Tímarit Máls og menningar - 01.06.1993, Side 78

III
Þegar Gunnar á Hlíðarenda fór til skips á hestinum sínum þá vissi hann
ekki að hann myndi snúa aftur innan skamms, vegna þess að eðli
Islendingsins er að skilja ekki djúpið sem dylst undir yfirborði sorgar-
innar. í sögum á borð við þessa er það ritregla að sá sem snýr aftur, hefur
aldrei farið, en hinn sem fer hefur farið, en þó ekki nema niður í djúp sín,
þaðan sem hann á ekki afturkvæmt, enda fer aldrei neinn neitt nema
þangað.
Ég skil við þig, sagði hann við Kolskegg, en fer þó ekki á hesti mínum,
heldur leita inn. Ég leita þess lands sem býr í aldingarði eðlisins. Því
vegna magans eru dáðir mannanna drýgðar, og sæll er aðeins sá sem
saddur ropar súru bragði að kvöldi dagsins. En konan er hið óræða.
Þegar hann hafði sagt þetta luntalega við Kolskegg þá hugsaði Kol-
skeggur sem svo að bjartsýnin væri einungis bundin því sem ekki er
orðið. Hann vissi sem var að hið ókomna býr í framtíðinni en renndi ekki
í grun að vit mannanna býr ekki í gusti þarmanna heldur í undirgefninni
og hinu djúpa. Og því sagði hann við Gunnar bróður sinn: Far þú, því
ekkert er til nema það sé um leið eitthvað. En Gunnar hnussaði og strauk
um maga sér og grenjaði svo ógurlega. Ég fer ekki, sagði hann, því hlíðin
er mér mikilvæg og bókmenntaleg nauðsyn.
Gummi!
Var Gunnar á Hlíðarenda einn þegar hann ætlaði að fara til útlanda?
Nei!
Bróðir hans Kolskeggur var með honum!
En...
Undur og stórmerki!
Jafnvel hundurinn hans.
Jafnvel konan hans.
Jafnvel vinur hans Njáll.
Urðu eftir heima.
En Gummi!
Þegar regndroparnir höfðu byrjað trommusóló sitt uppi á himnum og
Óðinn og Þór höfðu tekið gítarsóló á regnbogann ...
76
TMM 1993:2