Ljóðormur - 01.06.1990, Side 34

32 Sylvia Plath
Sylvia Plath
Lady Lazarus
Ég framdi það aftur.
Tíunda hvert ár
tekst mér það.
Eins konar gangandi kraftaverk, hörund mitt
bjart einsog nasísk ljóshlíf,
hægri fótur minn
pappírsfarg,
andlit án drátta, fíngert
júðskt lín.
Flettu burt dulunni
þú fjandmaður minn.
Fæ ég þér skelfingar?
Nefið, tóftirnar, tennurnar allar?
Fúl öndunin
mun horfin fyrir kvöld.
Brátt, brátt mun holdið
sem hellisgröfin át orðið
heimavant á mér
og ég brosandi kona.
Ekki eldri en þrítug.
Og líkt og köttur skal ég níu sinnum deyja.
Þetta er þriðja sinnið.
Hvílíkt fánýti
að útmá hvern áratug.
Hvílík mergð örþráða.
Hnetjubryðjandi múgurinn
hrúgast inn að sjá
þá afsveipa mig uppúr og niðrúr.
Stripptísinn stóri.
Herrar mínir, frúr.