ryktu í hlekkina
og stóru augun þeirra glóðu eins og undirskálar þarna
inni. í rökkrinu. En hvernig sem þær köstuðu sér á
básunum, sáu þær alt af þenna úfna haus, sem hreyfð-
ist fram og aftur í gatinu og nasaði að þeim.
En nú gekk síðasti þáttur leiksins í hvínandi hvelli.
Bnn einu sinni réðst björninn á þetta argvítuga op,
sem engin ráð voru með, og nú reif hann stórar flísar
úr stokkunum. Hann ærðist, hann öskraði og — ef
komast má þannig aö orði um gamlan og soltinn björn
— hann grenjaði hástöfum. Hann hoppaði jafnfætis og
bölvaði á bjarnavísu. Honum fanst hann vera orðinn
gamall og heillum horfinn. — Það var kúaþefur af
haugnum, sem hann stóð á, og hann klóraði í tnykjuna.
Lyktin espaði hann upp; hann fór að krafsa í hauginn.
Og þegar hann var byrjaður á verkinu, tók æðið hann;
hann tætti upp mykjuna með breáðum hrömmunum og
þeytti henni út um alt; það dreif um hann, og stórar