RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Qupperneq 28

RM
AGNAR ÞÓRÐARSON
um lei3 hallaði hún sér upp að
honum; mýkt hennar fannst í
gegnum fötin.
Þau stóðu fyrir utan hótelið og
horfðu í kringum sig, eins og þau
væru að átta sig á tilverunni. Dyra-
verðir voru í stympingum við
drukkinn mann, sem vildi ryðjast
inn.
Gljáandi bílar biðu fyrir utan.
Það voru dilkarnir, sem þeir drógu
kvenfólkið úr almenningnum í.
Jarmur og ragn við réttirnar.
Hann hafði eitt sumar verið í
sveit fyrir vestan, á næsta bæ við
Brunná.
— Hvað var það þá? spurði hún
kalt og ópersónulega. Hún var
mjög fjarlæg með myrkrið í bak-
sýn.
— Auður, aðeins nokkur orð —
geturðu ekki gengið með mér fá-
ein skref? — Hann tók aftur í
handlegginn á henni og leiddi
hana óvissri stefnu frá hótelinu.
Hann reyndi að hafa hemil á sér
til að sýnast rólegur.
— Nei, ég get ekki skilið stelp-
umar svona eftir, sagði hún og leit
í áttina til liótelsins. Ljósaskiltið
var enn uppljómað, klukkan ekki
orðin tólf.
— Stelpurnar em svo sem ekki
á flæðiskeri staddar, sagði hann.
Komdu, Auður. —
— Liggur nokkuð á?
— Öllu liggur á.
Og hann leiddi hana burt. Nokk-
ur augnablik heyrðu þau ekki ann-
að en fótatakið í sjálfum sér á
gangstéttinni. Auður hafði gengið
niðurlút, nú rankaði hún við sér.
— Heyrðu, hvers vegna raukstu
svona út í dag?
— Ég? Ég þurfti bara að flýta
mér, laug hann og vildi sem fyrst
eyða því tali.
— Það var gott — ég helt fyrst
að þú liefðir verið reiður, en Eiður
sagði líka, að þér hefði legið á.
Þögn.
Síðan bætti hún við:
— Hann hefur svo mikla trú á
þér.
— Jæja, sagði hann, — en þú?
— Ég? Trú á þér? Hún spurði
mjög undrandi og liló að spurning-
unni.
— Nehei, eg hef ekki trú á
þér eins og Eiður — mér finnst
bara stundum gaman að heyra þig
tala.
— Hvenær?
— Ég veit það ekki, bara stund-
um — guð, livað ætli stelpurnar
haldi? Ég kvaddi þær ekki einu
sinni.
— Ó, þær skila sér. Hafðu eng-
ar áhyggjur.
— Nei, ég hef engar áhyggjur
— maður á aldrei að hafa neinar
áliyggjur — það er bara heimska.
Bilið milli þeirra hafði mjókk-
að ört og hann var kominn upp
að hliðinni á henni. Hann var
næstum höfði liærri en hún og
sterkri lykt úr hári hennar, bland-
aðri ilmvatni, sló fyrir vit hans.
26