Tímarit Máls og menningar - 01.06.1993, Side 86

Missýningin kemur líka úr skýi og syngur þá eins og rafmagnsrisi á leið
úr virkjun, og sá sem heyrir verður vitlaus og glaður.
Ein kindin nemur staðar undir slíku lagi, snýr sér við, stingur snoppu
í hnúð hjartamegin litla stund, lítur svo upp og segir með augasteinsrýru
augunum sínum.
— Þú ert mannkind, ég er sauðkind. Blóðið og skinnið og augun í
okkur og maginn eru ólík. Þú veist hvað ég meina. Ég verð aldrei þú, þú
verður aldrei ég. Þú mátt ekki týna þér í mér.
Ég veit hvað hún meinar. Það er ekkert að óttast, því ekki getur hún
hugsað mig. Hún er væn, hún er þæg hugsun mín og getur ekki borið
skaða.
Svo fyllist allt af kindum, óteljandi.
Héðan sem ég stend glampar svo á jöklana, stirnir á skítugan snjó. Stimir
enn meira á spmngur í jöklinum sem ég ekki sé. Birtan situr eftir í
augunum þegar ég lít aftur yfír sandinn, svo þar laga augun það næsta
sem ég sé. Biskup í visitasíuferð bindur fjólubláan linda sinn yfir sandinn.
Hann er greinilega á hápunkti síns ferils. Ég verð því ekki hissa þegar ég
lít upp og yfir er engill sem raðar skýjum dagsins. Kom biskupinn útaf
englinum eða engillinn útaf biskupnum? Þeir vom sendir af sömu stjórn-
inni. Þeir em hér eins og ég í þjóðlegri svæðismeðferð. Já drottinn leiðir
sauðahópinn minn og hið illa brátt fullkannað innvortis og ekkert að
óttast. Þjóðlagahljómlist fom í moll heyrist, í henni hljómfall týndra
dansspora. Og drjúgir áfangar, og drjúgir áfangar, og dýrð að hanga í
þessum linda.
Naflastrengurinn strengist niður í miðjan sandinn, landið mitt ógur-
lega. Það er búið að skipa mér svo mikið að elska þig land, að það liggur
við að ég geri það ekki. Fer með blótsyrði og landráðsyrði til að ná
jafnvægi, ís-hland, hver á sér negra, eins og þjóðskáldið segir. En ég kom
úr þér land og elska þig og hata þig hvað sem þeir segja. Kulda og hita,
hungur og mat, kvein og hugheilar stundir, gott-grimmt fólk.
Man þegar maður fann sig fyrst á sandinum. Fann þá að það var ekki
bara ættemisstapi sem beið þegar maður hætti að vera unglingur, heldur
endalaus sandur með óvarðaða áfanga. Og maður hélt af stað sína
pílagrímsleið, gegnum hliðið á girðingalausum sandinum. Skreið yfir
hraun í seiglunni, blóðrisa að aga heilatengla. Datt svo í skyndilegar
lautir. Tók þá að klífa herðubreið í mér. Og sauðir spruttu undan fjallsrót-
um eins og neðanjarðarár, berandi undur undan öllu saman.
84
TMM 1993:2