Hlín - 01.01.1954, Side 126

124
Hlin
að halda sjerstakar samkomur fyrir eldri börnin, enda
mun það mál verða athugað á næstunni.
Starfið virðist hafa blessast fram yfir vonir.
Völlum, vorið 1954.
Æskuminningar
merkiskonunnar ÓLAFÍU JÓHANNSDÓTTUR.
Úr bók liennar: „Frá myrkri til ljóss“.
Fyrstu endurminningar mínar eru bundnar við fegursta stað-
inn á Suðurlandi, Viðey á Kollafirði. — Þar gaf Guð mjer fyrsta
heimilið, sem jeg man eftir. Þaðan leit jeg landið mitt fyrst, svo
að jeg mundi eftir því, frjótt og fagurt að öllu. — Jeg var á öðru
árinu, þegr jeg kom þangað. Þá fluttu foreldrar mínir sig aust-
ur í Meðalland.* Var það löng ferð og lítt greiðfær í þá daga,
og tvö vorum við ungbörnin, sem þurfti að reiðá í kjöltu, auk
þess fimm lítið eldri, er öll þurftu aðgæslu við. — Talaðist þá
svo til með foreldrum mínum og Stephensenshjónunum eldri í
Viðey, að jeg yrði eftir hjá þeim, þangað til foreldrar mínir
síðar gætu sótt mig.
f Viðey var jeg á fjórða ár. Þau liðu eins og björtu, ljúfu vor-
morgnarnir okkar. Leiksystkinin voru mörg elskuleg og nóg var
af gullunum: Skeljar, kúfungar, bleikrauðir hörpudiskar og
blárauð ígulker. Hús áttum við undir hverjum kletti, en inni í
þeim hjeldum við, að huldufólkið byggi og hermdi eftir okkur,
þegar við hlógum og kölluðum og ærsluðumst, svo að bergmálið
kvað við. Æðurin átti sjer hreiður uppi um alla eyju og flug-
urnar fluttu sig suðandi blóm af blómi í sólskininu, þangað til
þær sofnuðu á þeim á kvöldin. — Mjer finst altaf hafa verið
sólskin, meðan jeg var í Viðey, og man ekki eftir nema einum
rigningardegi, deginum, sem jeg fór þaðan.
Allra vænst þótti mjer um frú Sigríði. Hana kallaði jeg
„frúna mína“, en hún kallaði mig „Lóu sína“ og ljek við mig á
allan hátt. — Hefur enginn haft meira eftirlæti á mjer en hún.
Hún hjelt á mjer, söng við mig, sagði mjer sögur, lofaði mjer að
* Foreldrar Ólafíu voru: Síra Jóhann Kr. Benediktsson og
Ragnheiður Sveinsdóttir, systir Benedikts Sveinssonar sýslum.