RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Síða 13

HREIÐARS ÞÁTTUR HEIMSKA
RM
að þú ert ekki víðförull, en þeygi
mun ég leyfa þér þessa förina, því
að ekki er þér fellt að ganga í
greipar mönnum Haralds konungs.
Og beri svo til, að þér verði að
því ólið eða öðruin, og er ég um
það hræddur, að þá sæki þig heim
reiðin, er þú langar til. En mér
þætti bezt, að við bærist.
Hreiðar segir: Nú mælir þú gott
orð. Þá skal að vísu fara, ef ég
veit þess vonir, að ég reiðist.
Konungur svarar: Muntu fara,
ef ég leyfi eigi?
Hreiðar svarar: Eigi þá síður.
Konungur mælti: Ætlar þú, að
þér muni þvílíkt við mig að eiga
sem við Þórð bróður þinn, því að
þar hefur þú jafnan þitt mál?
Hreiðar svarar: Því öllu betra.
mun mér við yður að eiga, sem
þú ert vitrari en hann.
IConungur sér nú, að hann mun
fara, þó að liann banni eða hann
fari eigi í hans föruneyti, og þykir
eigi það bezt, ef hann kemur ann-
ars staðar til föruneytis, og þykir
þá í reiðingum vera, hversu lionum
eirir, ef liann vélir einn um, og
leyfir honum nú heldur að fara
með sér, og er Hreiðari fenginn
hestur til reiÖar.
Og er þeir voru á ferð komnir,
þá reið hann mjög og ætlaði sér
varla lióf um, og þraut hestinn
undir honum.
Og er konungur verður þess var,
mælti hann:
Nú gefur vel til. Fylgið nú
Hreiðari heim, og fari hann eigi.
Hann svarar: Eigi heftir þetta
ferðina mína, þótt hesturinn sé
þrotinn. Kemur mér til lítils frá-
leikurinn, ef ég fæ eigi fylgt yður.
Fara þeir nú, og lögðu margir
fram lijá honum liesta sína og
þótti gaman að reyna fráleik lians,
svo grópasamlega sem hann sjálf-
ur tók á.
En svo gafst, að hann þreytti
hvern hest, er frammi var lagður,
og lézt eigi verður að koma til
fundarins, ef hann gæti eigi fylgt
þeim, og fyrir þetta sátu nú marg-
ir af sínum hestum.
Og er þeir komu þar, er kon-
ungar skulu finnast, þá mælti
Magnús konungur við Hreiðar:
Ver þú mér nú fylgjusamur og
ver á aðra hönd mér og skilst eigi
frá mér, en miðlung segir mér
hugur um, liversu fer, þá er menn
Haralds konungs sjá þig.
Hreiðar kvað svo vera skyldi
sem konungur mælti, og þyki mér
því betur, er ég geng yður nær.
Nú finnast konungar, og ganga
þeir á tal og ræða mál sín. En
menn Haralds konungs gátu líta,
livar Hreiðar gekk, og höfðu heyrt
getið hans, og þótti þeim um hið
vænsta.
Og er konungar töluðu, þá geng-
ur Hreiðar í flokk Haraldsmanna,
og höfðu þeir hann til skógar, er
skammt var þaðan, skauttoguðu
liann mjög og hrundu honum
stundum, en þar lék á ýmsu.
11