RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Page 30

RM
AGNAR ÞÓRÐARSON
upp að honum, eins og tiJ að leita
ásjár gegn óttanum. Þau fóru aft-
ur á stað og gengu þétt saman.
Birkirunnar á víð og dreif í
dimmum garði og víðir í þéttum
röðum. Allt í einu sneri hann sér
6nöggt við:
— Auður.
— Já?
— Hvað eru menn að tala um
tryggðir og siðareglur, hvaða lög-
um lúta tilfinningarnar —? Þegar
þetta kemur yfir mann — og ekk-
ert annað hefur neitt að segja,
ekkert —.
Hann greip þétt utan um hana.
— Ingi, hvað er að þér, maður?
sagði hún undrándi, en ýtti hon-
um samt ekki frá sér.
Hann fann hjartað í lienni slá
undir lófa sínum og heitur andar-
drátturinn lék um andlit hans.
Og þegar liann kyssti hana, lagði
hún hendurnar um hálsinn á hon-
um og kyssti hann fast á móti.
— Þú kyssir eins og krakki,
sagði hún og sneri vörunum frá
honum. En hann náði þeim aftur
og hremmdi hana, hungraður.
Tungur þeirra víxluðust. Hún
kiknaði í hnjáliðunum og seig
upp að lionum. Allt fannst í gegn-
um fötin.
Á eftir sagði hann: — Ég hef
legið og hug6að um þig nótt eftir
nótt, ekkert ráðið við það, elskað
þig, elskað þig og allt---gefist
upp. — Auður.
— Mig dreymdi einu sinni að
þú værir að elta mig.
— Og livað þá?
— Ég var ekkert hrædd.
— Og svo?
— Og svo ekkert meir. — Mig
hafði víst bara dreymt þetta af því
að Eiður var að brölta eitthvað
við hliðina á mér.
Þögn.
Hann kyssti hana ofsalega á ný.
— I nótt erum við fyrst til, ég
og þú, í nótt erum við fyrst full-
komin.
Það umlaði lágt í henni undan
grimmum kossum hans. Hann dró
hana til sín í grasið, og hún engd-
ist undan snertingu hans.
Grasið var döggfallið og Iiann
snaraði kápunni undir hana með
snöggum handbrögðum, eins og
maður með stygga á við rúningu.
Hún reis upp til hálfs og sagði
felmtruð:
— Nei, ekki.
En hann sveigði hana óðar til
sín í grasið og hélt áfram að þylja
særingar sínar við eyrað á lienni.
Og hún var aftur farin að hlæja
undan kitlum lians.
— 0, ó, þú mátt ekki — Ingj-
aldur.
Það var seinasta orðið. Hiiu
leystist upp eins og sáta úr bandi,
sáta með angandi hey.
Hárið var fallið úr skorðum og
flæddi um liana eins og svart regn,
brjóstin heit og Iivít.
28