Morgunblaðið - Sunnudagur - 17.03.2013, Blaðsíða 44

44 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17.3. 2013
Þ
að berast tíðindi frá borginni ódauð-
legu þessa dagana eins og stundum
áður. Frans og kardínálar hans áttu
sviðið eftir að grá slikja kom loks á
reykinn sem lagði upp úr frægasta
strompi í heimi. Hin óvenjulega að-
ferð til að kunngera kosningaúrslit hefur fengið að
vera í friði í umræðunni og framfarasinnaðir hafa enn
ekki gert kröfu um að kardínálarnir noti rafræna
kosningu. Það gæti auðvitað sparað ferðakostnað og
þeir gætu þá eftir það kosið órakaðir á brókinni, jafn-
vel á Fésbókinni, þar sem svo margir eru teknir að
lifa lífi sínu í trúnaðarsamneyti við hundruð „vina“
sinna.
Aðgát þann 15. mars
Og á dánardegi Ceasars kom ítalska þingið saman til
að kjósa sína tvo þingforseta. Valið í Vatíkaninu hefur
mælst vel fyrir, og virðist hinn víðfeðmi söfnuður
kaþólskra sáttur. En auðvitað er þegar byrjað á
dauðaleit að kuski sem kunni að hafa fest á kraga
kardínála Argentínu áratugina áður en hann um-
breyttist í Frans. Ekkert kynferðislegt hefur enn þá
hafst upp úr krafsinu, sem dregur sjálfsagt eitthvað
úr fréttagleðinni. En þá nýta menn það sem minna er.
Hæst fer í augnablikinu að kardínálinn þáverandi hafi
ekki ónotast nægjanlega út í herstjórnina í Argent-
ínu, sem skilur eftir sig langan og ónotalegan slóða.
Breskir hafa einnig fundið ummæli sem sýna að kard-
ínálinn hafi verið hugsandi yfir breskum yfirráðum á
Falklandseyjum, og hefur breski forsætisráðherrann
drifið í að svara þeim ummælum, þótt gömul séu.
En þeir sem gleðjast mest yfir páfakjörinu hafa að
sögn fréttaflytjara komið með sínar skýringar á því,
hvers vegna svona blessunarlega tókst til. Varafor-
seti Venesúela, sem Hugo Chavez valdi sem fram-
tíðar forseta landsins eftir sinn dag, hefur bent á að
nú sé Chavez á himnum hjá Jesú Kristi og einmitt
hann hafi hvíslað hugmyndinni um næsta páfa í eyrað
á honum. Og knattspyrnugoðið Maradona hefur að
sögn upplýst að sama hönd guðs og sú sem stýrði
boltanum svo lipurlega í netið í úrslitakeppni um
heimsbikar í knattspyrnu eitt sinn, hafi kosið Frans
núna.
Samhengi sögunnar
Og fyrst svona leiftrandi kenningar eru uppi mætti
velta fyrir sér tengingum við söguna og þá staðreynd
að ítalskir þingmenn komi saman „í senatinu“ til að
kjósa sér þingforseta á dánardægri Ceasars í sömu
viku og argentínskur kardínáli er kosinn páfi í Sixt-
ínsku kapellunni, aðeins steinsnar frá.
Þeir gestir í Róm, sem leita að dánarstað Ceasars í
Roman Forum, rústunum miklu, finna þar vissulega
altarið sem lík hans var lagt á, en þar er þó ekki að
finna blettinn þar sem hann lést, eftir að hafa fengið á
þriðja tug stungusára frá fjölmennum hópi samsæris-
manna „í senatinu“. En hvar var Ceasar þá myrtur?
Það er á svæði sem kallast Largo di Torre Argentína.
Argentínu garðurinn var grafinn upp á þriðja tug síð-
ustu aldar og komu rústir af fjórum hofum í ljós, og
eru meðal hinna elstu í Róm.
Einmitt þar kom senatið saman þann 15. mars 44
f.Kr. Og þar dó Ceasar.
Þegar horft er í gegnum girðingu á blettinn á milli
súlnanna sem samsærismenn í senatinu völdu sem
vettvang vígsins, sjást litskrúðugir kettir spóka sig,
ekki síst ef sólin glennir sig, því þar er nú eitt helsta
kattaathvarf Rómaborgar staðsett, fast við hinn
fornfræga stað.
Enn beinist athyglin að Ítalíu
En það er ekki daglegt brauð að horft sé til embætt-
iskosninga í ítalska þinginu með jafnmikilli eftirtekt
og gert er þessa dagana. En það kemur ekki til af
góðu einu. Svo sem menn muna fóru nýafstaðnar
kosningar á Ítalíu ekki eftir forskriftum sem leiðtog-
ar ESB höfðu gefið og er raunar líklegt að sú tilraun
til forskriftarkennslu hafi ýtt undir „vitlaus“ úrslit
fremur en hitt. Montisendingin frá Brussel til Rómar
mæltist ekki eins vel fyrir á heimaslóð og evrópskir
fjölmiðlar höfðu sannfært sjálfa sig um, og básúnuðu
allt þar til að kosningatölurnar þögguðu niður í þeim.
Monti „hinn mikli“ fékk fylgi líkast því sem VG
mælist í þessa stundina uppi á Íslandi.
Fimmtándi mars,
fótbolti og fjörbrot þjóða
* Þeir sem knúðu á um sameig-inlega mynt, þrátt fyrir rök-studdar efasemdir færustu manna,
gerðu það ekki vegna þess að þeir
drægju aðvaranir í efa. Þvert á móti.
Þeir töldu yfirgnæfandi líkur á því, að
varnaðarorðin væru rétt, þótt þeir
könnuðust ekki við neitt slíkt upphátt.
Reykjavíkurbréf 15.03.13