RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Síða 27

HANINN GALAR TVISVAR
RM
að sjá fætuma á Auði þar sem
hún sat við borðið.
Þessa konu hafði hann í dag séð
skola groddaþvott í bala — óbrot-
in verkamannskona — í kvöld var
hún lúxuskona á lúxushóteli,
reykti enskar sígarettur og drakk
te úr háu glasi. Auður var hin
fullþroska kona og allur vöxtur
hennar sterkur og gróskumikill;
fæturnir, brjóstin, augun í tælandi
dýpt og hinar þykku, dumbrauðu
varir hennar eins og blóðug und.
Danslögin, sem hann lék, kunni
hann utan að, hugurinn var ekki
þar, en hann sá Auði fyrir sér
þegar hún kom fyrst út í lífið;
ung stúlka hlæjandi að ekki neinu,
og þykir allt svo skringilegt; ung
stúlka í nýrri, rauðri kápu, sem
strákaslánar upp við búðarglugga
góna á og blístra á eftir. — En
síðan? Já, síðan.kom reynsla í stað
forvitni og barn á brjósti og
áhyggjur og basl og armæða. En
hún var áfram konan, fyrst og
fremst konan; konan óháð öllum
stéttum.
Og Ingjaldur hélt áfram að
hugsa um þessa konu. Hann gaut
til hennar augunum þar sem hún
sat við litla borðið með teið fvrir
framan sig, liorfði á hvernig þessi
þykki, stríði hárlubbi óx næstum
niður í augu í stórum sveipum
eins og snarrót, á spékoppinn í
háum kinnum hennar og á áfengan
munninn.
Hún leit upp og augu þeirra
mættust, snertust eins og geislar
í brennipimkti. Hann kipraði aug-
un, því hann fann að í þeim brann
sú glóð, sem ekki mátti sjást, hvít-
glóandi eldur eins og logsuða.
Loks var síðasta lagið leikið og
ljósdeplar speglasólarinnar flöktu
um salinn eins og hrynjandi lauf.
Hann lék þetta kveðjulag eins og
hann sjálfur væri titrandi streng-
ur.
Hún var staðin upp. Eins og
hálfhikandi leit hún í áttina til
hans; hún var óvenju föl. Kannski
fann hún yfir sér þann ofsa, sem
skalf í loftinu — og vildi forða
sér?
Flest fólkið var staðið upp frá
borðunum og hópaðist í hnapp
fram við dyrnar. Hann sá Auði
hverfa frammi og skundaði á eftir
henni.
— Auður.
— Hvert fóru stelpumar?
— Auður, ég þarf að tala við
þig — aðeins nokkur orð.
— Já, sagði liún og skimaði I
kringum sig. Það var annarlegur
hreimur í málrómnum, mjúkur og
kliðandi, og hann funaði allur upp.
Hann ýtti henni á undan sér fram,
gekk þétt upp að henni í mann-
þrönginni. Ósjálfrátt datt honum í
hug, livort liún væri berfætt í
skónum, en vissi um leið að það
gæti ekki verið, Auður væri í há-
um silkisokkum, háum ... Hann
tók í handlegginn á henni og hún
kipptist til eins og við bnma, en
25