RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Síða 84

RM
VICENTE BLASCO IBANEZ
Þeir játuðu allir með því að
þoka til höfðinu. Þar sem tmdan-
haldið var ólijákvæmilegt, var hon-
um ekki vanzalaust að ekilja nokk-
um Serba eftir lifandi.
Og mundi liann ekki hafa farið
fram á það sama, ef hann hefði
verið í þeirra sporum?
Sökum undanlialdsins var naumt
um skotfæri, og hermennimir vora
mjög nízkir á kúlur sínar. Liðs-
foringinn dró sverð sitt úr slíðr-
um. Sumir hermannanna höfðu
þegar hafið verk sitt og beittu
byssustingjunum, en unnu illa að,
voru óstyrkir, klunnafengir, óná-
kvæmir; afleiðingamar: óhnitmið-
uð högg, langt dauðastríð, blóð-
bogar.
Þeir skriðu af sjálfsdáðum til
liðsforingjans. Þeim var heiður-
inn meiri að deyja fyrir vopni
hans, og vígfimi hans svo mikil,
að minna var að óttast.
„Taktu mig, bróðir, taktu
mig ...“.
Hann mundaði sverðið, snerí
brandinum fram og rak oddinn í
hálsinn og reyndi að höggva háls-
æðina sundur í einu höggi.
„Tjú, tjú“, sagði liðsforinginn
og sviðsetti þennan hryllilega at-
burð fyrir hugskotssjónum mín-
um.
Þeir komu til hans á fjómm
fótum; skriðu eins og lirfur út úr
myrkrinu; þyrptust að fótum hans.
1 fyrstu reyndi hann að snúa sér
undan, til þess að sjá ekki livað
liann gerði; tárin stóðu í augum
hans. En viðkvæmni lians varð
til þess eins, að hann hjó klaufa-
lega, lengdi dauðastríðið, varð að
vinna betur að. Rólegur nú! Styrk
hönd og stælt lijarta! Tjú — tjú.
„Bróðir, taktu mig! ... Taktu
^•1«
nng!
Þeir tróðust að, allir vildu
verða fyrstir, eins og þeir væru
hræddir um, að óvinurinn mimdi
koma, áður en þessari bróðurlegu
fórn væri lokið. Ósjálfrátt höfðu
þeir komizt upp á lag með að sitja
rétt fyrir; sneru höfðinu þannig,
að það stríkkaði á hálsinum, svo
að lífæðin varð stinn og vel hag"
anleg fyrir banastunguna.
„Bróðir, taktu mig!“ Og um leið
og blóðboginn stóð úr sárínu, féll
einn enn í kös líkanna, sem var
að blæða út, sem voru að tæmast
eins og rauðvínsbelgir.
Gestimir voru á fömm. Konur,
sem hölluðu sér að borðalögðum
ermum, fóru fram hjá, en eftir
varð eimur ilmvatns og andlits*
dufts. Fiðlur Bretanna tóku hinztu
andvörpin, meðan léttir og dill-
andi hlátrar ómuðu um salinn.
Serbinn hélt á litlum, rjómalitum
hníf, og með látbragði manns, sem
ekki getur gleymt, sem aldrei mun
gleyma, hélt hann áfram að ota
honum í borðið ... Tjú! ... Tjú!
Kristmundur Bjarnason
íslenzkaði.
Mynd: Kjartan Guðjónsson.