Ljóðormur - 01.06.1990, Page 53

Eysteinn Þorvaldsson 51
okkur hvort í annað / finna óttann yfirgefa Ifkama okkar / og vona
að það birtri aldrei framar.“
Miklu líflegri er skemmtunin ( áðumefndu ljóði með löngu nafni
eftir Hörpu Bjömsdóttur. Þar segir frá dansandi stúlku „sveiflandi,
svífandi /sveimandi, líðandi ...“ Og ennfremur:
blúsinn er of blár, vinur minn
blúsinn er of blár
blöndum í hann blóði
og fáum okkur fjólutár
Ekki fer mikið fyrir þjóðfélagsádeilu í þessum ljóðum yfirleitt, en þó
er einstaka skáld f nokkrum vígahug, einkum Ólafur Páll. í Sáfa-
djass jyrir gensíuna er það „Sjálf Intellígcnsían" sem skothríðinni
er beint að með grófyrðum í nýraunsæjum stíl og ekki seinna vænna
að sjá andófið beinast í þá átt: „Þið með teið á kötlunum / og í hönd
handbókina / Vinsemd við Verkalýðinn / Máski lflca / Játningar Létt-
fríkaðs Smáborgara."
Tryggvi Líndal hefur hinsvegar alþjóðlegri yfirsýn og deilir á stríðs-
rekstur, m.a. með sterkum myndum f ljóðinu Striðið mikla, og á
ofbeldisstjómir í Suöur-Ameríku.
í sumum ljóðum Þórs Stefánssonar er líka félagsleg ádeila en eink-
um þó írónískar athugasemdir, t.d. í 27. ljóði um sóun verðmæta og
síendurtekinn hemaö, „Og enn berum við / okkar of litlu klæði / á
vopnin.“ Eða í 33. Ijóði: „Básúnið örbirgð og ánauð. // öllum er
frjálst að gráta.“ En menn verða bara að muna gömlu sannindin: „að
það er ekki sama / Jón og séra Jón.“
Oddný Kristjánsdóttir er formælandi landbúnaðarins. f kvæðinu
Höggvið þér enn? em vísanir í Völusþd og þar andæfir hún gegn
einhverjum ráðstöfunum stjómvalda. Kannski em kvótamálin á dag-
skrá, a.m.k. blasir hnignun sveitanna við: „Horfnar em hjarðir/
Höggvið þér enn?“
Þótt skáldunum 37 liggi misjafnlega mikið á hjarta, em hin yngri
þeirra langflest að leita að eigin sjálfsmynd og lífstilgangi, reyna að
átta sig í tilvemnni. Misjafnlega skýr lífeviðhorf birtast enda er senni-
Iega enginn hinna ungu skálda viss í sinni sök; enginn flytur boð-
skap um félagsleg úrræði eða pólitíska hugljómun og sumir vita lítt
hvert stefnir. „Sandkom er ég aðeins. // f vindinum fýk ég / á vit þess
óþekkta.“ segir Birgitta Jónsdóttir í ljóðinu Sandkorn. Að láta berast
með veðri og vindum er harla óvirkt viðhorf. Birgitta heldur líking-
unni áfram; hún situr í fjömnni og horfir á hin sandkomin, „þau
em grá og föl / eins og ég. // Öll emm við að bíða / eftir næstu vind-
hviðu.“ Mörg af ljóðum Elísabetar Jökulsdóttur em einhverskonar
sjálfekoðun og könnun á eigin ferli og aðstæðum, t.d. dans-ljóðin í
II. hluta bókar hennar. f þeim er engin ljós niðurstaða og lífevið-
horfin draumslungin og óviss.
Þótt unga fólkið hafi enga lífehugsjón sem það getur treyst, þá er
samt stundum leitað þótt ekki séu glögg kennileiti tii að rata eftir og
kannski leitað langt yfir skammt. Þorsti heitir ljóð eftir Guðlaugu
Maríu:
Handan við hæöina
hinum megin bugðunnar
handan götunnar
hinum megin árinnar
handan við hafið