Þjóðmál - 01.03.2009, Blaðsíða 13

Þjóðmál VOR 2009 11
Vilhjálmur Eyþórsson
Þjóðin, það er ég!
Margur heldur mig sig,“ segir gamalt máltæki og sú hugsun, eða öllu
held ur þráhyggja, að allir aðrir hljóti að
vera á sömu skoðun og maður sjálfur er
einkennandi fyrir hugsjónamenn, lýð­
skrum ara og einfeldn inga allra alda .
Raunar er vandfundinn sá harðstjóri og
ógnar bíldur á spjöldum sögunnar, sem
ekki taldi sjálfan sig vera alveg sérstakan
fulltrúa „alþýðunnar“, þ .e . fólksins, þjóðar­
innar . Það gerði Kleón sútari í Aþenu hinni
fornu, Júlíus Sesar var ávallt „maður fólks­
ins“ og Napóleon hóf feril sinn sem bylt ­
ingarleiðtogi á vegum „alþýðunnar“ . Margir
þjóð höfðingjar töluðu gjarnan um sjálfan
sig í fleirtölu, t .d . Viktoría drottning, (sbr .:
„We are not amused“) . Prívatskoðun eins
ein staklings átti þannig að vera skoðun
allrar þjóð arinnar .
Hitler lauk aldrei sundur munni án þess
að tala í nafni „alþýðunnar“, en þýska orðið
„Volk“ og enska orðið „People“ er á íslensku
ýmist þýtt sem „þjóð“ eða „alþýða“ .
Eitt af því fjölmarga, sem „róttækir vinstri
menn“ (kommúnistar) eiga sameiginlegt
með nasistum er, að þetta fólk endurtekur
í sífellu orðin „alþýða“ (Volk) og „barátta“
(Kampf) og – vel að merkja – bæði
kommúnistar og nasistar trúa því í fullri
alvöru, að einmitt þeir sjálfir séu hinir
einu og sönnu fulltrúar fólksins . Hrokinn,
yfirgangurinn og frekjan sem felst í nafni
„Þjóðviljans“ sáluga hefði sómt sér ágætlega
á einhverju málgagni Hitlers og nasista
(„Wille des Volkes“) .
Þetta blað túlkaði aldrei vilja nokkurrar
þjóðar, hvorki hinnar íslensku né rússnesku,
heldur vilja lítillar klíku menntamanna á
Íslandi, en þó fyrst og fremst vilja þeirra
miskunnarlausu, blóðþyrstu óþokka, sem
völdin höfðu í Kreml . Raunar er nafnið eldra
en alræðismálgagnið, Stofnandi hins elsta
Þjóðvilja, Skúli Thoroddsen, virðist, eins og
svo margir aðrir hugsjónamenn í gegnum
tíðina, og ekki aðeins kommúnistar og
nasistar, hafa verið haldinn þeirri þráhyggju
að vilji hans sjálfs hlyti að vera vilji allra .
Femínistar tala undantekningarlaust um
sínar eigin prívatskoðanir sem skoðanir
allra, þótt yfirgnæfandi meirihluti kvenna
hafi sáralítinn áhuga á brölti þeirra .
Einfeldningar í stétt fjölmiðlamanna éta
þetta eftir þeim og tala því gjarnan um
„skoðanir kvenna“ eða „vilja kvenna“ þegar
í raun er átt við skoðanir og vilja lítillar
klíku femínista .