Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Page 111

JÐUNN
Sefjanir.
305
undir eins og það er rotnað, hverfa vörturnar. En vilji nú
svo illa til, að einhver taki steininn burt, þá hefir maður
unnið fyrir gýg og verður að byrja alveg á nýjan leik.
Þessa aðferð er því miður ekki hægt að nota hér á is-
landi, því að hér eru engin svín á fjórum fótum!
Nú skal minst á róttækari líkamsbreytingar. Liébault
minnist á einum stað á víngarðsmann, sem var mjög líkur
myndastyttu í þorpskirkjunni af verndardýrðlingi staðarins.
Um meðgöngutímann hafði móðir mannsins verið haldin
þeirri hugmynd, að þannig myndi fara. Lík fyrirbrigði eiga
að hafa komið fyrir við margar fæðingar. Pegar um slíkt
,er að ræða, mun hugur konunnar vera óvenju móttækilegur.
Sefjun er talin áhrifamikil, þá er um berklaveiki er að
ræða. Og má telja víst, að þá er menn reyna nýjar aðferðir
við þeirri veiki, þá sé batinn að minsta kosti að miklu leyti
að þakka sefjun þeirri, er sjúklingarnir hafa orðið fyrir.
Þeir hafa lieyrt mjög af því látið, hve aðferðin eða meðalið
væri gott, og það hefir svo iiaft sin áhrif.
Einkennilegt fyrirbrigði er það, er sár, eins og eftir
naglaför, koma á fætur og hendur manns (stigmatisation).
Er þetta í líkingu við sárin á fótum og höndum Krists.
Þegar svo ber til, er ávalt um mjög trúað fólk að ræða,
viðkvæmara og tilfinninganæmara en venjulega gerist. Virð-
ist þetta fólk liafa hugleitt mjög píningarsöguna og eins og
séð hana iðulega í huga sér, séð fyrir innri sjónum sér
naglaförin á höndum og fótum Krists. Erlendir sálfræðingar
vilja halda því fram, að hér sé ekki um „yfirnáttúrleg"
áhrif að ræða, heldur sjálfsálirif persónu þeirrar, er þetta
kemur fram við, og hallast ég einnig að þeirri skýringu.
Þau dæmi hafa gerst, er valda grun um, að sefjun geti
jafnvel valdið dauða (lesandunum mun, er hér er komið,
hafa skilist, að sefjun getur orðið hvort heldur er til vegs
eða ialls). — Coué, sá er mest var talað um fyrir nokkrum
árum, segir frá einu slíku dæmi: Nunna nokkur lá veik (að
vetrarlagi). Hún heyrði, eða ímyndaði sér, að hún hefði
heyrt lækninn tauta fyrir munni sér: „Hún lifir ekki út
aprílmánuð." Þessi hugsun festi rætur í huga hennar. Samt
sem áður batnaði henni um stundarsakir, komst hún á fæt-
ur og v.ir.tist vera orðin furðu brött. En við alla, sem heim-
.sóttu hana, sagði hún, að hún væri viss um, að hún myndi