RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Side 59

SANDUR
RM
Nokkru seiuna heyrðum við aft-
ur í stúlkunum. Þær komu hlaup-
andi fram undan klöppunum, busl-
uðu skríkjandi út í sjóinn og lögð-
ust til sunds.
Ivar reis á olnboga, sogaði
nokkra reyki og fór svo að bretta
niður buxnaskálmarnar. Konan
settist upp. Þung brjóst hennar
sigu og fínlegur skuggi myndaðist
milli þeirra, en frá þeim og upp
um hálsinn lék sólin um bjart hör-
undið. Hún hristi sandinn úr föt-
unum og fór að klæða sig.
Það er að kólna, sagði hún.
Finnst þér það, sagði Ivar, mér
finnst hlýrra en áðan.
Ég sá hvernig Agnar stakk hend-
inni líkt og kló niður í sandinn og
kreppti um svo handarhakið roðn-
aði.
Þú ert svona heitur, sagði konan.
Eða þú svona köld, sagði hann.
Maður sá á kolla stúlknanna,
þar sem þær syntu frá landi hlið
við hlið. Þær náðu út að einum
bátnum, klifruðu upp í liann og
hvíldu sig. Tveir smástrákar komu
róandi á kænu eftir björtum sjón-
um. Þegar þeir nálguðust bátinn,
eem stúlkumar voru í, lögðu þeir
inn árar og horfðu á þær. Þeir
töluðu og þær hlógu, og golan bar
óminn af röddum þeirra yfir til
okkar. Og handan frá höfninni
heyrðist kliður ólíkra hljóða, sem
öðru hvora blandaðist sterkum
hljómi, líkt og slegið væri í holt
járn.
Stúlkumar stigu nú á öldustokk
bátsins, lyftu örmum og stungu
sér samtímis. Þær syntu rösklega
til lands, og þegar þær kenndu
grunns ösluðu þær áfram og gus-
uðu livor á aðra, en hróp þeirra
bergmálaði í fjallinu. Þær hurfu
bak. við klappirnar, en birtust von
bráðar, stukku upp í sandbrekk-
ima og lögðust þar, og sólin blik-
aði á hvíta kroppa þeirra.
Ivar stóð á fætur. Konan stóð
á fætur. Við tveir lágum hreyfing-
arlausir, nema hvað Agnar velti
sígarettunni milli varanna.
Konan leit á okkur.
Ætlið þið ekki að verða sam-
ferða? spurði hún.
Jú, sagði Agnar og settist upp.
Ivar leit við og horfði á kon-
una. Þau horfðust í augu fáein
augnablik, síðan glotti hann ör-
lítið, sneri frá henni og gekk í
átt til sandbrekkunnar. Snöggvast
virtist konan ætla að gera eitt-
hvað, lyfta hendi, tala eða hlaupa,
en hún gerði ekkert, heldur settist
niður aftur, sogaði nokkra stóra
reyki og fleygði síðan stubbnum
burt.
Strákamir á kænunni höfðu
róið upp í fjöruna, farið úr sokk-
unum og vaðið í land. Nú sátu
þeir skammt frá okkur flötum
beinum. Annar lek sér að þvi að
festa þurran sandinn á blauta fót-
leggina, en hinn hafði slitið upp
bláfjólu, borið hana að vitum sér
og dundaði nú við að reita af
53