Ljóðormur - 01.06.1990, Síða 46

44 Eysteinn Þorvaldsson
og vísumar flugu
af vörum þínum.
í rauninni blasir viö mestallt litróf ljóðagerðarinnar á öldinni í þess-
um bókum. f meginatriöum yrldr hver og einn af þessum 37 ljóða-
smiðum í samræmi viö tísku sinnar kynslóðar og einungis hinir
yngstu samkvæmt nýjustu tísku þegar bækumar komu út í fyrra.
Kristján Þórður Hrafnsson er hér helsta undantekningin; ljóöum
hans svipar mjög til nýrealismans á 8. áratugnum. Þeir höfundar,
sem fæddir eru á 3. og 6. áratugnum, yrkja einnig að mestu f ný-
raunsæjum stfl eins og jafnafdrar þeirra geröu á 8. áratugnum, en
þá ca 15 ámm yngri en nú. Og því skyldi nýrealisminn ekki eiga sína
fulltrúa áfram. Ljóð Guölaugar Maríu Bjamadóttur, ekki síst þau
sem fjalla um aðstæður kvenna, eru dæmi um þennan tjáningar-
máta: einföld, markviss tjáning með beinum myndum. Af svipuðum
toga er tjáningin I ljóðum Tryggva V Líndals, Gísla Gíslasonar og
Þórs Stcfánssonar og raunar Stefáns Steinssonar og Ólafs Páls líka.
Skáldskapur hinna efnilegustu meðal yngstu skáldanna, sem fram
komu á 9. áratugnum, er hinsvegar f flestum tilfellum innhveríúr.
Þau snúa baki við nýraunsæinu, rauntrúu hversdagsumhveríi og
félagsmálaboðskap. Þess f stað lfta þau f eigin barm og túlka tilfinn-
ingar sfnar og vitund sfna, oft f knöppu formi og torræðu mynd-
máli. Skýrasti fúlltrúi þessarar kynslóðar f hópnum er Jónas Þor-
bjamarson sem óvírætt er skærasta vonarstjaman f þessum nýliða-
hópi. Ljóð hans eru knöpp, myndrík og yfirleitt afar fágaður skáld-
skapur og bók hans sannarlega óvenjugott byrjandaverk. f Ijóöum
hans er vakandi fhugun og alvarlcg könnun á eigin lífsafstöðu þar á
meðal viðhoríúnum til skáldskaparins, t.d. í ljóöinu Ég styðst við
merkingu:
held í þráðinn af því ég veit
í hinn endann
hcldur enginn
held mig í teygjanlegri grennd
við þéttan vef
merkingar
þar sem syndimar eru syndir
ekki
fyrirgefnar
spinn úr kulda og hiu
sannindi
sem ég trúi að vild
Margir fleiri yrkja um sköpun og vanda ljóðsins og um oröabúskap-
inn, t.d. segir Þór Stefánsson í 26. ljóði sínu: „Orðlaus glatar maður-
inn / merkingu sinni // og ekkert verður eftir / nema enn ein dýra-
tegund.“
Súrreaffskum tilhneigingum bregður fyrir hjá tveimur af yngstu
höfúndunum, Baldri A. Kristinssyni og Úlfhildi Dagsdóttur, sem eiga
saman kver með fáeinum ljóðum, og einnig hjá Hörpu Bjömsdótt-
ur.
Það er auðviuð tilgangslftið að spyrja um hvað þessir nýliðar á
skáldaþingi yrki. Sérstaklega er slfk spuming hæpin varðandi stóran
hóp ósamstæðra skálda. Einstökum skáidum er skiljanlega lftt gefið
um slfkar spumingar. „Menn em alltaf að yrkja um lífið og tilver-