RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Side 100

RM
LEONID SOBOLEV
utan, sjálfeagt einhvern úr hjálp-
arsveitinni, og hann nefndi heim-
ilisfang — „gamla heimilisfangi3“,
sagði hann — og bað um, að
slökkviliðsmennirnir væru fengnir
til hjálpar.
Hann leyfði engum að koma
nálægt sér, og ákveðnum fyrir-
skipunum lians um það var hlýtt
mótstöðulaust. Hann leiðbeindi
mönnunum fyrir utan, hvernig
bezt væri að haga ruðningsstarf-
inu, og sagði fólkinu, sem með
honum var, hvernig þessu miðaði
smám saman áfram. í myrkrinu
var öllu því, sem liann sagði, tekið
sem lausnarorði.
Hinir innilokuðu sátu þögulir og
hiðu þess eins að losna úr prísund-
inni. Þorstinn tók að gera vart við
sig. — Leonhard sagði, að þeir
ætluðu að leggja vatnsslöngu gegn-
um loftopið. Smám saman varð
andrúmsloftið þyugra, og varla
hægt að halda lífinu lengur, — en
liann fullvissaði menn um, að loft-
ið myndi batna, og það væri ör-
stutt þangað til, því að hjálpin
bærist stöðugt nær. Hann sagði
fólkinu, hvað tímanum leið, en
öllum fannst tíminn óþolandi lengi
að líða.
Samkvæmt því sem hann sagði,
voru liðnar sex klukkustundir. En
uppgröfturinn tók raunverulega
heilan sólarhring, og hjálpin barst
alls ekki úr þeirri átt, sem hann
hafði sagt, að hún kæmi úr. Þar
var nefnilega ekki um neitt op að
ræða; hann hafði aldrei haft neina
hugmynd um það, hvaðan hjálpar-
sveitina myndi bera að, sem af elju
og þolinmæði ruddi hverjum stein-
inum á fætur öðrum úr rústunum,
unz fólkið komst út.
Glaðlegi rakarinn Leonhard
hafði einungis fundið hitt upp til
þess að kæfa liræðsluuppþotið í
fæðingunni, róa fólkið og gefa því
einhverja von.
Þegar honum sjálfum var loks-
ins náð, lá liann úti í einu horn-
inu með báðar hendur klemmdar
undir stórri múrhellu. Allir fing-
urnir voru sundurkramdir.
Það varð að taka af lionum
hendumar um úlnlið.
Fyrstu vikuna á eftir bað hann
menn um að loka fyrir, þegar út-
varpað var músík. Síðar lilustaði
hann, liggjandi með augun aftur.
Elías Mar íslenzkaði.
94