RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Side 87

LAUSNARGJALDIÐ
||
ekki nema tvö þúsund í viðbót,
til þess að við gætum ráðist í lóða-
brask í Vestur-Illinois eins og við
höfðum ætlað okkur.
Við ræddum málið á hóteltröpp-
unum, og okkur kom saman um,
að barnsrán hlyti að heppnast bet-
ur þarna en annarsstaðar, þar sem
blöðin gátu sent óeinkennisbúna
fréttaritara á vettvang, til þess að
vekja umtal um slíka atburði. Við
vissum, að Summit gat ekki veitt
okkur eftirför með öflugra liði en
nokkrum lögregluþjónum, fáein-
uin blóðhundaræflum og einni eða
tveim skammaklausum í Bænda-
blaðinu. Það var því engin furða,
þótt við værum bjartsýnir.
Við völdum okkur að fórnar-
lambi einkabarn kunns borgara,
er hét Ebenezer Dorset. Faðirinn
var dugnaðarmaður, virtur vel og
átti talsvert í liandraðanum. Barn-
ið var tíu ára gamall drenghnokki,
freknóttur og rauðhærður. Við
Bill töldum víst, að Ebenezer
myndi gleypa við tilboði um tvö
þúsund dollara lausnargjald. En
margt fer öðruvísi en ætlað er.
1 um það bil tveggja mílna
fjarlægð frá Summit var fjall,
vaxið þéttu sedrusviðarkjarri. I
hlíð þessa fjalls var hellir, og þar
komum við fyrir nauðsynlegum
forða.
Kvöld eitt um sólsetur ókum við
í eineykisvagni fram hjá húsi Dor-
sets. Snáðinn var úti á götunni og
var að leika sér að því að grýta
RM
kettling, sem sat á girðingunni
andspænis húsinu.
„Heyrðu, stúfur litli“, segir Bill,
„langar þig ekki til að aka svo-
lítið með okkur og fá brjóstsykurs-
poka?“
Drengurinn kastar steinvölu og
hæfir Bill beint í annað augað.
„Þetta skal kosta pabba þinn
hundrað dollara að auki“, segir
Bill, um leið og hann slöngvast
út úr vagninum.
Við áttum fullt í fangi með
drenginn, því að liann brauzt um
eins og berserkur, en að lokum
tókst okkur þó að troða honum
inn í vagninn og við ókum af
6tað. Við fórum með hann til hell-
isins og ég tjóðraði liestinn í kjarr-
inu. Þegar dimmt var orðið, ók
ég vagninum til þorpsins, þar sem
við höfðum fengið liann lánaðan,
og hélt síðan fótgangandi aftur til
fjallsins.
Bill var að rjóða áburði á skrám-
umar, sem hann liafði fengið á
andlitið. Bál logaði bak við klett
í hellismunnanum, og drengurinn
einblíndi á kaffikönnuna, sem
hékk yfir eldinum. Hann hafði
stungið tveim fálkafjöðrum í
rauðan hárlubbann. Þegar ég kom,
miðar hann á mig með priki og
segir:
„Bölvaður bleiknefurinn! —
Hvemig dirfist þú að koma til
búða rauðskinnahöfðingjans, sem
allir sléttubúar óttast?“
„Það er allt í lagi með hann
81