Tímarit Máls og menningar - 01.06.1993, Blaðsíða 90

augntegund, litaða af því ógurlega sem hann óttast að gangi úr skefjum
inni í sér. Mér var nær að búa þetta svona svakalegt til í hendumar á
honum.
— Þessi nabbi hér ...
Hann virðir líkneskjuna mína ekki athugunar, reiðir upp sleggjuna og
djúpt í magann ...
— Þessi persónuleikalausi háls.
. . . og reiðir upp exina og af höfuðið. Og rigsar um með blóðuga
svuntuna. Til að enginn efist um gjörðir hans, bætir hann við.
— Vondir stytturaðarar eru réttdræpir, rétt eins og svona vondir
styttugerðarmenn.
Hann hættir með þessari viðbót eigin höfði, svo allir sannfærast um
að hann hafi gert rétt.
Ég lyppast niður í skuggann og augnholið fyllist af dimmfjólu passíulit
sem ekki sést gegnum, þreifa á líkama mínum frá tám upp í móti og róast
við að finna þvala líkamsparta með sínu lagi, olnbogar falla í lófa, og
áfram upp, en þá ...
... hendur mínar finna sér til skelfingar að minn eigin likami endar í
afskomum hálsi. Auðvitað er ómyndin sem hann gaf styttunni komin á
mig.
Hann veit honum er óhætt að skemmta fólki með því að brúka exi
sína, það er lenska að ekkert heyrist þótt höggin fari í hold vonsvikinna
styttumakara. En honum lá svo á að skemmta að þyngsti dómur féll,
skógræktarbjörk í strjúpa minn.
Dalbúar ganga hjá með samúðarsvip en ég veit að þeir trúa honum,
hann er viðurkenndur fulltrúi skógræktarfélagsins. Þetta hlýtur að vera
rétt hjá honum, ég hlýt að eiga hið versta skilið fyrir að skera svona mynd
út í þessum dal. Hann sendi heri gegn mér í höfuð allra hinna. Af hverju
láta þau svona? Má virkilega ekkert?
IV. Á heimleið
Næsta dag er ég beinagrind. A henni hanga augu sjáandans sem sér
heiminn upp á nýtt, og við slíkt má vel una. A sterkri grindinni hangir
taktstola hjarta, sem óttast að sjúkdómar færist nær úr skordýraeyddu
skógarþykkninu og vilji í efnafræðileik milli rifja. Hlusta ekki á það og
held mína leið. Heyri þó skrölta í beinum mínum. Ég sem þóttist hjúpaður
möttli velgengninnar!
88
TMM 1993:2