Tímarit Máls og menningar - 01.06.1993, Qupperneq 88

þess lét ég hyllast hingað. Nú verð ég að taka því sem skal koma, svona
er að vera hvatvís.
III. Hjá dalbúum
Skógræktarfélagið heldur ýmsu undarlegu fram um gæði fiska og drep-
kláða í lömbum. Það segja vitin mér fljótlega þegar ég lít lífið í dalnum
og hreppsskipan. Samfélagið heldur uppi góðri reglu hér í útilegusveit,
og veifar í sömu andrá gömlum frelsisplöggum. Dalbúar eru eins og allt
fólk ágætis fólk, þeir vita sem er að með óskrifuðum lögum halda þeir
Iandinu saman svo það hrökkvi ekki sundur um Atlantshafssprunguna.
í dalverpi þessu, þótt það sé inni í miðju landi, virðist fljótt á litið
hvorki við lýði sæl sveitamennska né alþjóðaandi, heldur smáborgara-
legur skógarandi sem ég er alls ekki viss um að grjótinu, sem þau berjast
við en byggja allt á, líki. Hér er glýja nýgamalla siða strengd yfir lundi.
Enginn á sér fegra, hljómar tröllaslagur útileguhreppstjóra í kjólfötum.
Sem ég teyga birkiilminn er að mér leggur læðist þó að mér sá illi grunur,
að hér kunni, þrátt fyrir ilmandi skóginn, að leynast lúmsk fjallaflögð.
Mætti ég þá frekar biðja um heiðarlega útilegumenn sem sjóða menn í
potti og éta svo þeir þurfa aldrei aftur upp að rísa. Vík burt, ég finn þetta
lævísa sem yfir mér vofir síðan ég hingað kom. En eins og menn sjá það
sem þeir halda að sé, skynja þeir það sem þeir óttast að sé. Því er eins
víst að hér bíði mín langþráður sumarbústaður stéttarfélagsins.
Við þetta geng ég inn í stóra rjóðrið og sé þar tvö musteri, sem öllum er
gert að skoða sem hingað koma. Þar eru dýrgripir dalbúa geymdir, styttur
skornar í hinn einstaka og foma innlenda trjávið.
í fyrra musterinu, sem mér finnst miklu fallegra, hefur líkneskjum
dalbúa verið raðað í tímaröð. Þau er mörg og mikil. Sumir finna enga
þörf fyrir að skera út styttur, en aðrir, liðnir og lifandi, hafa gert margar
og geta ekki hætt.
— Hér mundi ég aldrei pissa, segi ég upphátt við sjálfan mig, og veit
ekki hvers vegna, hlýtur að vera eitthvað sem ég hef lesið nýlega í
dónalegri útlenskri bók.
í hinu hofinu er styttunum raðað af stíl og þekkingu, sérfræðingar em
þar inni að raða, ræða málin, færa eina gleymda gamla dúkku til. Hún er
fín, þeir voru blindir þeir gömlu, segja þeir. Sumir eru í mjög góðum leik,
þeir skera sig úr, því augu þeirra eru glóandi skýr og með því fallegasta
86
TMM 1993:2